In een modeseizoen dat gedomineerd wordt door naakte borsten en billen, kiest Giorgio Armani voor de hoge jukbeenderen en de mysterieuze blik van Kristin Scott Thomas. Een openhartig gesprek over roem, seks, naaktscènes en datgene wat er wel toe doet.

H ‘Petites Coupures’, de gloednieuwe film van Pascal Bonitzer met Kristin Scott Thomas en Daniel Auteuil, wordt begin maart in de bioscoop verwacht, een filmrecensie leest u volgende week in ‘Focus’.

Met het heilige vuur van een kruisvaarder trekt Giorgio Armani al enkele seizoenen ten strijde tegen de platvoerse porno chic-trend. Terwijl dure callgirls de catwalk van zijn concurrenten bevolken, werpt de Milanese modepaus zich op als behoeder van de goede smaak. Een rol die hem geen windeieren heeft gelegd. Terwijl beursgenoteerde luxeconglomeraten de waarde van hun aandelen zien halveren, begint het persoonlijk fortuin van mijnheer Armani astronomische proporties aan te nemen, waardoor hij op de lijst van rijkste Italianen op de hielen zit van niemand minder dan Berlusconi. En dat allemaal zonder seks, zonder babes of moordgrieten. Alleen Kim Catrall, de nymfomane uit Sex and the City én dit seizoen een van de genodigden op zijn defilé, kan men nog enig sex-appeal toeschrijven.

Maar gezien haar leeftijd (48) voldoet ook zij niet langer aan het babe-profiel. Net zomin als Tina Turner en Sophia Loren, de andere celebrities van dienst. Giorgio mag dan wel geheelonthouding verkondigen, met het opvrijen van sterren heeft hij absoluut geen gewetensproblemen. Zijn defilés krijgen almaar meer de allure van oscaruitreikingen en voor de Giorgio-campagne van lente-zomer 2003 heeft hij voor het eerst in zijn carrière een bekend gezicht gekozen. Dat van Kristin Scott Thomas (42), de Britse actrice die naam maakte met aristocratische rollen in Four Weddings and a Funeral, The English Patient en Gosford Park.

Ik ontmoet haar in een brasserie in het chique vijfde arrondissement van Parijs, waar ze vlakbij woont met haar man en drie kinderen ( Hannah,14, Joseph, 11, en George, 2). Als een wervelwind komt ze binnengestormd. Ze ziet eruit als het alter ego van haar filmpersonages. Haren in de war, make-up nihil, een ruime trui en jeans, gemakkelijke schoenen om van hier naar ginder te hollen en een wijde anorak met veel zakken om zakdoeken en speeltjes in op te bergen. Een ‘modale’ moeder die net de valkuilen en hindernissen van een maandagochtend heeft overleefd. Niet meteen de look die je van de nieuwe Armani-ambassadrice zou verwachten, maar het charmeert. Net zoals de mens achter de ster, zo blijkt één uur later.

Milla Jovovich voor Emporio Armani, Kristin Scott Thomas voor Giorgio Armani. Dit is de eerste keer in de geschiedenis van het huis dat filmsterren de modellen vervangen. Is dat een positieve evolutie ? Hangt de mode niet te veel een celebrity-cultus aan ?

Kristin Scott Thomas : Is dat niet altijd zo geweest ? Is mode is niet altijd een afgeleide geweest van film ? Een reflectie van cultuur in het algemeen, van kunst, literatuur, muziek. Mode vat al die domeinen samen en maakt ze voor iedereen toegankelijk. Het is alleen jammer dat trends elkaar zo snel opvolgen.

Dat is alvast één raakpunt met Giorgio Armani. De man kent zijn klassiekers.

