Twaalf jaar geleden gingen Leo en zijn eerste vrouw uit elkaar, hun kinderloze huwelijk was doodgebloed. Daarna ontmoette hij Marijke, moeder van twee zonen. Het klikte, ze gingen samenwonen en Leo raakte betrokken bij de opvoeding van de jongens. Toen die volop puberden, werd het Leo allemaal te veel.

Mijn eerste huwelijk kende hoogte- noch dieptepunten. Dat hield ook een zekere veiligheid in : ik ben introvert en rustig, ik heb geen behoefte aan grootse avonturen. Mijn ex-vrouw en ik werkten als ambtenaar op dezelfde dienst, onze toekomst leek uitgestippeld en we waren het erover eens dat we geen kinderen wilden. Wanneer de sleur precies in onze relatie geslopen is, kan ik niet meer duiden. Maar na bijna twintig jaar huwelijk was het onmiskenbaar dat ze was doodgebloed. We zijn zonder veel storm uit elkaar gegaan en mijn ex-vrouw is daarna helemaal uit mijn leven verdwenen.

Het alleen zijn viel me minder zwaar dan ik gedacht had. Ik kan mezelf goed redden in het huishouden, ik lees graag en ik had geen haast om uit te zoeken welke nieuwe richting ik mijn leven wilde geven. Een nieuwe partner stond zeker niet bovenaan op mijn lijstje. Tot ik naar een reünie van mijn oude school ging en Marijke ontmoette. Ze was tien jaar jonger, van een heel andere jaargang dus, maar ik kende haar nog vaag van de jeugdbeweging. We dronken wat samen en hadden een goed gesprek, over scheiden onder andere.

VERLIEFD ALS NOOIT TEVOREN

De volgende dag voelde ik iets wat ik al heel lang niet meer gevoeld had en wat ik niet meteen herkende : ik had de kriebels en verlangde er hevig naar om haar terug te zien. Ik nodigde haar uit om eens te gaan eten en ons gesprek verder te zetten. In het restaurant bekende ze me dat – als ik geen contact gezocht had – zij het zelf gedaan zou hebben. Blijkbaar was er meteen een vonkje overgesprongen.

Ik werd verliefd op Marijke zoals ik nog nooit eerder in mijn leven verliefd ben geweest. Ik wist zelfs niet dat ik het in me had : passie, vuur, onrust. Zelfs vreemde mensen vroegen wat er aan de hand was met mij. Ik liep blijkbaar te stralen zonder dat ik het besefte. Doordat haar zonen, toen acht en tien, om de week bij hun vader waren, hadden we volop de kans elkaar ongestoord te leren kennen. Het duurde niet lang voor ik mijn appartement verkocht en bij haar introk. Eerlijk gezegd was ik blij dat de jongens zo’n goed contact met hun eigen vader hadden. Het beperkte mijn stiefvaderschap tot een minimum en ik werd snel als de nieuwe partner van hun moeder geaccepteerd. Soms kon ik weleens moe worden van hen, na zo’n kinderpartijtje voor hun verjaardag bijvoorbeeld. Of als ze maar bleven zeuren tot ze hun zin kregen. Dat ging dan over langer opblijven of over nieuwe schoenen van een bepaald merk. Ik vond dat Marijke daar te toegeeflijk in was, maar bemoeide me er niet te veel mee. En na een week drukte volgde altijd weer een week rust voor ons samen.

HALFNAAKTE MEISJES MET PIERCINGS

In mijn verliefdheid was ik trouwens bereid om mijn grenzen voortdurend te verleggen. Als Marijke zeven kinderen had gehad, had ik die er ook met plezier bijgenomen, omdat ik er alles voor overhad om samen te zijn met haar. Wat ik met haar had, was heel intens en tegelijk ook heel gewoon. Ik bewonderde haar schoonheid, haar levenslust, haar zorgzaamheid. Dat ze haar leven met mij wilde delen, verbaasde me voortdurend, maar zelf zei ze dat ze na een huwelijk met een avontuurlijke chaoot intens verlangde naar een betrouwbare saaie piet als ik.

Toen de jongens in de puberteit kwamen – ze zijn nu vijftien en zeventien – veranderde ons leven ingrijpend. Hun vader kreeg een relatie met een vrouw met wie ze niet konden opschieten, en ze bleven veel liever en veel langer bij hun moeder vanwege hun vriendenkring. Plots was ons huis op ieder moment gevuld met lawaaierige pubers die letterlijk en figuurlijk alle ruimte in beslag namen. Jongens met petten en afzakkende broeken, halfnaakte meisjes met piercings in neus en lippen… Ze aten en dronken zonder iets te vragen de koelkast leeg, gooiden mijn boeken opzij omdat ze hun voeten op de salontafel wilden leggen, ze zaten overal te gamen, dvd’s te spelen, te sms-en of te skypen. Ze aanspreken was onbegonnen werk : ze hoorden het nooit, met die eeuwige oortjes in. Soms trof ik er ’s morgens één in de badkamer aan die blijkbaar was blijven slapen.

Ik voelde me op een gegeven moment een gast in mijn eigen huis, en dan nog één die slecht behandeld wordt. Mijn eerste ruzies met Marijke gingen daarover. Zij probeerde me aan het verstand te brengen dat de tieners zich beter in huiselijke kring konden amuseren dan ergens in een duistere kroeg. Voor het eerst noemde ze me ouderwets, intolerant, wereldvreemd zelfs. Ik voelde me zwaar beledigd, maar wilde toch mijn best doen om een oplossing te vinden. Toen op een zondag het huis weer volstroomde met jongeren. “Chillen, ouwe”, antwoordde er één toen ik vroeg wat ze kwamen doen. Ik ben in de stad koffie gaan drinken om eens rustig na te kunnen denken. En alsof het zo moest zijn, zag ik aan de overkant van de straat een bordje hangen : studio te huur. Meestal ben ik iemand die lang wikt en weegt voor een beslissing, maar nu wist ik het meteen. Ik had een plek voor mezelf nodig om deze woelig periode te overleven. Nog dezelfde dag heb ik een kleine gemeubelde studio gehuurd, niet ver van ons huis. Ik wist dat Marijke het me niet in dank zou afnemen en dat velen me een egoïst zullen vinden, en toch was het de enige oplossing. Die twee experimenterende jongens zijn mijn kinderen niet, dat is de realiteit. Ik vind dat ik hun puberteit niet mag verknallen, omdat ik inderdaad misschien wat wereldvreemd ben. Maar ik pik het ook niet dat zij mij het leven onmogelijk maken in mijn eigen huis.

IN DE STEEK GELATEN

Ze vinden het trouwens zalig dat ik me regelmatig van het toneel terugtrek, en ikzelf geniet van mijn rustige momenten in mijn studio. Mijn relatie met de jongens is er trouwens door verstevigd : ze hebben er bewondering voor dat ik deze beslissing heb genomen. De enige die moeilijk doet en me mijn ‘vlucht’ niet vergeeft, is Marijke. Ze vindt dat ik mijn belofte for better and for worse verbreek. Bij ziekte of zorgen zal ik haar echter altijd steunen en er voor haar zijn, maar ik kan nu eenmaal niet omgaan met de tomeloze energie en de botheid van die jongelui. Zodra ze verdwenen zijn en er weer wat rust in huis is, hoeft Marijke me maar te bellen en ik sta een half uur later op de stoep. Maar dat doet ze vaak niet : ze is zo boos op mij vanwege mijn verraad, dat ze liever alleen thuis zit te mokken. Ze weigert een stap in mijn studio te zetten, terwijl ik haar al vaak heb uitgenodigd om eens een glas wijn bij me te komen drinken. Ze voelt zich in de steek gelaten, terwijl ik nog steeds veel van haar hou en alleen maar een stap terug heb gezet uit een situatie die ik niet aankan.

Ik schat nog een jaar of drie, vier voor haar zonen uitgevlogen zijn. Dan pikken we onze draad samen weer fulltime op. Hopelijk heeft ze me tegen die tijd vergeven.

Omwille van de privacy worden namen soms veranderd in deze rubriek.

DOOR DIANE BROECKHOVEN

“Op een zondag stroomde het huis weer vol met jongeren. ‘Chillen, ouwe’, antwoordde er één toen ik vroeg wat ze kwamen doen”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content