Het gaat goed met mevrouw Elvis Costello. De jazzdiva met de aanhang van een popster verwacht haar eerste baby, maar beviel net iets eerder van een nieuwe cd met opvallend optimistische jazz standards.

N o more blue songs, only whoop-dee-doo songs… Zo’n keer of vijf heb ik de avond tevoren naar From this Moment on geluisterd en de hele treinreis naar Londen speelt de titelsong door mijn hoofd. Sowieso gekende leerstof voor een groot liefhebster van het oeuvre van Gershwin, Cole Porter, Irving Berlin en consorten, die regenachtige zondagmiddagen graag in het gezelschap van het onverbiddelijk stijlvolle duo Fred Astaire en Ginger Rogers mag doorbrengen. Een genre dat de laatste jaren een groeiende schare adepten kent, getuige het succes van crooners als Harry Connick en Jamie Cullum. Doet zelfs ex-ruigaard Rod Stewart niet al vele cd’s lang zijn voordeel met het Great American Songbook ?

In de cross-overjazz neemt Diana Krall een aparte plaats in. Enerzijds is ze een onmiskenbaar getalenteerde jazzpianiste die Grammy’s verzamelt, gevraagd wordt voor optredens op het Witte Huis en kind aan huis is bij Clint Eastwood, de grootste jazzfanaat van Hollywood. Krall, geboren in Nanaimo nabij Vancouver in British Columbia, kreeg jazz met de paplepel ingegoten. Haar vader was naast boekhouder ook een enthousiaste jazzpianist die dochterlief al op haar vierde achter de toetsen pootte. Vanaf haar vijfde kreeg ze klassieke pianoles, als tiener speelde ze in de jazzband van haar high school en verdiende ze een zakcentje bij door twee avonden in de week in een plaatselijk restaurant te spelen. Op haar zeventiende kreeg ze een beurs voor het gerenommeerde Berklee College of Music in Boston. Haar mentors waren niet de minsten : pianist Jimmy Rowles, die nog met Billie Holiday en Peggy Lee gewerkt had, moedigde haar aan om te zingen. Verder behoorden ook Ray Brown, Ella Fitzgeralds gewezen echtgenoot en volgens Diana zelf “de beste bassist ter wereld” en de populaire zangeres Rosemary Clooney, de tante van George, tot hun dood tot haar entourage.

Toch moet Krall ook tegen een paar taaie vooroordelen optornen. Dat ze de “pin-up van de jazz” is wegens haar sensuele poses op albumcovers. Dat haar stem soms enigszins vlak klinkt, zonder de gevoeligheid van een Norah Jones bijvoorbeeld. Zelf hou ik wel van haar lage, wat hese stem en de manier waarop ze de standards zingt, zonder tierlantijntjes, een beetje laconiek zelfs, wat het materiaal iets hedendaags onsentimenteels geeft. Een fan ben ik hoe dan ook. Vooral The Girl in the Other Room, geschreven in samenwerking met Costello, ligt thuis vaak op de draaitafel.

Wat nog niet wil zeggen dat ik er helemaal gerust op ben als ik in de Londense Claridge’s op Krall zit te wachten. Een interview in The Daily Telegraph van een paar dagen eerder doet het ergste vermoeden. De journalist in kwestie beschrijft haar als knorrig, ongeïnteresseerd, op het onbeleefde af.

Maar kijk, het kan verkeren. Het is eind juli en Londen kreunt onder de hitte. De vrouw die tegenover me zit, is dodelijk vermoeid maar de inschikkelijkheid zelve. Ze is niet opgemaakt en ziet er jonger uit dan haar 41 jaar, de dikke buik in de katoenen zomerjurk geeft haar iets kwetsbaars. Ze geeft me een complimentje over mijn ring, een erfstuk van mijn grootmoeder, en laat me haar eigen ring zien, een cadeautje van haar man. ” Isn’t it cute ?” glimlacht ze en ik heb de indruk dat dat zowel op de ring als op de man slaat. Vervolgens beklaagt ze zich erover dat ze niets heeft om aan te trekken voor het verjaardagsfeest van Tony Bennett. “Ik ben het zo beu om in die verschrikkelijke jurken in empirestijl rond te hossen, ronduit mumsy zie ik eruit. Ik zou een moord begaan voor iets elegants met een zwarte broek, maar niets staat me nog.”

