Een gezin is een microsamenleving. En zoals een samenleving ondenkbaar is zonder conflicten, zo wordt in ieder gezin wel eens gekibbeld. Gezinnen, zeker grote, zijn een training in de menselijke omgang. Kinderen leren daar wat geven en nemen is en hoe ze moeten onderhandelen. Ze krijgen daar, kortom, de kunst van het ruziemaken onder de knie. Wie kleine broers en zussen observeert, zal snel merken dat de kleinste futiliteit aanleiding kan geven tot de felste ruzie. Ze gaan zelfs zo op in het vuur van de strijd dat ze na een tijdje niet eens meer weten waarom ze nu precies zijn beginnen te bekvechten. Het klimaat kan ook snel keren. De grootste rivalen kunnen in geen tijd transformeren in de dikste vrienden.

Hoe diep een gezinsconflict ook gaat, als het etenstijd is, moeten de partijen toch weer samen aan tafel. Je kunt een ex-vriend of een ex-lief hebben, maar geen ex-broer of ex-zus. Jazeker, mensen die uit hetzelfde nest komen, spreken soms jaren niet tegen elkaar, maar de bloedband ontkennen, kunnen ze niet. Omdat je niet voor je broer of zus hebt gekozen, zoals je doet met vrienden, sta je minder vaak stil bij wat je voor elkaar betekent. Toch moet je een broer-zusrelatie, zoals álle relaties, onderhouden. Soms kunnen spanningen van lang geleden blijven nazinderen. Daar kan elk moment zand over gegooid worden. Het kan perfect dat broers en zussen beslissen om weer van nul te starten, met de afspraak het verleden niet meer op te rakelen. Kinderpsychiater Frits Boer wijst er in zijn boek Een Gegeven Relatie op dat bloedverwanten die als kinderen onderling vaak overhoop lagen, het als volwassenen best uitstekend met elkaar kunnen vinden.

Niet zelden werken telgen uit hetzelfde gezin goed samen. Zie het succes van familiebedrijven als Beaulieu, Colruyt, Sioen en De Immotheker. Tijdens meetings raken de gemoederen soms verhit, omdat niemand te beschroomd is om voor zijn mening uit te komen, maar eens een beslissing genomen, staat iedereen er als één man achter. Ook in de kunst blijken broeder/zusterparen geregeld productief. Denk maar aan Jan & Pieter Brueghel en Marcel & Suzanne Duchamp. Over Jan en Hubert Van Eyck beweren kenners zelfs dat de eerste zonder de tweede maar half zo beroemd zou zijn geworden. In de rockmuziek heb je meerdere broederduo’s die op een gezonde spanning drijven : Ray en Dave Davies bij The Kinks, Chris en Rich Robinson bij The Black Crowes, Noel en Liam Gallagher bij Oasis. De grote kracht schuilt in het gegeven dat familieleden met een gerust gemoed tegen elkaar kunnen zeggen waar het op staat. Noel Gallagher noemt Liam bijvoorbeeld voortdurend een cunt, maar geeft tegelijk toe dat hij zich geen betere zanger van Oasis kan wensen. Ze kunnen zich doodergeren aan elkaar, maar als puntje bij paaltje komt, is cut the crap het devies en trekken ze zonder moeite aan hetzelfde zeel. Zoals Frits Boer aangeeft, nemen broers en zussen het vooral bij dreiging van buitenuit spontaan voor elkaar op. –

Peter Van Dyck