Ik hou niet zo van het woord klassiek, het wordt al snel geassocieerd met oubollig. Tijdloos klinkt beter. Met mode is het net als met films. Sommige dateren, andere doorstaan de tand des tijd. In die laatste categorie vind je het soort film met actrices waarop iedereen wil lijken. Denk maar aan Audrey Hepburn. In haar tijd fungeerde zij ook al als stijlicoon. Het enige verschil is dat filmsterren vandaag meer impact hebben, door de globalisering. De media spelen daar een belangrijke rol in. Een vriendin van me ontwerpt schoenen. Zolang er af en toe een actrice met haar ontwerpen in het Amerikaanse magazine In Style verschijnt, vliegen de schoenen de deur uit.

U was eerder het gezicht voor uurwerkenfabrikant Tag Heuer, maar werd nog nooit eerder met een modemerk geassocieerd. Was Armani de eerste ontwerper die u benaderde ?

( Aarzelt) Ik weet het niet echt. Ik denk van niet. Of toch ? Hij deed zeker het eerste voorstel dat me de moeite leek om dieper op in te gaan.

Waarom Armani ?

Om diverse redenen. De filosofie van Armani spreekt me enorm aan. Omdat die verder gaat dan mode en de trends van het seizoen. Wars van alle hypes blijft hij trouw aan zijn eigen stijl, zijn persoonlijke handtekening. Armani heeft een bijzonder universum gecreëerd. Hij ontwerpt voor vrouwen van vlees en bloed. Zijn kleding is praktisch, sportief en tegelijkertijd elegant. De andere reden is heel simpel. Het klikte gewoon tussen ons. We hebben elkaar voor het eerst ontmoet tijdens het filmfestival in Cannes. Giorgio Armani is een interessante man. Waarmee ik niet wil zeggen dat er geen andere interessante ontwerpers rondlopen, maar geen van hen heeft me ooit op die manier aangesproken. Ik wou alleen maar het gezicht zijn van iets waarmee ik me kan vereenzelvigen.

Armani is ook een van de weinigen die ageert tegen de expliciete, bijna pornografische beelden die de modewereld gebruikt om zichzelf te verkopen.

Vandaag wordt bijna alles op die manier aan de man gebracht en dat stoort me echt wel. Niet dat ik preuts ben, maar expliciet naakt is zo vanzelfsprekend. Voor mij blijft mysterieus het meest sexy.

U staat ook niet echt bekend als een stoeipoes.

Ik heb wel mijn best gedaan om als sekssymbool door het leven te gaan, maar niemand trapte erin. Ik was graag voluptueus geweest, maar ben nu eenmaal niet gezegend met dergelijk figuur. Uiteindelijk heb ik dan maar een andere manier gezocht om mezelf in de kijker te werken.

Door het imago van ijskoningin te cultiveren. Is die weg niet veel moeilijker ? Sexy babes hoeven alleen maar verleidelijk mooi te zijn. Meer moeten ze niet kunnen…

Ja, anderzijds worden hun intellectuele capaciteiten per definitie geminimaliseerd. Grote boezem, kleine hersenen. De mythe van het domme blondje. Het enige positieve aan de recente pornotrend in de mode is dat vrouwen nu bewijzen dat ze sexy én intelligent kunnen zijn.

Madonna gaf de laatste twintig jaar het voorbeeld en fungeert nu als icoon van het postfeminisme. Zelf heeft u uw bewondering voor haar ook nooit onder stoelen of banken gestoken.

Inderdaad, omdat zij het postfeminisme heeft uitgevonden. Ze heeft volledige controle. En van ver af lijkt ze de vrouw die alles heeft. Door hard te werken en vastberadenheid is ze erin geslaagd haar eigen universum op te bouwen. Ze verbaast me.

U hebt haar nog nooit ontmoet ?

Neen, we bewegen niet in dezelfde milieus ( lacht fijntjes).

Als er geen film of toneel op het programma staat, verdwijnt u inderdaad in de anonimiteit van de Franse hoofdstad, ver weg van de schijnwerpers.

