Mannen weten niet half hoe lastig het is vrouw te zijn. Menstrueren en kinderen kopen tot daar aan toe, maar wat moeten we in godsnaam aan ? Na ‘wat eten we vandaag ?’ onmiskenbaar de meest prangende vraag waarmee de doorsneevrouw elke dag weer geconfronteerd wordt, tenzij ze in Istalif of Hyderabad woont. Laten we wel wezen, in de praktijk maakt het meestal geen ene reet uit of je nu in een poederroze twinset of smaragdgroene jungleprint voor de dag komt. Toch is het voor veel vrouwen zowat het elfde gebod : gij zult des morgens in opperste vertwijfeling voor uw kleerkast staan. En al helemaal als gij des avonds nog buiten de deur moet.

Gelukkig is er Alain de Botton. Sinds hij in dit eigenste blad zijn licht liet schijnen over mode weet ik dat kleren kopen niet wuft of oppervlakkig is, maar een streven naar een beter, nobeler ik. Ik shop dus ik ben, Descartes kan er een punt aan zuigen.

Of je nu op een gala verwacht wordt of op een etentje in intieme kring, het domste wat je kunt doen is je partner om kledingadvies vragen. Mannen zijn namelijk geweldig sentimenteel in die dingen. Als het aan hem ligt, diep je bij elke min of meer feestelijke gelegenheid uit de diepste catacomben van je garderobe de jurk op die je aanhad toen jullie elkaar leerden kennen. Vertederend, jawel, want daarmee geeft hij te kennen niet gemerkt te hebben dat je intussen tien kilo bent aangekomen.

Maar eigenlijk is het niet eerlijk hem in kledingkwesties te betrekken, want wat hij ook zegt, het is altijd fout en wat meer is, het zal tegen hem gebruikt worden. De enige juiste reactie op een variant van de Clement Peerens-vraag – zie ik er niet zwanger uit in deze jurk, zijn mijn bovenarmen niet te flubberig voor een bloesje zonder mouwen, lijken mijn knieën niet op suikerbroden onder deze rok ? – is een onverstaanbaar gebrom. Mannen zijn zich ook niet bewust van de consequenties van de keuze voor een bepaalde outfit. Want onder de zwarte strapless jurk hoort de zwarte strapless bh die je hele voorbouw op z’n plek houdt, maar die niet alleen in je vlees, maar ook in je humeur snijdt. Onder de witte bloes hoort de vleeskleurige lingerie die helaas in de wasmachine zit. Er zijn jurken waarin je kunt zitten en jurken voor staande recepties, schoenen waarmee je kunt dansen en schoenen om mee van de parking tot de borrelhapjes te strompelen.

Er zijn outfits, ten slotte, die godbetert de support van figuurcorrigerende onderkleding behoeven. Na langdurige bestudering van de foto op de doos ben ik tot de conclusie gekomen dat het enige magic aan Trinny en Susanna’s Magic Knickers is dat je kans op enige vorm van seksleven als bij toverslag evaporeert zodra een man je in deze kruising tussen een dwangbuis en thermisch ondergoed waarneemt. Waarvoor doen we het toch allemaal ? vraag ik me soms af. Simpel : voor dat ene moment dat je in de auto stapt waarin hij al een kwartier zit te wachten en hij met een brede smile opkijkt van de krant : “Je ziet er geweldig uit, kind.”

Linda Asselbergs