OFFICIEEL WOONT ZE IN GENT, IN REALITEIT IS MAROESJKA LAVIGNE (27) ALTIJD ONDERWEG, BIJ VOORKEUR MET EEN CAMERA. DE FOTOGRAFE SCOORDE INTERNATIONAAL MET FOTOREEKSEN OVER IJSLAND EN NAMIBIË EN GEEFT IN HAAR BEELDEN DE HOOFDROL AAN TRAAGHEID, LEEGTE EN STILTE. EEN BLIK IN HAAR ARCHIEF.

“Mensen laten de vreemdste sporen achter in de natuur”

ISRAËL, SEPTEMBER 2013. Maroesjka Lavigne: “Als mensen de wereld rondreizen, hebben ze de neiging om sporen achter te laten die herinneren aan hun aanwezigheid. Een paar jaar geleden besloot ik de fotoreeks Habitat te maken, om aan te tonen hoe wij de wereld altijd aanpassen aan onze specifieke behoeften, in plaats van omgekeerd. De mens realiseert zich niet dat hij eigenlijk het vreemde element is in deze permanente landschappen. Soms heb ik het gevoel dat we al erg gewend zijn aan de absurde constructies die we creëren in de natuur. Zoals deze rode parasols die ik spotte in Israël, het lijken wel ufo’s die in the middle of nowhere landden. Geleidelijk aan verdwijnen deze menselijke sporen ook weer. Ze worden gewist en de natuur neemt het terrein weer over. Het zijn die bevreemdende tussenmomenten die ik op foto probeer te vangen.”

“Je kunt urenlang door Namibië rijden om vervolgens aan te komen bij… niets”

NAMIBIË, JULI 2015. “Namibië is een van de dunst bevolkte plekken op aarde. Het land wordt gedefinieerd door zijn rijke verscheidenheid aan kleuren, maar verder is het landschap kaal. Je hebt geduld nodig om de subtiele omgevingsverschillen te ontdekken. Urenlang rijd je door een desolate wereld om eindelijk aan te komen bij… niets. De aanblik van andere mensen is zeldzaam en enkel de strategisch gelegen tankstations zijn een herinnering aan de bewoonde wereld. Tijdens je rondrit word je begeleid door kudden giraffen en zebra’s, overschaduwd door zwermen flamingo’s, of een familie olifanten. De dieren zullen je even nieuwsgierig aankijken, maar zetten nadien hun eigen reis voort, ongehaast. Dit is een foto van de Dodevlei, een witte kleivlakte die gevormd werd na zware regenval waardoor acacia’s konden groeien. Wat je vandaag ziet zijn de overgebleven skeletten van de bomen. Ze zijn ongeveer negenhonderd jaar oud, maar vergaan niet omdat het er te droog is.”

“Hoe hou je het als normale mens vol in het poppenwereldje dat Seoul is?”

ZUID-KOREA, MEI 2014. “Schoonheidsidealen veranderen voortdurend. Vroeger was het populair om curvy te zijn, het betekende dat je rijk was – bij de buren, in Noord-Korea, is dit nog steeds het geval -, tegelijk groeit de industrie van esthetische chirurgie er explosief, vooral in Seoul. Plastische chirurgie is er de manier geworden om met je rijkdom te pronken. De sociale druk is hoog in Seoul, op zowat elk aspect van het leven : je moet binnen raken in een goede school, een goede baan vinden, een rijke partner. Mannen en vrouwen gaan de hele tijd met elkaar in concurrentie en natuurlijke schoonheid is een belangrijk onderdeel van deze wedstrijd. Meisjes krijgen na hun afstuderen een neuscorrectie cadeau, om hen aan een betere job te helpen. In Seoul is het ook normaal om bij je sollicitatiebrief een foto van jezelf mee te sturen. Het hele probleem is dat de concurrentie vaak niet echt is. De K-popsterren waar vaak naar opgekeken wordt, zijn geen natuurlijk uitziende mensen. Hoe hou je het als normale mens vol in dit poppenwereldje ?”

“In Hokkaido wou ik absoluut kraanvogels fotograferen, tot ik besefte dat ik de foute lens bij me had”

JAPAN, FEBRUARI 2015. “Vorig jaar reisde ik naar Japan en vóór mijn vertrek had ik een ouderwets en wat surreëel beeld van deze bestemming : een geïsoleerd eiland, weg van de bewoonde wereld. Ik besloot op zoek te gaan naar de moderne schoonheid van Japan. Ik reisde onder meer af naar Hokkaido, het noordelijkste eiland van Japan, om kraanvogels te spotten. Urenlang trok ik door een sneeuwstorm. Daar toegekomen besefte ik al snel dat ik de juiste lens niet bij me had om de dieren te observeren. Tot ik in gesprek raakte met een professionele fotograaf met een gigantische telelens. De man was zo vriendelijk om mij zijn materiaal even uit te lenen, zodat ik de kans kreeg deze schuchtere dieren te fotograferen. Ik stopte mijn geheugenkaartje in zijn camera en maakte dit beeld.”

Tekst Elke Lahousse & Foto’s Maroesjka Lavigne