Ik heb het nodig om met mijn voeten op de grond te blijven. Er is mij meermaals gevraagd om me in Hollywood te vestigen, maar iets in mij heeft me altijd tegengehouden. Ik vertrek graag naar Amerika, maar alleen als ik weet wanneer ik terugkom. Misschien heeft het wel met mijn achtergrond te maken. Mijn familie heeft een koloniaal verleden en zodoende is ze niet echt Engels. Ik ben wel in Groot-Brittannië opgegroeid, maar kreeg mijn opleiding van Vlaamse nonnen. Kortom, een mix van invloeden, heel Europees, heel oud. Als kind leefde ik in een huis waarvan een gedeelte nog dateerde uit de dertiende eeuw. In Amerika is iets uit de fifties al oud. Europese cultuur gaat verder terug. Armani is ook op en top Europees. Hij werkt vanuit Milaan, een fantastische stad die ik heel recent twee keer bezocht heb. Net als Antwerpen, Brugge, Gent of Londen. Ik heb behoefte aan het verleden, aan de kennis die het impliceert. Waarmee ik niet wil zeggen dat in de States uitsluitend dommeriken leven. Ik heb er ook hoogopgeleide, interessante mensen ontmoet, maar ik mis er de oude muren. Alleen in Montana voel ik me thuis. De eeuwenoude natuur daar vertelt een prachtig verhaal. Ik zou er regelmatig naartoe kunnen gaan. Ik hou ook van New York, omdat de stad een geschiedenis heeft.

Maar ook al geniet Europa mijn voorkeur, het is fantastisch om in Hollywood films te draaien. Pure luxe ! Hier worden films gemaakt met hetzelfde budget als wat daar wordt besteed aan de trailer van een of andere ster. Ach, de discrepantie tussen mijn beroep en mijn privé-leven is geen bewuste keuze, maar veeleer zo gegroeid. En soms lukt het me wel om beide werelden te verenigen. Zo liepen de opnamen voor Up at the Villa in Toscane tijdens de maand augustus. Alle medewerkers verbleven er met hun kinderen in één groot huis. Fantastisch. Maar verder dan dat hoeft het voor mij niet te gaan. Sommige zaken zijn nu eenmaal te kostbaar om in gevaar te brengen en moeten met bijzondere zorgen gekoesterd worden.

De auditie voor ‘The Bonfire of the Vanities’ liet u aan u voorbij gaan wegens vakantie met de kinderen. Primeert het moederschap op het acteren ?

Je had me die vraag afgelopen weekend moeten stellen. ( lacht) Ik was alleen thuis met mijn drie kinderen. Ze kunnen me echt tot de wanhoop drijven. Nee, serieus, actrice zijn is van tijd tot tijd moeilijk, maar het moederschap is dat permanent. En bovendien weet ik nu al dat ze me ooit tien jaar zullen haten voor al de dingen die ik nu verkeerd doe. Anderzijds geeft moeder zijn zoveel voldoening. Alleen is de combinatie met werk niet altijd evident. Als werkende moeder voel je je voortdurend schuldig. Bij mijn eerste baby had ik nog een grote bewondering voor moeders die thuis bleven. Tot ik meer werk en meer kinderen kreeg. “Kon ik nu maar alles opgeven en gewoon thuis blijven”, dacht ik toen. Maar ik wist gewoon dat dat voor mij geen oplossing was. Daarvoor werk ik te graag. Maar mijn verhaal is echt niet uitzonderlijk. Ik ben een typisch voorbeeld van de postfeministische generatie.

De emancipatie heeft ons dus niet verder geholpen ? Onze moeders werden niet voor dergelijke dilemma’s gesteld.

