Na veertig jaar in de jeansbusiness staan Marithé en François Girbaud nog altijd voor vernieuwing.

:: M+F Girbaud Store, Schuttershofstraat 22, 2000 Antwerpen, 03 231 10 48.

In het kader van de Pitti Imagine loopt er binnenkort in Firenze een tentoonstelling van het duo, Altro Jean. Op de opening van zijn M+F Girbaud Storein de Antwerpse Schuttershofstraat vragen we François Girbaud naar het hoe en het waarom van zijn ‘andere jeans’.

Het succesverhaal van M+F Girbaud in een notendop : rockmuzikant annex hippie François Girbaud loopt begin jaren zestig in Saint Tropez Marithé Bachellerie tegen het lijf. De twee worden verliefd en hun gedeelde fascinatie voor all things Americana resulteert in de eerste jeansimportwinkel in Parijs. Na een tijdje slaat het koppel zelf aan het ontwerpen : gehaakte poncho’s, jeans. Want vooral François is een onverbeterlijke innovateur, interessanter dan het ontwerp vindt hij de mogelijkheden die nieuwe materialen en vooral de behandelingen van stoffen bieden. Het tweetal is tuk op de afgewassen look van jeans en vindt het intussen wijdverbreide stonewash-procédé uit. Later volgen nog innovaties, die soms gretig worden gekopieerd door Amerikaanse concurrenten : de baggy broek, het werken met lasercutting en synthetische hightech stoffen, warmteregulerende vezels tot zelfs stoffen die nare geurtjes elimineren. Hebben de Girbauds daarmee hun hippieroots verloochend ? Net niet, want milieuvriendelijke productie blijft hun prioriteit. Beter op een schone manier werken met synthetische stoffen (onder meer via licht-, ultrageluid- en warmtetechnieken) dan het milieu verder te belasten met pesticiden die nodig zijn op de katoenplantages, redeneren ze.

Wanneer we hem ontmoeten, steekt François Girbaud meteen van wal over de controverse die zijn recentste advertentiecampagne heeft veroorzaakt. De reclamefoto voor zijn zomercollectie 2005 toont een tableau vivant dat overduidelijk geïnspireerd is op Het laatsteavondmaal van Leonardo Da Vinci. “Allemaal hebben de criticasters het gemunt op het meisje dat op Christus’ plaats zit. Maar daar gaat het niet over.” En hij toont een ongecensureerde versie van de foto, waarop naast het Jezus-meisje een naakte mannenrug te zien is met daaronder een wel héél erg laag uitgesneden jeans. Er is een stukje bilspleet te zien. “Dit is de fase waarin mijn jeansonderzoek zich nu bevindt. Een lage jeans, waarvan het bovenstuk huidskleurig is. Ik experimenteer met vormen, materialen en kleuren om een zo organisch mogelijke overgang tussen lichaam en kledingstuk te creëren. Ik wil de grens tussen huid en stof doen vervagen.” En hij toont een vooraanzicht van de gewaagde mannenjeans. Daarop is zowaar schaamhaar te zien ! “Ach, wat vond je van de Gucci-foto, waarop dat meisje een getrimde G in haar schaamhaar heeft ? Ik vond het lelijk. Kijk liever naar de tatoeage op de borst van de jongen en laat je fantasie de vrije loop : welk effect zou je krijgen wanneer zijn jeans óók getatoeëerd is ? Lasertechnologie biedt ons die mogelijkheid, hè.”

Is die jeans het voorlopige eindstadium in Girbauds nu al veertig jaar durende onderzoek naar de andere jeans, een onderzoek waarvan we op de Pitti (van 22 juni tot 10 juli) een overzichtstentoonstelling krijgen ? Girbaud doet wat mysterieus over die expo : “Verwacht geen chronologisch geordende reeks jeansbroeken. Ik hou niet van schoolse overzichtstentoonstellingen. We zijn nu een gepaste enscenering aan het bedenken, en het wordt er één met veel fantasie.”

“Als ik gitaar speel laat ik me graag leiden door nostalgie, maar niet in mijn werk. Ik rook wat minder hasj, maar voor het overige ben ik niets veranderd : ik denk alleen maar vooruit.”

Tekst Katia Vlerick