De harde schijf die in je kop zit formatteren. Alle rommel eraf en alleen de hoogstnodige programma’s opnieuw installeren. Kan niet, natuurlijk. Wat wel kan, is schrijven en door de vrieslucht lopen. Je hebt geen gemakkelijk karakter, je had een bijzondere jeugd, en door de bomen zie je het bos soms niet meer. Gelukkig wordt de soep niet altijd zo heet gegeten als ze wordt opgediend. Waarmee ik maar wil zeggen aan mensen die mij emotioneel asiel hebben aangeboden : ik red mij wel. Het is nu eenmaal des schrijvers dat wij af en toe luid roepen en molenwieken met de armen. Liever dat dan jarenlang schijnheilig naar familiefeestjes te gaan, en Kerstmis te vieren, dat er nu ook weer heel hard zit aan te komen. Waterkerssoepje met gepocheerde oesters. Koffie met versnaperingen. O-o wat haat ik dat. Hoewel ik versnaperingen best een aardig woord vind, zeker als je het uitspreekt met de klemtoon op de derde lettergreep en niet op de tweede. Versnapeeringen. Dan is het bijna net zo grappig als een bommelding met doffe e, die mij aan een ouderwets treinrijtuig doet denken. Bommel-ding.

Ooit bevond ik mij in de bovenste bol van het Atomium toen er zo’n bommelding was. Dan verschijnt zo’n onbeduidend mannetje ten tonele dat de aanwezigen vraagt zich rustig naar de lift te begeven omdat er een bommelding is. Het woord rustig werkt als een rode lap op een stier. Op slag breekt een soort halve paniek uit, waarbij iedereen tegelijk naar de uitgang stormt en er al bijna wordt gevochten. Ternauwernood worden geen mensen vertrappeld.

Het was in de tijd dat ik beide ouders nog had. Mijn vader, die twee wereldoorlogen had doorstaan, bleef kalm en koelbloedig zoals wij van hem verwachtten. Hij leek het voorval eerder vermakelijk te vinden. Een bomaanslag op het Atomium, stel je voor. Zie je het ding daar al staan, narokend, zwartgeblakerd, met een aan flarden gereten bovenste bol ? Vandaag kun je je daar misschien iets bij voor de geest halen, met al dat gekrakeel tussen Vlamingen en Walen, maar toen was een gedynamiteerd Atomium even absurd als de Eiffeltoren met een erectiestoornis.

Toch doet het je iets, zo’n bom-melding ( laat ik het voortaan maar gesplitst schrijven, anders dendert dat boemeltreintje de hele tijd door mijn hoofd). Je weet dat de kans klein is dat de boel ontploft, maar tenslotte word je toch bedreigd, terwijl je als een rat in de val zit. Dat geeft een gevoel dat nog het best te vergelijken valt met van die akelige dromen waarin je weg probeert te rennen, wat niet lukt, omdat de lucht om je heen is vervangen door afgedraaide motorolie of een grofkorrelig soort zand.

Soms vraag ik mij af of de datum van de bom-melding nog terug te vinden zou zijn in de annalen van het Atomium. Ook denk ik soms nog aan de dader, die wellicht nooit gevonden is. Ik stel mij hem voor als die lallende driftkikker die ik als kind in het station van Brussel-Noord heb gezien. Hij had een rood hoofd en puilende ogen en zwaaide min of meer met een sjaal, terwijl hij iets bralde waarin telkens opnieuw het mij onbekende woord Standard voorkwam, en champion. Ik moest daarbij aan paddenstoelen denken.

Toen we thuiskwamen, die dag van de bom-melding in het Atomium, stond het gezelschapsspel Embuscades ! nog net zo op tafel als we het bij ons vertrek hadden achtergelaten. Een kartonnen bord vol tanks en rupsvoertuigjes. Wie zou dat opgeruimd hebben mochten wij nooit zijn teruggekeerd ? Af en toe moet die ondankbare taak iemand te beurt vallen, bijvoorbeeld bij die verkeersongevallen die je op televisie ziet, waarbij auto’s betrokken zijn van papier-maché. Maar wij keerden wél terug en we speelden het spel zelfs nog uit en ik verloor want ik was de Duitsers, en zoals bekend verliezen de Duitsers altijd.

Het heeft lang geduurd voor ik erachter kwam dat embuscade ook echt iets betekent, te weten hinderlaag. Gelukkig ben ik tweetalig geworden en ben ik altijd blij mijn Frans te kunnen oefenen, zodat ik wel nooit de behoefte zal voelen om het Atomium op te blazen of daar zelfs maar mee te dreigen. Dat is goed, want ik heb zo al fouten en tekortkomingen genoeg. Het is altijd fijn om vast te stellen dat er ook zijn waaraan je rakelings ontsnapt bent toen ze werden uitgedeeld.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content