Nee, alleen kunnen ze het niet. En dat geven ze ook grif toe. Van knopen aannaaien tot een bus modellen naar Parijs brengen : drie jonge modeontwerpers over de onvoorwaardelijke hulp van familie en vrienden.

info@christianwijnants.be

Peter.pilotto@belgacom.net

www.timvansteenbergen.com

Christian Wijnants en mama Marianne Brack

Onderling spreken ze Frans, of Zwitsers Duits, of soms ook wel Nederlands. Talen genoeg in elk geval, en vaak zijn die dan nog niet eens nodig. “Want dat is net het leuke aan samenwerken met familie”, meent Christian Wijnants. “Dat ze moeiteloos je lichaamstaal en gezichtsuitdrukking juist interpreteren.”

Marianne : Elke maandag kom ik een halve dag naar Christian, hier in Antwerpen. Voor papierwerk vooral. Bestellingen en productie volgen, afgewerkte bestellingen verpakken en versturen, en uiteraard ook rekeningen verwerken. Zo ben ik het dus vooral die de naakte financiële waarheden onder ogen komt : in de begindagen hield ik er niet altijd goede nachtrusten aan over (lacht).

Christian : Het gaat ook verder dan papierwerk. De hand van mijn moeder is vaak zelfs te zien op de catwalk.

Marianne : Juist ja, mijn haakkunst. Die is inderdaad al vaak van pas gekomen. Haken hebben nu eenmaal weinig mensen nog onder de knie tegenwoordig. Ik heb de oeroude kneepjes nog op school in Zwitserland geleerd, mijn geboorteland. Daar was dat basiskennis. En dus heb ik al ettelijke uren gehaakt aan rokken, truien en jassen voor Christian. Doe ik ook graag. Zolang hij me maar geen al te prangende deadlines oplegt.

Christian : De weken voor de defilés komt ze trouwens bijna elke dag. Of gaat ze toch elke dag de baan op om bij fabrikanten afgewerkte stukken te halen bijvoorbeeld. Ook mijn vader vreet ettelijke kilometers voor, tijdens en net na de defilés. Eerst met een verhuiswagen vol met computers, keukengerief, de collectie zelf natuurlijk, meubelen, enzovoort. En dan een tweede keer met een bus vol modellen die hij op en af brengt naar Parijs. Goud waard is ook het huurappartement in Parijs dat mijn ouders zoeken, waar we dan tijdens de modeweek kunnen verblijven.

Marianne : Wat wel opvalt backstage tijdens de defilés : Christian is opvallend rustig en poeslief voor iedereen, maar mij spaart hij minder. Ik fungeer dan al eens voor bliksemafleider. Maar daar heb ik alle begrip voor. Daar zijn moeders toch voor ? En het ís ook bijzonder stresserend allemaal. Gelukkig loont het de moeite : de defilés zijn wondermooie momenten die ik zo lang mogelijk wil vasthouden. Al is mijn mooiste herinnering tot nog toe misschien wel de Weekend Knack award die hij als student aan de academie won, nu zeven jaar geleden. Het was voor mij de eerste bevestiging dat hij de juiste weg was ingeslagen. Bij ons modeleken – thuis hebben we een apotheek – was die welkom. En een mooi voorteken ook, blijkt nu.

Peter Pilotto en vrienden Christopher De Vos en Eva Balg

Ik heb niet één, maar twee hulpvaardige families”, glimlacht Peter Pilotto, die vorig jaar nog met een alom bejubelde collectie afstudeerde aan de Antwerpse Modeacademie en prompt een eigen collectie startte. “De ene woont in mijn thuisland Oostenrijk en helpt me vooral tijdens de Parijse modeweek, de andere is een trouwe ‘familie vrienden’ hier, in Antwerpen. Die helpen me non-stop. Vaker zelfs dan ze denken.”

Peter : Zowel Christopher als Eva leerde ik op de academie kennen. Christopher is al van in onze studententijd heel betrokken bij mijn werk : ik vertel hem mijn ideeën, laat mijn schetsen zien, en dan bespreken we alles grondig en uitgebreid. Hij begrijpt snel waar ik naartoe wil en is daarom een ontzettend veelzijdig klankbord. Eigenlijk niet onlogisch dus dat we nu zullen samenwerken voor mijn nieuwe lentezomercollectie 2006.

