Als ik na een zware dag in de zetel neerplof, zap ik eerst naar Friends. Die serie heeft van die typisch voorspelbare soapingrediënten, maar de gevatte dialogen tillen het niveau op. Vaak denk ik bij een scène: wow. Spitse humor drijft me ook naar The Simpsons. Hoewel Bart & Co de Amerikaanse maatschappij weerspiegelen, herken ik er veel in. Ik heb trouwens een sleutelhanger van Marge. Ook de merchandising errond vind ik leuk. Dat ik mijn woonkamer geel heb geschilderd, zal ook wel een Simpson-reflex zijn, zeker? Het valt me trouwens zelf op dat mijn keuzes erg Amerikaans getint zijn, want nadien wil ik ook nog naar Roseanne kijken. Ik hou van haar smerige karakter. Qua platvloerse grappen is die reeks veel straffer dan Schone Schijn, toch?

Het journaal wil ik niet missen, want ik ben geen krantenlezer. Op welke zender maakt me niet uit. Ik kijk even graag naar het nieuws op VRT als op VTM. De laatste zender kleurt het misschien wat Vlaamser en spectaculairder, en sleurt er sneller psychologen of andere experts bij, maar voor de rest zie ik weinig verschil. Tegenover de negatieve berichten wil ik wél het luchtige Man Bijt Hond plaatsen. Wat zij op human interest-gebied doen, vind ik heel vernieuwend. Op het slotstukje Vaneigens ben ik dol. Dat is de beste humor op de Vlaamse tv van de voorbije vijf jaar.

Verder wil ik een aflevering terugzien van het beestig goeie Twin Peaks. Ik herinner mij nog goed dat ik in het eerste jaar conservatorium zat, toen die serie begon te lopen. Onze leraar kunstgeschiedenis maakte constant grapjes over VTM, waar ik uiteraard hard om lachte. Toen toch nog. (lacht) Op een dag kondigde hij aan: “Voor één keer heeft VTM een knaller in huis.” Twin Peaks dus, en dankzij hem ben ik daarnaar gaan kijken. Ik was meteen verkocht. Die opbouw, die intriges, de algemene sfeer… ik zat er met open mond naar te kijken.

Omdat ik een fan ben van fijne thrillers, en daarmee bedoel ik bijvoorbeeld niét de film Speed, mag ook The X-Files niet ontbreken. Daarin wordt aan non-acting gedaan, de acteurs bewegen nauwelijks, maar toch beleef ik er veel genoegen aan.

En dan, het enige programma dat ik op video opneem: De Commissie Wyndaele. Wat me daarin zo aanspreekt? De vorm van journalistieke parodie die ze bedrijven en de originele invalshoeken die ze telkens vinden. Persoonlijk vind ik Wyndaele zelfs beter dan Mark Uytterhoeven.

Het summum hou ik voor het laatste: VZW. Een heerlijke kwis zonder drukdoenerij. Ik heb een zwak voor de stijl van Herman Van Molle. Het is doodjammer dat hij er definitief mee gestopt is.

Kurt Rogiers speelt Sneyers in “Wittekerke“. (pvd)

ONDER REDACTIE VAN LENE KEMPS