Ik veins familiariteit met het verschijnsel zwangerschap en voel diep met haar mee.

Wordt het geen tijd dat je het wat kalmer aan doet ? Straks mag je toch niet meer vliegen, zeker.

Diana Krall : Dat had je gedacht. Binnenkort vlieg ik naar huis, maar op 1 september kom ik alweer naar Europa, voor een tournee en interviews. In oktober is dat gelukkig voorbij, want eind november, begin december moet ik bevallen. Normaal gezien ben ik een sterke vrouw, met heel veel fut en uithoudingsvermogen, maar ik ben nu zes weken van huis en om eerlijk te zijn, ik ben niet op mijn best. Moe, moe… Een vermoeidheid die vanuit de kern komt ( wijst op haar navel) en tot in elke vezel van mijn lijf doordringt. En ook een weerslag op mijn emoties heeft. Wat ik vervelend vind, want ik ben bang dat ik nu de indruk geef dat ik niet gelukkig ben, wat juist wél het geval is. Optreden gaat nog, dat is een soort reinigingsproces, een uitlaatklep. Maar interviews… Praten, praten, soms hoor ik mijn eigen stem wegdeemsteren en ben ik bang dat ik zo meteen van mijn stoel glijd. Pas op, ik ben goed omringd, hoor. Maar in deze business moet je niet verwachten dat iemand zegt : “Doe het nu maar wat rustiger, schat.” Ze pushen je zo hard als je jezelf pusht. Ik moet leren om zelf een beetje in te binden. Als je alleen bent, is het gemakkelijk om roofbouw te plegen op je lijf, maar nu moet ik rekening houden met iemand anders. Ik zal niet breken… Maar zoals elke vrouw die werkt en zwanger is, moet ik me nu maar voorhouden dat mijn carrière niet meteen de dieperik ingaat als ik het wat kalmer aandoe.

Welke muzikale smaak zal je kind hebben, denk je ? Want dat het een muzikale baby wordt, staat wel vast.

Dat weet je maar nooit. Voor hetzelfde geld is het er een die alleen maar in een hoekje wil zitten schilderen. Interessant, aan dit kind denken als een individu. Weet je dat ik dat nog niet lang kan ? Zwanger zijn is zo overweldigend dat ik me in het begin alleen maar op de fysieke veranderingen concentreerde. Ik kon alleen maar denken : “O mijn God, wat word ik dik.” Dat er in die buik ook een echt kind zat, drong nauwelijks tot mij door. En nu ben ik op het punt gekomen dat ik er zwangerder uitzie dan ik ooit voor mogelijk hield. In 2002 verloor ik mijn moeder aan kanker en nu ik op tournee ben, mis ik haar meer dan ooit. Nogmaals, ik ben goed omringd, maar voornamelijk door mannen. Ik wou dat er een vrouw in de buurt was, als een soort referentiekader. Thuis zijn er vrouwen, het zal zo goed zijn om thuis te komen. Weet je dat mijn zus mij nog niet gezien heeft met mijn dikke buik ? Ze zal wel schrikken. Ach, ik ben veel te klef, allemaal door de hormonen die door mijn body gieren.

Heb je je man veel gezien tijdens deze tournee ?

Niet zo veel. Eind juni waren we samen op Jazz Aspen Snowmass, waar we elk een concert gaven. Voor de rest hebben we vooral veel aan de telefoon gehangen. Hij was met Allen Toussaint op tournee voor The River in Reverse, met songs over New Orleans na Hurricane Katrina. Een heel belangrijk project waar hij heel enthousiast over is en ik gun hem dat.

‘From this Moment on’ is een overwegend upbeat album. Kwam dat vanzelf of heb je de nummers zo gekozen ?

