DE DANSVLOER IS NIET ONZE HABITAT

Smaragdgroene bustierjurk en halsketting, beide Lanvin. © FOTO'S LUC PRAET

Redactie Knack

29-11-2011, 23:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 20:38

Elke week laten Stephen en David Dewaele duizenden mensen over de hele planeet feesten als de beesten. Maar zetten de broers graag ook zelf een stapje in de wereld ? Stephen Dewaele : “Bekende koppen staan niet garant voor een spetterend feest.

Stephen Dewaele : “De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat David en ik geen fuifbeesten zijn. Als we zelf niet achter de draaitafels staan, zul je ons zelden in een club zien rondhangen, en de dansvloer is al helemaal niet onze habitat.”

Het verkeerde beroep gekozen ? Noem het overdaad, te veel is te veel. Wij toeren van het ene feestje naar het andere, en op den duur heb je het wel gezien. De achterliggende mechanismen zijn meestal dezelfde, of je nu op het verjaardagsfeestje van Kylie Minogue staat, op I Love Techno, of in een kleine club op de Gentse Oude Beestenmarkt. Wanneer ik eens een weekend thuis ben, geniet ik veel meer van een etentje onder vrienden, een degelijke dvd of een goede voetbalmatch op tv. Dát is voor mij ontspanning.

Bij ‘het verjaardagsfeestje van Kylie’ slaat onze fantasie meteen op hol. (lacht) Zo bijzonder is het niet. David en ik zijn niet erg vatbaar voor de hele cult die rond celebrity’s hangt. Misschien wel omdat er vroeger thuis ook al veel bekende mensen over de vloer kwamen ? Een bekende kop staat trouwens niet garant voor een spetterend feest. Onlangs waren we op een feestje ter ere van Kate Moss, tijdens de fashion week in Parijs. Vooraf was er een privédiner met zo’n vijftig genodigden, en dan zitten Dave en ik een beetje apart te keuvelen met een oude vriend die daar toevallig ook aan tafel zit. Dat is zeker niet blasé bedoeld, we vallen gewoon snel terug op elkaar en hetgene waar we op dat moment mee bezig zijn. Zo is SoulwaXmas trouwens ontstaan, als gelegenheid om met onze beste vrienden op één plaats een fijne avond te beleven tijdens de eindejaarsperiode.

Samen met tienduizenden uit de bol gaande anderen. Het is in de loop der jaren een beetje uit de hand gelopen, dat geef ik toe (lacht).

Ik kan me niet inbeelden dat je nooit eens meegevoerd wordt door de sfeer die ergens hangt. Toen LCD Soundsystem hun allerlaatste show speelde in New York, draaiden we op de afterparty voor een paar honderd man. Iedereen uit de oude garde was er, maar ook veel jonge, opkomende artiesten, en dat zorgde voor een heel mooie sfeer. Het leek wel de aflossing van de wacht.

Vorige zomer heb ik ook grote ogen opgezet in Sydney, toen we samen met Ferguson ( de illustrator achter de animaties op Radio Soulwax) op een gigantische gay party belandden. Cookies heette die club, naar het schijnt de beruchtste gay discotheek van Australië. De energie daar was heel bijzonder. Behalve homo’s waren er ook extreem veel mooie vrouwen, erg extravagant uitgedost allemaal maar geen carnaval. De muziek was undergrounddisco en iedereen op de dansvloer zat op één en dezelfde golflengte. Niet de dj was het middelpunt, maar één of andere goeroe uit de gay scene die te midden de dansvloer audiëntie gaf. Als een magneet werden alle dansers naar hem toe gezogen, om dan na een soort pauselijke zege hun weg verder te zetten. Een heel hypnotiserend schouwspel om naar te kijken.