DE COMEBACK VAN EEN ICOON

Enkele van de negentien exclusieve creaties van Zanini voor Schiaparelli.

Met een neus voor wat excentriek is, een oog voor schoonheid en een hart voor kunst verhief Elsa Schiaparelli haar couturehuis tot een legendarische iconische status. Een gesprek met Marco Zanini, de gloednieuwe designer van het merk, over een langverwachte en veelbesproken comeback.

Op de bovenste verdieping van Place VendĆ“me nummer 21 in Parijs word ik door het atelier geleid waar de negentien stuks hangen die samen Zanini’s eerste couturecollectie vormen. Binnenkomen is al een belevenis op zich, want de entree is de levensgrote volgelkooi die architect Jean-Michel Frank voor Elsa maakte, en die jarenlang in haar parfumwinkel stond.

Ik ben blij dat ik de kleding van dichtbij kan bekijken. Alle prints zijn met de hand geschilderd, exclusief voor het huis. Het motief met de naam La pluie de Paris lijkt een simpele polkadot, maar elk puntje is met de hand op de zijdemousseline aangebracht. Een opaalgroene avondjas is versierd met vijgenbladeren volgens de unieke sabrage-techniek, waarbij de laag stof rond het blad wordt weggesneden. Er is nog Ć©Ć©n iemand die dat kan in Frankrijk. Een eenvoudige gestreepte T-shirtjurk blijkt van dichtbij met de hand volgenaaid met micropailletten, elke streep vraagt uren werk. Het is een indrukwekkende en tegelijkertijd discrete collectie.

Eerstegraadsverwijzingen naar Schiaparelli heeft Zanini bewust vermeden. “Het was gemakkelijk geweest om hier en daar een kreeft op te zetten, een verwijzing naar het surrealisme dat Elsa dierbaar was. Maar dat zou niet goed geweest zijn. Ik heb me afgevraagd waar Schiaparelli echt voor staat, en heb dat als leidraad voor de collectie genomen.”

Met haar eclectische aanpak is Schiaparelli moeilijk te vangen in een omschrijving, dus dat lijkt me meteen de hamvraag: waar staat Schiaparelli dan voor?

Zanini: Voor non-conformisme. Eigenzinnigheid. Voor een intelligente, slimme benadering van mode. Voor durf. Voor alles wat tegendraads, individueel en onconventioneel is.

Schiaparelli’s hoogdagen waren tussen de twee wereldoorlogen. Andere tijden, toen de term onconventioneel nog iets betekende. Elsa kon letterlijk nog shockeren met een kleur: shocking pink. Ik zou niet weten waar we nu nog van achterover slaan.

Inderdaad, wat is vandaag nog shockerend? Hoewel we in heel conformistische tijden leven, schrikken we nergens nog van op. We hebben alles al gezien. Shockeren is niet langer relevant, maar verrassen wel. Elsa was oneerbiedig, witty and whimsical. Het element verrassing is vandaag nog wel relevant.

Combineerde u daarom uw haute-couturesilhouetten met platte sandalen?

Zeg nooit zomaar sandalen tegen handgemaakt plat schoeisel in krokodillenleer, versierd met echte veren. Uit de combinatie van couture en gemakkelijke schoenen spreekt een nonchalance en een oneerbiedigheid die me erg bevalt.

Hebt u de kritieken op uw eerste collectie gelezen?

Hier en daar een artikel.

Er werd u een gebrek aan coherentie verweten.

Ik heb er bewust voor gekozen om negentien totaal verschillende silhouetten te presenteren, op negentien uitgesproken modellen die elk hun eigen make-up en kapsel hebben gekregen. Ik wilde geen gestandaardiseerd rijtje meisjes, maar individuen, en silhouetten die hun persoonlijkheid eer aandeden. Schiaparelli was een onafhankelijke vrouw die alles op haar eigen manier deed. Haar sterke karakter was de rode draad in mijn collectie. Ach. Ik zie deze collectie als de eerste zin in een lange conversatie. Ik ben niet een van die ontwerpers die meteen een alles-omvattend manifest neerzet.

Ik houd Tom Ford verantwoordelijk voor die instant hoge verwachtingen. Hij nam Gucci over en zorgde meteen voor…

Vuurwerk. Het is een volledig gerechtvaardigde strategie, maar het ligt niet in mijn natuur om meteen dingen in brand te steken. Uit ervaring weet ik dat ik minstens vier collecties nodig heb om mijn verhaal neer te zetten, zo was het bij Rochas en zo zal het hier ook zijn.

IEDEREEN WEET HET BETER

Hoe was het om afscheid te nemen bij Rochas?

Moeilijk. Ik heb daar goede vrienden en medewerkers achtergelaten. Maar bon, Schiaparelli was een voorstel dat ik niet kon weigeren.

Hoe gaat zoiets? U krijgt een telefoontje van meneer Diego Della Valle (sinds 2006 eigenaar van het merk). U hebt een meeting. U denkt na…

Lang nadenken was er niet bij. Eerlijk gezegd zat ik een beetje te dromen van die job. Iedereen wist dat hij het huis gekocht had. En ik ben de ultieme Schiaparellifan. Op mijn vijftiende heb ik een fortuin uitgegeven, vijftig pond, om in Londen Elsa’s autobiografie te kopen: Shocking Life. Dat telefoontje was een geschenk uit de hemel. Schiaparelli is de laatste en mooiste schone slaapster uit de mode.