Het is een fun-plaat, ik had plezier toen ik ze maakte. Ik was lang genoeg triest geweest. De afgelopen jaren waren niet altijd gemakkelijk. Er was de dood van mijn moeder, van mijn mentor Ray Brown en van Rosemary Clooney, die een soort tweede moeder voor me was. En ja, er was mijn huwelijk, maar dat verliep ook niet zonder problemen. Op onze leeftijd ben je geen onbeschreven blad meer. Maar verdriet hebben, je wordt dat beu. Op de duur heb je het gevoel : zo, nu is het genoeg geweest. Mijn nieuwe album is een celebratie van het leven. Noem het een organisch proces : het leek wel alsof de songs mij kozen in plaats van omgekeerd. Het resultaat was dat ik op een bepaald moment in de spiegel keek en zei : “O, ben ik op dat punt van mijn leven aanbeland ?” Niet dat het vanaf nu altijd tea for two, me for you zal zijn. Best mogelijk dat het weer kantelt, maar niet te vlug hoop ik. Doet me denken aan Joni Mitchell. Als zij een happy plaat maakte, was de muziekpers teleurgesteld. “Wat, is ze nu weer verliefd ?” Ze hadden haar liever als ze depressief was. Vreemd toch, de verwachtingen die mensen van je koesteren. Ter geruststelling, een vleugje melancholie zit er nu toch ook weer in.

Veel van de songs op de nieuwe cd wilde je al jaren opnemen, las ik.

Met sommige was ik al zo’n tien jaar bezig. Dat suddert op een laag pitje, je draait en keert zo’n song, je houdt er heel veel van, maar op de een of andere manier is het nog niet wat het moet zijn. Ik heb nu al met heel wat journalisten gepraat en iedereen schijnt te denken dat dit een gemakkelijk project was, zo’n luchtig zomers niemendalletje, maar ook dat heeft voor mij nog altijd een zekere gelaagdheid. Neem nu zo’n song als Exactly Like You. Die ken ik al sinds mijn kinderjaren. Maar zo’n zinnetje als Now I Know Why My Mother Told Me to Be True… Ik kan het niet helpen, dan moet ik toch weer denken aan mijn moeder en mijn eigen relaties. Zelfs in zoiets simpels vind ik nog iets persoonlijks.

Wat zo mooi is, is dat je de teksten zo zingt dat je er als luisteraar allerlei beelden bij krijgt.

Ik beschouw een song als een kortfilm. Bij elk album klamp ik me vast aan een filmpersonage. Bij het maken van deze plaat heb ik veel films met Bette Davis en Joan Crawford opnieuw bekeken, sterke en zelfbewuste vrouwen. Bitches in de ogen van veel mannen. Nu ja, een vrouw die op haar strepen staat, wordt nogal gemakkelijk voor bitch versleten, dat krijg je er maar niet uit. Anderzijds heb ik ook een zwak voor de musicals met Fred Astaire en Ginger Rogers. Ogenschijnlijk is dat simpele stuff, maar tegelijk ook heel gesofisticeerd. In Swing Time, denk ik, is er een scène in de sneeuw waarin Astaire zijn liefde uitzingt. Daar spreekt zo’n oprechtheid uit, dat is zo fris dat het nooit onnozel wordt. Als die dingen haken in elkaar, je moet dat allemaal in balans brengen, heel relaxed zingen en niets forceren. Je moet er een zekere maturiteit voor hebben.

In mijn oren klinkt het allemaal trefzeker, als van iemand die niets meer te bewijzen heeft.

Ik mag het graag horen, maar helaas werkt het zo niet bij mij. Ik denk niet dat ik ooit in staat zal zijn om achterover te leunen en te denken : “Zo, nu heb ik het mooi voor elkaar.” Divine dissatisfaction noemde de choreografe Martha Graham het, de neiging om jezelf altijd in twijfel te trekken. Ik lees graag over beroemde artiesten, hoe zij met die dingen omgaan. Maar het heeft niets zelfdestructiefs, het is een groeiproces, frustrerend en opwindend tegelijk. Je wagen op plekken waar je nog nooit geweest bent. Nu, er zijn mensen die creatief veel avontuurlijker zijn dan ik ooit hoop te zijn. Mijn man, bijvoorbeeld. Klassiek, Burt Bachararach, country, elk project brengt hem op een volledig nieuw terrein. Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben.

Voor je vorige cd componeerde en schreef je zelf songs. Wil je dat nog meer doen ?