Feminisme is helemaal niet zo’n zegen. We staan er nog altijd alleen voor. In Frankrijk hebben nu ook vaders recht op congé de paternité, maar niemand maakt er gebruik van ! Er is nog een lange weg te gaan. Akkoord, we hebben nu het diploma, de carrière, de kinderen, maar we moeten zoveel. Intussen laten de mannen het tijdens de werkweek afweten. Ook al is er een evolutie in de manier waarop ze het vaderschap bekijken, ze zijn veel meer betrokken bij de opvoeding van de kinderen. Ik sprak er onlangs nog over met mijn moeder. Volgens haar koesterden vrouwen in haar tijd gewoon realistischer dromen. In die tijd hoefde je geen superwoman te zijn, de verwachtingen waren niet zo hoog gespannen.

Nu, ik ben er me van bewust dat mijn situatie niet echt representatief is. Ik heb toch een belangrijke ( wikt en weegt haar woorden), nee, belangrijk is het niet, een tijdrovende bezigheid, waardoor het niet altijd even gemakkelijk te combineren valt. Eén zaak is zeker : we hebben nog niet gewonnen.

U heeft uw man, François Olivennes, ontmoet toen u als 21-jarige au pair in Parijs belandde. Hij werd een van Frankrijks bekendste vruchtbaarheidsspecialisten, terwijl u tegen alle verwachtingen in toch uw droom kon waarmaken en naam maakte als actrice. Hoe zorg je ervoor dat je als koppel elkaar gaandeweg niet verliest ?

Daar kan ik moeilijk op antwoorden omdat het zo’n persoonlijke vraag is. Maar op de een of andere manier zijn we er inderdaad in geslaagd om samen te evolueren. Alles gebeurde voor mij op hetzelfde moment. Toen ik kinderen kreeg, begon ook mijn carrière met een grote C. Ik moest er gewoon door. Het was als een forse sprong in het onbekende. Er was geen uitgewerkt plan, het overkwam me gewoon. En gelukkig was mijn echtgenoot heel begripvol.

Hij zou u ook verlost hebben van uw eetstoornissen.

Waar heb je dat gelezen ? Ik weet het al. Een Engelse journaliste heeft dat ooit geschreven. Een leugen ! Ze was gewoon zelf erg dik, terwijl ik graatmager was na de bevalling van mijn tweede kind. Ik vergat gewoon te eten. Terwijl de baby dikker werd, vlogen bij mij de kilo’s eraf. Ach, die journaliste was gewoon gefrustreerd. In Engeland is desinformatie overigens schering en inslag. Ik geef geen interviews meer aan de Britse pers. Niet dat elke journalist bewust liegt, maar soms begrijpen ze me gewoon verkeerd, ze projecteren bepaalde verwachtingen, ze schrijven wat ze willen horen…

Diezelfde pers schildert u vaak af als hautain. Toeval of niet, maar u speelt ook vaak de rol van ongenaakbare aristocrate. Hoe ver gaat uw zelfvertrouwen ? Trekt u zich helemaal niets aan van wat mensen over u denken ?

Toch wel, ik wil dat mensen zich goed voelen, dat ze gelukkig zijn. Maar ik kan geen rekening houden met de mening van iedereen. Sommigen vinden mij het lelijkste, domste mens dat ooit op het witte scherm werd vertoond, anderen appreciëren wel wat ik doe. Ik kan toch nooit voor iedereen goed doen. Ik moet daarmee leven, al was het maar voor mijn kinderen. Kinderen krijgen, heeft me goed gedaan. Het moederschap gaf me ongelooflijk veel zelfvertrouwen. Ik was zo trots op mezelf ! Dat ik in staat was om een baby op de wereld te zetten. Ik voelde me zo ongelooflijk belangrijk.

Zozeer, dat u op negenendertigjarige leeftijd nog een derde kind kreeg. Nooit gedacht aan wat dat met uw lichaam zou doen ? De camera kan meedogenloos zijn.

