Niet de pastoor, de onderwijzer of de psycholoog is de intiemste kijk in het familieleven vergund : dat bedenkelijke voorrecht heeft de notaris. “Wij zien families dan ook op de belangrijkste momenten van hun bestaan”, zegt een notaris die graag anoniem wil blijven. “Als ze hun huwelijkscontract komen regelen, als ze een huis kopen, in de meest schrijnende momenten die nooit ver weg zijn bij een echtscheiding en uiteraard bij erfeniskwesties.”

“Met echtscheidingen heb ik nog altijd moeite, omdat ik het gevoel heb dat ze veel te vaak voorkomen, dat mensen te snel opgeven. Echtelijke trouw lijkt wel een marginaal verschijnsel, wie de media volgt, voelt zich bijna verplicht om vreemd te gaan en een of andere seksuele afwijking te hebben. De normvervaging is alom. Wat me ook opvalt, is de toename van midlifecrisissen : ik kan het aantal mannen van tussen veertig en vijftig met een nieuwe look en een Harley niet meer tellen.”

“Bij erfenissen krijg ik dan weer vaak het gevoel dat het om de finale afrekening gaat. Broers en zussen uit eenzelfde nest zijn theoretisch met dezelfde kansen opgegroeid, ze hebben langzaam hun eigen leven uitgebouwd. Als de tweede ouder overlijdt en de kinderen hier samenkomen voor de nalatenschap, nadat ze jaren naast elkaar hebben geleefd, vallen de maskers af. De ene heeft een mooiere vrouw, de ander een mooiere auto of een fraaiere villa. En bijna altijd duikt er een dwarsligger op. Dat is vaak de jongste, die het meest verwend werd en gepamperd, maar het uiteindelijk niet gemaakt heeft. Omdat niemand volgens de wetgever in de onverdeeldheid kan gedwongen worden, wordt er geijverd om de nalatenschap zo snel mogelijk te vereffenen, zodat een bladzijde kan worden omgeslagen. Vaak gebeurt dat in der minne : kosten en baten worden becijferd en het resultaat verdeeld over de kinderen.”

“Maar een dwarsligger die zich benadeeld voelt, chanteert vaak zijn broers en zussen en als die zijn zin niet krijgt, stapt hij naar de rechtbank. Met de klacht dat zijn broer bijvoorbeeld 100.000 frank heeft geleend van de overleden ouders. De hele procedure die aan de uiteindelijke vereffening voorafgaat, kan makkelijk vijf à tien jaar aanslepen. Terwijl er aan de basis van de afrekening maar één gevoel overheerst : revanche.”

“Bij samengestelde gezinnen begint de miserie vaak al na het overlijden van de eerste ouder omdat de kinderen uit het eerste huwelijk willen vereffenen, en dan is het maar de vraag hoe die met hun stiefmoeder overeenkomen. Soms spelen frustraties van het ene nest tegenover het andere nest mee, maar één ding staat vast : de grootte van de erfenis is daarbij volstrekt van geen enkel belang. Prinzipienreiters vallen over enkele euro’s. En daarbij kan het er heel erg hard aan toe gaan, met bittere verwijten en jarenlang opgekropte frustraties. Kortom, het is geen fraai gezicht.”

“Maar in 80 à 90 procent van de gevallen kunnen we de nalatenschap op een beschaafde manier verdelen, ook al leven steeds meer mensen in deze maatschappij naast elkaar. Ik betreur dat, en ik vind dat de familie wat meer gepromoot mocht worden.” –

Pierre Darge