U was niet bang? Nee, wat zeg ik. Natuurlijk niet. U bent degene die Halston heeft aangedurfd. Volgens vele mode-experts is Halston herlanceren even moeilijk als de Beatles weer bij elkaar brengen.

Ik vind mezelf heel geprivilegieerd en gelukkig dat ik die kansen krijg, al was Halston geen gemakkelijke opdracht. Iedereen kent Halston: de man in de zwarte rolkraagtrui in Studio 54, omringd door Bianca Jagger en Liza Minelli. Iedereen weet waar het merk voor staat en hoe ik de herlancering had moeten aanpakken. Laat ik het omschrijven als een verhaal van verschillende verwachtingen. (Zanini was de zesde in een rij van snel wisselende ontwerpers voor de Halstoncollectie, toen in handen van Tamara Mellon, stichtster van Jimmy Choo, styliste Rachel Zoe, en filmproducent Harvey Weinstein. Ondertussen zijn er weer andere eigenaars en ontwerpers.)

Hetzelfde kan gezegd worden van Schiaparelli. Ze is de dame in het zwart omringd door Marlene Dietrich, Mae West, Katharine Hepburn en Wallis Simpson.

Vertel mij wat. Iedereen heeft een mening over Schiaparelli, iedereen kent het huis, of denkt het te kennen, en weet wat ik zou moeten doen. Nog nooit heb ik zoveel commentaar, raadgevingen en tips gekregen. Het is een bijzondere situatie. Schiaparelli is blijkbaar openbaar bezit, ik moet verantwoording afleggen aan de hele wereld.

Ik herinner me een uitspraak van Alber Elbaz, die tijdens zijn korte passage bij Saint Laurent zei dat hij het gewicht van Yves op zijn schouders voelde. Hij zei: “Alles boezemde me angst in, zelfs de secretaresses.”

Ik begrijp het gevoel. Je schrijft je in in de geschiedenis van een huis dat vereerd wordt, je voelt dat de verwachtingen hooggespannen zijn. Ik heb hier, denk ik, drie dagen lang naar een wit blad papier zitten staren. Tot ik mezelf vermande: genoeg, nu schets je iets, om het even wat. Just do it.

Tijdens uw verblijf bij Versace hebt u gezegd: ik leerde de waarde van een archief kennen, het kan een enorme rijkdom zijn, maar ook een grote, verlammende vijand. Hoe bent u omgegaan met de indrukwekkende geschiedenis van Schiaparelli?

Ik ken het merk en zijn verleden, ik heb het me eigen gemaakt. En nu moet ik het loslaten. Ik moet er mijn eigen ding mee doen. Dat is het moeilijkste: een evenwicht vinden tussen mijn eigen stem en het DNA van het huis. Maar mijn eigen stem vinden, is het belangrijkste.

DE ZWEEDS-ITALIAANSE SPREIDSTAND

Della Valle kocht het merk in 2006, en behalve een eerbetooncollectie, getekend door Lacroix, is er niets mee gebeurd. Het komt zelden voor dat een merk zo gekoesterd wordt en tijd krijgt om te groeien.

Die vastbeslotenheid om exclusief te blijven, om de collectie uitsluitend hier te verkopen, om niet meteen de parfums opnieuw op de markt te brengen enzovoorts, die strategie is inderdaad uniek, tegendraads bijna, zoals Schiap het zou hebben gewild. Ik krijg de kans om alles rustig en doordacht op te starten. Nu ja, rustig… Ik ben hier aangekomen in oktober, en in januari moest er niet alleen een haute-couturecollectie zijn, maar intussen hebben we ook het hele huis opgebouwd. Normaal zijn er een atelier, personeel, telefoons, een koffiemachine… Hier zijn we van nul vertrokken. Spannend, maar best wel intens.

Er was al een ambassadrice, Farida Khelfa. Vervult zij de functie van de societygastvrouw van vroeger? Een netwerk uitbouwen, de naam en reputatie van het merk verspreiden?

Dat zal ze zeker doen. Maar ze is ook een uitstekend klankbord voor mij. Ze was model, maar ook directrice de studio voor AlaĆÆa en Gaultier. Ze heeft een goed oog, ze kent couture, ze weet wat goed werk is.

U bent de zoon van een Italiaanse vader en Zweedse moeder, een interessante spreidstand.

Ik heb me altijd erg Italiaans gevoeld, met die typische drang naar de familie. Ik vind Parijs geweldig, maar ik wil regelmatig terug naar Milaan, ItaliĆ«, mijn vaderland. En de laatste vijf jaar merk ik dat ik ook steeds vaker naar Zweden wil, dat het moederland aan me begint te trekken. De natuur, het design…

Ook in uw carriĆØre hebt u grote sprongen gemaakt. Van een modernist als Lawrence Steele naar Dolce & Gabbana, Versace en dan Rochas.

Het waren mijn leerjaren, het was de tijd dat ik gevormd en gekneed werd. Het was allemaal voorbereiding op dit huis.

DOOR LENE KEMPS

Marco Zanini: “Schiaparelli is de laatste en mooiste schone slaapster uit de mode”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content