Ach, ik heb nooit een fantastisch figuur gehad. Geen boezem en een dikke kont. Ik heb me erbij neergelegd dat ik nooit Claudia Schiffer zal zijn. Grappig hoe je jezelf percipieert. Gisterenavond ging ik met de kinderen door een grote doos foto’s en zag ik mezelf tien jaar jonger. Nu begrijp ik niet waar ik me toen zo druk om maakte. Ik hecht wel veel belang aan een goede conditie. Ik leef graag snel. Trappen op en af vliegen, van hier naar ginder hollen. Ik kan mezelf verliezen in een sport. Zo heb ik een tijdje pillates gedaan, tot ik zo’n bodybuildernekje kreeg. Dat was het signaal om ermee te stoppen. Nu volg ik yoga.

Wat ons bij het spirituele brengt. Put u als actrice inspiratie uit uw emotioneel verleden ?

Het leven tekent mensen. Ervaringen maken ons tot wie we nu zijn. Daarom ben ik ook zo gelukkig met een leven buiten het filmmilieu. In Hollywood leeft iedereen in een grote leugen. Logisch, als er zoveel mensen op een kleine oppervlakte met hetzelfde ding bezig zijn en elkaar permanent opfokken. Als ik als actrice niet meer in contact sta met ‘gewone’ mensen, hoe kan ik hen dan portretteren ? Hoe kan ik een vrouw spelen die boterhammen maakt voor haar kinderen en man als ik niet meer weet hoe dat gaat ? Je hoeft dat natuurlijk niet al te letterlijk te nemen. Ik kan ook een junkie spelen zonder de hele dag high rond te lopen. Maar toch, het contact met echte mensen blijft van primordiaal belang. Het gewone leven draait niet om manicures en personal trainers die bij je thuis komen. Ik wil op straat komen, zelf mijn boodschappen doen. Alleen was dat na de English Patient en Four Weddings and a Funeral bijzonder moeilijk. Ik werd overal herkend. Nu is de storm wel een beetje geluwd, maar toch. Het is alsof ik nooit echt met iemand kan praten, alsof ik nooit voorbij de barrière van mijn bekendheid raak.

Om een voorbeeld te geven. Op zekere dag, in een restaurant, hielp ik een dame met haar been in het gips de trap op naar het toilet. Twee jaar later begint ze me fanbrieven te sturen, ze achtervolgt me tot aan mijn huis en het gaat van kwaad naar erger. Avond na avond komt ze kijken naar één en hetzelfde toneelstuk. Gewoon omdat ik daarin meespeel. Ze woont in de States, maar vliegt speciaal voor mij om de haverklap naar Parijs. “Ik zal nooit uw goedheid vergeten. Ik ben het u verschuldigd”, schreef ze me in een brief. In hemelsnaam, het was maar een klein gebaar, niet meer dan twee minuten. Natuurlijk is het niet altijd zo. In het postkantoor blijven ze onbeleefd tegen me. Thank God voor het postpersoneel ! ( lacht)

Zowel uw vader als stiefvader, allebei piloot bij de Royal Navy, hebben het leven gelaten in een vliegtuigongeluk. Toen Ralph Fiennes op dezelfde manier het leven liet in de ‘English Patient’ zijn er in de bioscoop heel wat traantjes gevloeid. Heeft u dat geraakt ?

Zeker ! Ik heb geweend, terwijl ik zelf de rol speelde. Vooral op het einde als Juliette Binoche in de grot binnenkomt en dat kleine meisje naar haar opkijkt. “Waar is dat kind toch getuige van geweest ?” ging er door me heen.

Maar het is niet zo dat je als actrice identiek hetzelfde moet hebben meegemaakt. Je moet vooral empathisch zijn, gevoelig voor wat andere mensen voelen. En tegelijkertijd moet je ook self-regarding zijn, al is dat soms onverdraaglijk voor de mensen om je heen. Al van jongs af was ik daar al bewust mee bezig. Op dertienjarige leeftijd onderzocht ik wat een huilbui bij anderen teweegbracht. Ik herinner me hoe ik in tranen was voor iets en hoe ik in mijn hoofd mezelf als buitenstaander bekeek.

