Ik bevond me die zaterdag in goed gezelschap, toen ik op de bank naar het prinselijke huwelijk in Amsterdam lag te kijken. Remco Campert schrijft in de Nederlandse Volkskrant dat hij “als een konijn verblind door de lichtbak van de stroper” voor de televisie had gezeten, mét champagne. Meer dan een kop thee was er bij mij niet bij, maar ik was wél even gebiologeerd als Campert.

U moet weten dat mijn halve familie bestaat uit sinds een paar decennia genaturaliseerde Nederlanders, er is dus wel iets van een band met die vroeger zo rebelse en nu, naar mijn mening, nogal ingedutte noorderlingen. Argentinië ligt mij eveneens na aan het hart. Ik ben er een paar keer geweest en kan perfect begrijpen hoe de Nederlandse kroonprins in de ban kwam van de temperamentvolle en warmbloedige Máxima Zorreguieta. Om de door burgemeester Job Cohen geciteerde Borges te parafraseren: “Argentinië ( bij Borges was het de liefde) doet de ogen vlammen, de lippen zingen en de voeten dansen.”

Ik ben niet zo’n royalist, en allerminst geestdriftig over onze eigen wat wereldvreemde koninklijke familie. Maar het was toch mooi te merken dat het loodzware protocol, dat meestal dit soort gelegenheden beheerst, er niet in slaagde de zo overduidelijke passie van twee mensen te verstikken. Nelson Mandela en Kofi Annan uitgenodigd op de bruiloft van de kroonprins met de dochter van een aangebrande Argentijnse ex-minister. Een bomvolle kerk die lacht om het stuntelen bij het ringen wisselen en die het juichen van het volk buiten beaamt.

Wat zijn die Oranjes toch voor een familie? Claus, een Duitse jonkheer die het volk niet moest omdat hij fout was, ontpopte zich als de man die met zijn intellect, zijn humor en zijn relativeringsvermogen het koningsschap van zijn vrouw meer inhoud gaf. Die ook woog op de opvoeding van zijn zonen en er mee zorg voor droeg dat ze reële mensen werden. Althans in zoverre prinsen en prinsessen reëel kunnen zijn. Want het blijven natuurlijk in de eerste plaats rijke societyfiguren.

De Nederlandse koningin schijnt zich trouwens wat zorgen te maken over de uitstraling en het prestige van haar Huis, nu haar zonen en neven allemaal burgermeisjes als bruid kiezen. Ik denk dat dat niet hoeft. Willem-Alexander blijkt zich te willen spiegelen aan zijn grootmoeder, en die was bij uitstek “een vorstin naast de rode loper”.

Voor ons Belgen is het merkwaardig dat eminente onderdanen, zoals de burgemeester van Amsterdam of dominee Ter Linden, weliswaar in zeer voorzichtige termen, de netelige kwesties rond dit huwelijk niet uit de weg zijn gegaan. Ondenkbaar dat een burgemeester van Brussel of een kardinaal zich hier aan zoiets zouden wagen. Niet alleen het romantische Argentinië van tango en bandoneon was present, maar evenzeer werd de ellende van de politieke en economische crisis in herinnering gebracht, die de overgrote meerderheid van de Argentijnen vandaag in armoede dompelt. Ook het duistere, recente verleden dat niet mag worden vergeten.

De discussies die tot de laatste dag voor het huwelijk in de Nederlandse maatschappij werden gevoerd, waren aanwezig in de Beurs van Berlage en in de Nieuwe Kerk. Zij het op beschaafde, ingehouden toon.

Het nationale huwelijksgeschenk, het Oranjefonds, zal worden gebruikt om de integratie van diverse culturele groepen in de Nederlandse maatschappij te bevorderen. Een mooi doel op een goedgekozen moment. Want die integratie staat meer dan ooit onder spanning en in deze verkiezingstijd is het een sterke publieke zet tegen Pim Fortuyn en zijn Vlaams Blok-achtige Leefbaar Nederland. Als de raadgevers van Willem-Alexander verstandig zijn, zullen ze niet nalaten om de nieuwe prinses snel met dit domein vertrouwd te maken. Als Argentijnse moet ze beter dan wie ook weten wat een maatschappij van migranten is. In Argentinië stamt immers iedereen af van migranten.

Ik hoop van harte dat onze eigen koninklijke familie, en vooral onze kroonprins en zijn eega, goed hebben toegekeken en geluisterd die paar dagen in Amsterdam. Ze konden er veel leren.

TESSA VERMEIREN