DE HIPSTE EETSTRAAT TER WERELD

Van links naar rechts : Vincent Darré, Ingo Maurer, Arnaud Cooren, Julie Boukobza, Ramy Fischler, Paul Cocksedge, José Lévy, Aki Cooren, Francesco Mendini, Richard Cook (Wallpaper), Marc Ange, Humberto Campana, Sarah Douglas, Andrea Branzi, Nendo, Nicoletta Branzi, Antonin Bonnet, Maud Bury, Tom Dixon en Paola Navone. Gehurkt : Jaime Hayón, Fernando Campana, Michael Young, Benjamin Hubert, financier Cédric Naudon en Eugeni Quitllet. © GF / PHILIPPE CHANCEL

Het beste idee van 2014 of de megalomane droom van een idealistische Franse Gatsby ? Miljonair Cédric Naudon omringde zich met de beste hedendaagse architecten en designers om een heel Parijs kwartier om te vormen tot een humaan en ecologisch verantwoord paradijs voor foodies.

Parijs, april 2014. Cédric Naudon moet zowat de meest gesolliciteerde ondernemer van Frankrijk en omstreken zijn. Met zijn strak gekamde gelhaar, vlot maatpak en designerfoulard om de hals is de jonge veertiger het prototype van de succesvolle bourgeois-bohémien. Volgens de Franse pers cultiveert de telg uit een rijke Italiaans-Marokkaanse familie een zeker mysterie, wat hij zelf ten stelligste ontkent : “Goed, ik heb fortuin gemaakt in het vastgoed. Maar zoals ik zijn er minstens tweehonderdduizend in Frankrijk. Mocht ik een paar flatgebouwen gekocht hebben, of drie McDonald’s, er zou geen haan naar gekraaid hebben.”

Maar Naudons ambities reiken verder dan dat. Gepassioneerd door zowel gastronomie als design kocht hij in 2012 Le Sergent Recruteur, een oude toeristentaverne op het Parijse Île Saint-Louis. Horecaspecialisten voorspelden een ramp : “Dit is dé verkeerde plek voor een gastronomisch restaurant.” Maar Naudon engageerde rijzende culinaire ster Antonin Bonnet en liet het lokaal door de Spaanse ultradesigner Jaime Hayón in een blits hedendaags kader met middeleeuwse accenten omtoveren. Bingo ! Na een jaar was de eerste Michelinster binnen – tegenwoordig is het restaurant weken van tevoren volgeboekt.

Vervolgens liet Naudon zijn oog vallen op de rue Vertbois, een smalle straat in de Marais, tussen de Place de la République en het Conservatoire National des Arts et Métiers. “Een van de leukste straatjes van Parijs als je ’t mij vraagt, waar je nog voelt hoe de middeleeuwse stad geweest moet zijn.” Eerst wilde Naudon er simpelweg een Italiaans restaurant openen, maar toen bleek dat er in de rue Vertbois een aantal winkels te koop stond, sloeg zijn verbeelding op hol. Vier winkels werden er negen, twaalf en uiteindelijk zesendertig, uitwaaierend in de naburige rue Volta en rue Notre-Dame de Nazareth. Zijn bedoeling ? De beste natuurlijke kwaliteitsvoeding, volgens duurzame methoden gekweekt en afkomstig van modelproducenten uit heel Frankrijk, aan de man brengen in een bakkerij, slagerij, viswinkel, kruidenier, kaaswinkel, patisserie en glacier, ontworpen door de meest toonaangevende architecten en designers van het moment, aangevuld met bistro’s en bars, een oesterbar, een overdekte markt, ijzerwinkel en zelfs bioscoop, ‘puur voor de fun’. Naam van het project : La Jeune Rue, naar een gedicht van Apollinaire dat een breuk met versleten gewoonten predikt.

CULTUUR EN AGRICULTUUR

Dat is precies wat Naudon ook wil. Zijn motivatie is bewust simpel : “Fair beau, juste et bon.” Zijn bedrijf, Behind the Scene, propageert natuurlijke ecosystemen als permacultuur en agroforestrie (de introductie van bomen op de akkers, om water vast te houden). Het project zal tweehonderd mensen werk verschaffen en heeft ook een humanistisch tintje. “De economie moet vriendelijker worden : mensen die ethische producten van de hoogste kwaliteit aanbieden, moeten daar een eerlijke prijs voor krijgen, zonder dat er tussenpersonen aan te pas komen. De architecten en designers heb ik persoonlijk uitgekozen : stuk voor stuk high culture, maar allemaal op dezelfde golflengte, doordrongen van het idee dat ze ten dienste staan van het product dat in de winkel verkocht wordt. En nog iets : ik wilde alleen met sympathieke mensen werken.”

Over de kostprijs van La Jeune Rue zegt hij wat enkel uit de mond van een superrijke kan komen : “Geld is niet belangrijk.” Idéalbobo, Naudon heeft z’n bijnaam niet gestolen. Cynici opperen dat de ‘nieuwe buik’ van Parijs weleens een Disneyversie van de rue Mouffetard of van de oude Halles zou kunnen zijn. Compleet artificieel met andere woorden. Niet zo volgens Naudon : “Ik had kunnen kiezen voor een chique buurt in het zesde of zevende arrondissement. Maar nee, de rue Vertbois is een volkse straat en het is de bedoeling dat ook de buurtbewoners hier hun inkopen doen. Iedereen die bij dit project betrokken is, is dat met hart en ziel, daar is niets artificieels aan.” Eén ding is zeker, vanaf eind mei, als de eerste tien winkels van La Jeune Rue opengaan, zullen nieuwsgierige foodies van over de hele wereld een reden te meer hebben om Parijs aan te doen.

DOOR LINDA ASSELBERGS EN VEERLE HELSEN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content