Mijn zelfportret toont dat ik graag met eten bezig ben. Ik bewerkte een smakelijke foto van mezelf met laagjes chocolade en patisserie. Ik heb die collage gemaakt naar aanleiding van een opdracht voor een chocoladetaartenfabrikant. Hij stelde klassieke foto’s voor van zijn patisserie, maar dat zag ik echt niet zitten. In de plaats daarvan heb ik die taarten compleet uiteengehaald en daarmee nieuwe, bijna abstracte, composities gemaakt. Toegegeven, een beetje provocerend, maar dat doe ik graag in mijn foto’s. Tegelijk toont dit zelfportret dat eten mijn leven is. Zelf ben ik geen meesterkok, maar ik kook wel bijzonder graag. Met de kinderen gaan we ook heel dikwijls uit eten. Aan tafel komen altijd de wildste verhalen en stoutste dromen naar boven. Ook op reis zijn het niet de musea of kerken die ons het meeste bijblijven, wel de tafelmomenten.”

“Waar mensen mij een plezier kunnen mee doen ? Mij carte blanche geven voor een opdracht. Voor ons kookboekje De Basis hebben we helemaal onze goesting kunnen doen : een zwarte, linnen kaft zonder foto, goud op snede, klein formaat. Kortom, compleet anders dan het doorsnee kookboek. Zowel de vormgeving als de inhoud is erg uitgepuurd. Binnenin staan de kookfinesses die onze grootmoeders nog in de vingers hadden, maar die de meeste moeders van nu niet meer beheersen. Mensen kopen het boekje omdat ze willen kunnen koken én omdat het er goed uitziet. Dat een groot publiek – van kaderleden tot huisvrouwen en kotstudenten – plots zo’n eigenzinnig kookboek weet te appreciëren, is natuurlijk fantastisch. We hebben speciaal hiervoor onze eigen uitgeverij, Homarus opgericht. Voorlopig doen we nog alles zelf, maar er kruipt veel meer tijd in dan verwacht. Ik wil absoluut blijven fotograferen, dus misschien geven we de praktische kant van de uitgeverij later wel uit handen. Op de World Food Media Awards in Australië haalden we met De Basis één prijs binnen. Geweldig om mee te maken, maar we relativeren dat. Je krijgt een prijs om wat voorbij is, maar na die kermis moet je gewoon weer verder doen. Misschien openen die prijzen op lange termijn wel deuren, maar daar denk ik niet aan. Het is gewoon een puzzelstukje in mijn leven, en dat komt ooit wel eens van pas. Eigenlijk maak ik geen toekomstplannen, ik leef organisch, van de ene dag in de andere.”

“Ik ben een echte optimist. Van ruzie maken word ik compleet ongelukkig, tegen negativisme en miserie kan ik al helemaal niet. Mijn motto is ‘er zijn ergere dingen in het leven’. Akkoord, de wereld zit vol ellende, maar ik zal die bewust niet opzoeken. Ik heb ontzettend veel respect voor fotografen die reportages maken in derdewereldlanden. Maar ik zou het niet kunnen. Ontwikkelingshulp laat ik liever over aan mensen die geloven dat het iets uithaalt. Ik heb een andere taak in het leven gekregen. Ik weet het, ik draai mee in de luxesector – het epicentrum van snobisme, maar ik voel me helemaal niet zo. Net als kunst is luxe vaak een ballon van lucht, die mensen graag cultiveren. Die ballon wil ik net doorprikken met mijn foto’s. Voedsel toon ik in al zijn eenvoud en essentie, en soms ziet het er inderdaad niet echt smakelijk uit. In mijn fotografie zoek ik bewust de randjes op, ik wil geen middenmoot zijn. Voor mezelf ligt de lat dus heel hoog. Met mainstream foto’s zou ik dubbel zoveel geld kunnen verdienen, maar dat interesseert me niet. Ik wil gewaardeerd worden om mijn spitsvondigheid, niet om mijn bandwerk. Want creativiteit die beloond wordt, geeft me de meeste voldoening.

Thijs Demeulemeester