In een bijgebouw van een oud kasteel, op de plaats waar ooit bedienden werkten, vond architect Patrick Six zijn stek. “Geen muur is recht, maar daar hou ik net van.” Een subtiel kleurenpalet zet de onvoorspelbare en duistere kantjes van het oude pand in de verf.

De oorspronkelijke functie van het gebouwtje waar Patrick Six nu woont, kan wellicht niemand zich nog herinneren, buiten de bejaarde barones zelf. Maar de dame hebben we nooit gezien, ze heeft zich teruggetrokken in het aanpalende oude kasteel. Een kleine achterdeur die uitkomt in haar vestibule verraadt wel dat we ons in de bediendenafdeling bevinden. In het bijgebouwtje bivakkeerden misschien de kokkin en een schare diensters of de stalknecht, want het pand bevindt zich tussen de keuken, de stal en de boerderij. Vroeger moet het hier een drukte van jewelste zijn geweest. Maar nu, nu de architect er woont en de glorietijd van het huispersoneel is vervlogen, heerst er rust en vrede. “Stil dat het hier is”, vertelt Patrick Six, nog steeds verbaasd. “Soms hoor je de steenweg, maar het verkeer wordt ‘overstemd’ door de natuur. Die rust brengt evenwicht in mijn leven. Overdag vlieg ik van hot naar haar en ben ongelofelijk druk in de weer, ’s avonds stopt het hectische gedoe hier. Het eerste dat ik doe wanneer ik thuiskom, is hout hakken voor de kachel, vuur maken en kaarsen aansteken. Dat zijn rituelen die de meeste mensen niet eens meer kennen, tenzij van op vakantie.”

Terwijl we koffie drinken in de vervallen serre, horen we zoemende bijen en spelende kinderen die in een hangmat in de tuin ravotten. Is dit geen lekker ouderwetse woning? Binnen is de luxe heel beperkt. Alles is er wel – van een intieme badkamer tot en met een handige keuken – maar Patrick Six heeft het bescheiden gehouden en hield eraan om het oude huis gewoon te conserveren. “Ook dat is voor mij een aparte belevenis”, legt hij uit. “Overdag ben ik als architect bezig met rechte wanden van tot in de puntjes afgewerkte projecten. Mijn stijl is trouwens zakelijk en minimaal van karakter. Maar hier is alles anders, geen muur is recht, overal zie je buizen en leidingen. Dat vind ik prachtig. De charme van zo’n woning is dat ze onvoorspelbaar is, in tegenstelling tot veel moderne gebouwen die er vanbinnen overal hetzelfde uitzien, van het bureau tot de toiletten.”

Ontwerper Patrick Six mag dan zelf pure vormen verkiezen en een zakelijke stijl hanteren, toch beseft hij goed hoe belangrijk sfeer wel is. “En daar kan je ook zonder decoratie iets aan doen”, zegt hij. “Decoratie betekent voor mij iets dat erop geplakt is, bovenop de architectuur. Maar je kan je ook uitleven zonder te versieren: met kleuren, en door hier en daar een uitgelezen object, zoals een bijzonder meubel, neer te zetten. Oude gebouwen maken duidelijk dat elke kamer een andere sfeer verdient. Dat heb ik ook hier gedaan.”

De keuken en de eetkamer zijn strak van stijl en toch relaxed, door de aanwezigheid van aantrekkelijke details zoals de Deense houtkachel en de art-deco-eettafel. De verlichte globes op de schouw en de maskers van Koen Wastijn en Johan Deschuimer aan de muur zorgen voor een fris accent. De oude vloeren met kleurrijke cementtegels vormen een bonte fond die het hele interieur decoratief verrijkt. Maar het is vooral de ietwat vreemde combinatie van design, een donker getint hedendaags kleurenpalet en een rustieke omgeving, die het geheel spannend maakt.

Voor de kale woonkamer koos Patrick een lage stoffering met zitbanken van Nicolas Dervichian, een vriend des huizes. Door deze horizontale compositie wordt de hoogte van het plafond extra onderstreept. De woonkamer heeft geen vensters; alleen een ouderwetse glazen deur die op een prachtige manier licht in huis haalt. In weinig moderne gebouwen krijg je zo’n fraaie lichtinval. Sinds Le Corbusier en zijn ontelbare volgelingen de moderne architectuur beheersen, worden er in binnenmuren veel te veel doorkijkjes gecreëerd. Architecten zweren bij open constructies die (te) veel licht doorlaten. In zo’n oud pand herontdek je de intieme charme van een gesloten ruimte.

Ook al is de tuin wondermooi, vanuit de woonkamer krijg je hem niet te zien. En dat is niet eens nodig om van de landelijke rust te genieten. “Je kan hier op een perfect hedendaagse manier wonen, zonder nieuwe doorbrekingen te maken”, zegt Six. Waar minder licht valt, schildert hij de wanden extra donker: om de intimiteit en geheimzinnigheid op te drijven. “Ik ben gefascineerd door licht, maar ook door de donkerte. Ik hou enorm van de nacht, daarom krijg je hier ook duistere kleuren te zien. En dat is ook de reden waarom ik enkele nachtclubs heb ingericht, zoals de H20 in Pecq, hier niet ver af.” Patrick Six woont en werkt namelijk in de wat desolate maar vrij schilderachtige streek tussen Doornik en Kortrijk. In Kortrijk leidt hij samen met architect Vincent Fordel het Atelier 64 dat zowel woningen als kantoren, winkels en clubs ontwerpt.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde