Mijn vriendin moest naar het ziekenhuis voor een operatie, een routineuze weliswaar, maar toch onder algehele narcose. Tijdens de ingreep, terwijl zij deskundig verdoofd was, bevond ik mij in de keuken van onze woongelegenheid. Het was een vreemd gevoel dat zij nu volkomen weg was van de wereld, terwijl ik hier in volle bewustzijn vertoefde in de aanwezigheid van het espressoapparaat dat haar zo vertrouwd was. Er waren zelfs nog bloedrode spatten op te zien, niet van een mens die hier vermoord was, maar van een granaatappel waar zij met de achterkant van een houten lepel de pitten uitgeklopt had. Wij zijn dol op granaatappels en vinden die verfrissender dan, pakweg, frisdranken, die niet echt fris zijn maar bij wet verboden zouden moeten worden, ter bestrijding van suikerziekte en de voortschrijdende verkogelvissing van de bevolking.

Om mijzelf af te leiden, draaide ik de radio open, iets waar ik al vlug spijt van kreeg, want radio en televisie zijn tegenwoordig mangaten van miserie die naar je toe stroomt in een wereldomspannende riolering. Ditmaal ging het over een minister van staat die diep was gevallen nadat hij eerst hoge toppen had geschoren en daarvoor nu gefileerd werd door de sociale media. Zelf voelde ik voornamelijk deernis voor die gefortuneerde maar onfortuinlijke medemens, die ik best dapper vond, want zomaar in het kanaal stappen om te ontsnappen aan mijn belagers, ik zie het mij hem zo meteen nog niet nadoen. Daar is een duister soort moed voor nodig, dat vreemd genoeg op minder respect kan rekenen dan de afstomping waarin velen van ons voortkachelen tot zij vanzelf worden verzwolgen.

Ik zette de radio uit ; het was tijd om naar het ziekenhuis te rijden, waar mijn vriendin nog niet terug bleek op haar kamer. Haar bril lag werkeloos op haar nachtkastje, één been onbeholpen in de lucht prikkend. Van alle bezittingen van een mens, is de onbeheerd achtergelaten bril veruit de meest kwetsbare. Dat heeft met wazigheid te maken, en met het persoonlijke van glazen.

Terwijl ik dat bedacht en de kale kamer overschouwde, zwaaide de deur open en rolde een blozende verpleegster een bed binnen waarop zij lag, tussen vers gesteven lakens. Zij lachte, maar zo zwak nog dat ik moest denken aan de miljoenen mensen die andere mensen sinds het ontstaan van de mensheid zijn ontvallen.

Gelukkig is zij nog jong en herstelde zij snel, zodat zij al rond het middaguur een boterham met smeerkaas kon nuttigen, een substantie die nergens zo goed tot haar recht komt als in een ziekenhuisomgeving. Daarna rustte zij nog even, terwijl ik door de ziekenhuisgangen dwaalde en dacht aan mijn grootvader. Toen ik een jaar of tien was, bezocht ik hem in het hospitaal op regelmatige basis. Het was de tijd waarin de zusters de bloemetjes nog buiten zetten ’s avonds. Dat mag je letterlijk nemen : tegen het einde van het bezoekuur liep je door zo’n eindeloze gang vol deuren waar bloemstukken en potten vol snijbloemen bij neergepoot waren. Men vond het heel belangrijk dat die niet op de kamer overnachtten ; bloemen hadden de kwalijke reputatie ’s nachts zuurstof aan de lucht te onttrekken en aldus de gezondheid van de bedlegerigen te schaden. Opeens stel je vast dat zulke overtuigingen uitgestorven zijn, terwijl ze toen algemeen waren ingeburgerd. Elke tijd heeft zijn eigen waandenkbeelden en pas veel later – jaren, eeuwen zelfs in sommige gevallen – kom je erachter om welke gebruiken de toekomst zal schateren.

In de late namiddag mochten wij huiswaarts, met dat gevoel van nieuwe mogelijkheden en tomeloze vrijheid, alsof het licht was gezuiverd en er ergens een kraan was opengedraaid met weldadige zuurstof. Het drama van de mens is dat hij dat gevoel nooit lang kan vasthouden, maar hooguit een paar dagen later zijn humeur alweer laat bederven door bagatellen en onbeduidendheden.

Alsof hij zoveel tijd heeft.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Van alle bezittingen van een mens, is de onbeheerd achtergelaten bril veruit de meest kwetsbare. Dat heeft met wazigheid te maken, en met het persoonlijke van glazen