Op dat gebied las ik een pauze in. Componeren is hard labeur voor mij, een moeizaam en intens proces. Mijn man is de echte componist, hij schrijft continu. Het is wel zo dat het arrangeren en interpreteren van standards mij nog beter afgaat sinds ik zelf geschreven heb. Het is een ander soort creativiteit : materiaal nemen dat iedereen kent en het je toe-eigenen, zodat het nieuw en fris klinkt.

Heb je je in je jonge jaren nooit aangetrokken gevoeld door andere muziekgenres : punk, new wave, Watching the Detectives van Elvis Costello ?

Pop was nooit mijn ding. Als jazzstudent had ik zoveel te leren. Duke Ellington, Bing Crosby, Louis Armstrong, daar was ik op gefocust. Als ik al rebelleerde, dan was het door te luisteren naar jazzmusici die ingingen tegen de traditionele swing : Miles Davis, Bill Evans, John Coltrane, Keith Jarrett ook. Maar daarna keerde ik toch weer terug naar mijn oude liefdes. Ik heb het wel moeilijk met de term nostalgie. Het is waar dat de sfeer van de jaren veertig mij enorm aanspreekt. Ook op modegebied is het mijn favoriete periode. Voor mijn optredens in september heb ik een zwarte jurk met een broche, helemaal in de stijl van Woody Allens Radio Days. Maar als ik teksten uit die tijd zing, voelt het niet aan als nostalgie. Het is alsof ze altijd al in mijn hart zaten, alsof ik in die tijd geleefd heb. Hetzelfde heb ik als in Scandinavië optreedt, een sterk déjà-vueffect, alsof ik alles daar ken en er thuiskom. Ik heb er geen enkele verklaring voor, ik heb daar niet eens voorouders. Maar het is wel een goed excuus om Scandinavische meubelen en design te verzamelen.

Ik kan me voorstellen dat je al vaak gevraagd bent om in films te acteren.

Was het maar waar. De paar keer dat ik in een film of televisieshow verscheen, was het als mezelf. Ik heb de nodige connecties in de filmwereld, Clint Eastwood heeft al songs van mij in zijn films gebruikt, ik ben ook bevriend met Sydney Pollack. Maar ik zou het opportunistisch vinden om die vriendschappen te gebruiken. Daar komt nog bij dat ik heel onzeker ben over mijn uiterlijk. Ik voel mij nooit mooi of dun genoeg. Het liefst van al zou ik spelen in een film van Woody Allen of Robert Altman : een beetje excentrieke vrouw die toevallig piano speelt, bijvoorbeeld. Of het levensverhaal van Judy Holliday, een geweldige comédienne die als geen ander slimme domme blondjes vertolkte. Voice-overs in animatiefilms, dat zou mij ook wel afgaan, denk ik.

Niet mooi of dun genoeg ? Maar je bent dé glamourgirl van de jazz.

Dat is een cliché dat mij al veel parten heeft gespeeld. Het is niet omdat je in een mooie jurk op de cover staat, dat mensen je muziek liever horen. En als je diep vanbinnen onzeker bent, kunnen geen tien stylisten daar iets aan veranderen.

Je bent als pianiste begonnen, was aanvankelijk terughoudend om te zingen. Hoe zit dat nu ?

Pianospelen is de grootste uitdaging, het blijft het moeilijkste onderdeel van mijn muzikale leven. Wat het zingen betreft, ik ben geen Ella Fitzgerald, ik heb geen groot bereik, oefen geen toonladders in. Ik ben meer een stylistische zangeres dan een singersinger, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar mijn stem is wel een voldoende efficiënt instrument om vorm te geven aan mijn emoties.

Enig idee wat je volgende project wordt, buiten de baby ?

Ik wilde al lang een jazzplaat voor kinderen maken en nu heb ik er meer dan ooit zin in. Hoe zong Shirley Temple het ? ( zingt hoog en schel) ” I want to make mudpies !” Veel swing en fun, vooral niets opvoedends. Mijn god, wat haat ik die Baby Einstein-toestanden. Kinderen worden tegenwoordig veel te vroeg onder druk gezet, ze moeten zo vlug mogelijk van alles leren. Daar doe ik zeker niet aan mee .

Diana Kralls cd ‘From this Moment on’ (Verve Records) ligt vanaf

11 september in de winkel.

Door Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content