Toen al lonkte het witte doek.

Jazeker, psychologie heeft me altijd geboeid. Niet om therapeut te worden, maar om te bestuderen wat beelden bij mensen teweegbrengen. De chemie onder mensen.

En het feit dat het beroep u in staat stelt verschillende levens te leiden ?

Dat natuurlijk ook, maar meestal zijn mijn personages zo tragisch. Neem nu de Random Hearts, met Harrison Ford. Mijn God, wat een drama. Terwijl ik van nature veeleer een vrolijk mens ben. Ik hou van lachen en haal graag streken uit. Gelukkig is mijn laatste film, Petites Coupures, iets lichtvoetiger. Het draait om de personage van Daniel Auteuil die een midlifecrisis beleeft en nog steeds op zoek is naar de vrouw van zijn leven. Ik ben een van die vrouwen die zijn pad kruisen.

Zelf bent u de veertig voorbij, ooit last gehad van een midlifecrisis ?

Ja, maar wel op dertig jaar. Ik werd overrompeld door een heuse paniekaanval. Vooral het afscheid nemen van mijn jeugd viel me zwaar. Met dertig wordt van je verwacht dat je je lot in eigen handen neemt, voor spielereien is er geen plaats meer. Tegelijkertijd vraag je je af of je wel de juiste keuzes hebt gemaakt. Was ik wel op de goede weg ? Daarmee vergeleken was veertig worden kinderspel. Anderzijds stel ik mezelf elke dag ter discussie, misschien zit ik wel permanent in een soort midlifecrisis.

Midlifecrisissen worden vaak gevoed door niet ingeloste verwachtingen. Hebt u nog dromen, zaken die u nog wilt realiseren ?

Ik heb net mijn eigen productiebedrijf opgericht. Wat me meer artistieke vrijheid zou moeten geven. Voor vrouwen van mijn leeftijd zijn er immers nog maar weinig goede rollen weggelegd. Ik herinner me dat ik dat enkele jaren geleden Meryl Streep hetzelfde hoorde zeggen, en het toen niet wou geloven. Nu weet ik wel beter. De oudere vrouw wordt gereduceerd tot een stereotype. Ofwel speelt ze een wanhopige moeder met een kind dat op sterven ligt ofwel vertolkt ze de rol van geslepen verleidster. Met uitzondering van ErinBrockovich is er blijkbaar geen plaats voor heldinnen. Heroïsche rollen zijn zeldzaam. Ik weet niet waarom Hollywood alleen van zielige vrouwen houdt. Hoe dramatischer de rol, hoe groter de kans op een oscar.

Welk van uw filmpersonages stond het dichtst bij uw eigen persoonlijkheid ?

De film is niet zo bekend : Up at the Villa. Het verhaal speelt zich af tijdens de jaren dertig in Italië. Haar overleden echtgenoot was een wrede zatlap en heeft haar helemaal berooid achtergelaten. Ze ziet zich genoodzaakt om te hertrouwen met een man waar ze niet echt van houdt, en intussen beleeft ze een passionele relatie met een jonge playboy die niets waard is. Geloof me, niet een van die zaken is me ooit overkomen. Nog niet. Maar de arme vrouw is zo radeloos, zo dom. Ze kan niets zonder man.

Waar is de gelijkenis ? Zo bent u toch niet ?

Nee, ik kan heel goed mijn plan trekken zonder man. Ik heb mijn eigen carrière, verdien zelf mijn geld, maar haar onbeslistheid, de radeloosheid… Ach, ik had het niet moeten aanhalen. Maar het zijn nu eenmaal eigenschappen die ik herken in vrouwen rondom mij. Zij is het meest realistische personage dat ik ooit gespeeld heb, een antiheld, allesbehalve een icoon.

Het gaat ook over verboden liefde en ontrouw.

Dat is het mooie aan actrice zijn. Je wordt betaald om te flirten. Bij voorkeur wel met acteurs die je kunt vertrouwen, die de regels van het spel respecteren. Toegegeven, het liefst zien ze er ook wel goed uit. Als het niet klikt, gaat het allemaal een beetje stroever, minder spontaan. Maar uiteindelijk is iemand slaan veel moeilijker dan eender wie te kussen omdat je weet dat het pijn zal doen. Het ergste was toen ik moest spugen op een tegenspeler. Dat was in Richard III. Ik voelde me toen vreselijk ongemakkelijk.

Was spugen moeilijker dan de naaktscène in ‘The English Patient’ ?

Dat was ook redelijk oncomfortabel, maar niet zo erg. Ach, je raakt eraan gewend. Iedereen was zo mogelijk nog meer gegeneerd dan ikzelf. Op een bepaald moment vergat ik gewoon dat ik geen kleren aanhad en schoot ik het bed uit om mijn script van de grond te rapen. Een van de cameramannen zag het toevallig en stond versteend.

Het wil in elk geval zeggen dat u geen last heeft van complexen.

Wel, ik zou het niet meer doen. Naaktscènes zijn voor mij verleden tijd. Ik zie de noodzaak er niet van in. Onlangs heb ik nog een film afgewezen omdat er veel te veel bloot in zat. Het ging alleen maar om seks. Het kan me niets schelen. Seks interesseert me gewoon niet meer. En je mag dat zo letterlijk opschrijven ! ( lacht)

Neen, serieus, het hangt af van welke aspecten van seks worden belicht. Neem nu Original Bliss, het boek van AL Kennedy waarvan ik onlangs de filmrechten heb weten te bemachtigen. Het is een van de eerste projecten die ik zelf wil produceren, en toch gaat het alleen maar over seks. Maar dan wel over verlangen en de onmogelijkheid van het verlangen, over verleiding. Waarmee we weer belanden bij het begin van ons gesprek. Bij seks als goedkoop verkoopargument. Het banaliseert, terwijl seks toch een kostbare ervaring zou moeten zijn. Mijn dochter van veertien wordt op MTV geconfronteerd met zaken die ik op haar leeftijd nog nooit gezien had. Op het randje van pornografie. Nu ben ik er ook wel van overtuigd dat dit slechts een stadium is, en dat hierna misschien weer een puriteinse fase volgt. Hetgeen zo mogelijk nog erger is, maar intussen worden tieners wel opgezadeld met onrealistische verwachtingen. Wat gaat er door haar hoofd ? De dag dat ze met een vriendje in bed belandt en hij een magere slungel blijkt te zijn met een kleine potloodpenis ? Seks à la MTV lijkt dan wel heel veraf.

Ik wil haar daar nu al bewust van maken. Ik vertel haar dat als je echt verliefd bent op iemand, hij voor jou de perfecte adonis is. Zelfs al is hij niet groter dan 1m50, staat zijn lichaam vol acne en heeft hij allesbehalve het wasbordbuikje of het geoliede lijf uit de reclame. In een wereld waarin seks en perfecte lichamen permanent worden opgevoerd, is dat echter niet gemakkelijk. Ach, ik vrees dat ik puriteins word op mijn oude dag.

Pascale Baelden / Foto’s Paolo Roversi

“Het enige positieve aan de recente pornotrend in de mode is dat vrouwen tegelijkertijd sexy én intelligent kunnen zijn.”

“Kinderen krijgen heeft me goed gedaan. Het moederschap gaf me ongelooflijk veel zelfvertrouwen.”

“Als ik als actrice niet meer in contact sta met ‘gewone’ mensen, hoe kan ik hen dan portretteren ?”

“Het mooie aan actrice zijn : je wordt betaald om te flirten.”

“Hollywood reduceert de oudere actrice ofwel tot een wanhopige moeder met een kind dat op sterven ligt ofwel tot een geslepen verleidster.”