Christopher (schertsend) : Al situeert mijn hulp zich toch niet altijd op dat hoge niveau, hé Peter ? Af en toe word ik ook wel eens meer geapprecieerd als afwasser, kok of opruimer dan als creatief of intellectueel klankbord, niet ?

Peter : Het is alles samen natuurlijk. En dat probeer ik ook zo goed mogelijk in de andere richting te laten gelden : voor Christophers eindejaarsdefilé heb ik ook duchtig de handen uit de mouwen gestoken. Dat is uiteindelijk maar evident. Ook Eva mag me midden in de nacht bellen als ze een mening nodig heeft over een silhouet voor haar label Kid Vanilla.

Eva : Al is dat nog niet gebeurd. Bewijzen zijn dus nog niet geleverd (lacht). Maar ik heb er – dat geef ik toe – wel alle vertrouwen in.

Peter : Bewijzen heeft Eva in elk geval wél al uitvoerig geleverd. Sinds vorige september helpt ze me met de meest uiteenlopende zaken. Uitnodigingen versturen voor de showrooms, maar ook knippen en naaien. De Pilotto-jurk die ze aanheeft, heeft ze bijvoorbeeld zelf genaaid. En de hulp is soms niet eens tastbaar. Eva’s persoonlijkheid alleen al doet wonderen. Haar positieve vibe zou ik nog moeilijk kunnen missen. Ik ken weinig zulke positieve en dynamische mensen : als ik ook maar een beetje een ander resultaat zie bij het prototype dan ik voor ogen had, dan herwerkt ze het met een glimlach. Zulke vrienden, die snappen waarmee je bezig bent en als geen ander het belang begrijpen voor een beginnende ontwerper van enkele hulpvaardige handen, die zijn gewoon onmisbaar. Zonder, ik zou er misschien zelfs niet aan beginnen.

Tim Van Steenbergen en mama Tiny Boenders

Ze trekt voor de foto nog vlug zijn kraag recht en veegt wat denkbeeldige pluisjes van zijn schouder. Tim Van Steenbergen ondergaat het met een begripvolle ze-kan-het-nu-eenmaal-niet-laten-glimlach. Tijdens de defilés is moeder Van Steenbergen hoofd van de kleedsters, en ook tussendoor blijkt ze de ontwerpers trouwste helper.

Tiny : Ja, ik hang wel eens een zelfgekozen kleurtje tussen zijn schetsen, als een subtiele suggestie. Maar op dat vlak heeft hij nog nooit naar me willen luisteren.

Tim (knipogend) : En zal ik ook nooit doen…

Tiny : Maar goed ook misschien (lacht). Ik nam hem als kleine jongen elke zondag mee naar de academie, waar ik schilderles had. Misschien heeft dat wel de artistieke vlam in hem aangewakkerd, wie weet. Ik ben zelf in elk geval ook graag creatief bezig. Als kleuterleidster moet dat ook. En dus geniet ik ervan om Tim niet alleen met raad maar ook met daad bij te staan. Het is moeilijk om afgelijnd op te sommen wat ik allemaal doe. Bij drukke perioden, net voor de defilés bijvoorbeeld, kom ik elke dag naar het atelier. Opruimen, restjes stof sorteren, de stoffenboeken maken voor de bestellingen, en natuurlijk ook last minute naaien of helpen afwerken. Zo heb ik eens een hele krokusvakantie knopen zitten aannaaien, van ’s morgens tot ’s avonds. Bij elke nieuwe collectie hou ik nu mijn hart vast : “Zijn er weer knopen bij ?”

Tim : Vooral tijdens de defilés is de hulp van mijn moeder onmisbaar. Dan is ze het hoofd van de kleedsters : modellen aanduiden, ze laten oefenen, op tijd laten beginnen… Ze weet perfect hoe het moet. Onze goede reputatie van een kalme backstage hebben we grotendeels aan haar te danken. Ook mijn tante verzet dan aardig wat werk, net als mijn vader. Zoals die keer toen ik ballerina’s liet defileren op pointes. Op een geboende vloer wilden ze niet stappen en dus heeft mijn vader de hele catwalk nog moeten bewerken. Weet je, als jonge ontwerper word je voor de leeuwen gegooid. Weten dat je familie over je schouder meekijkt, dat is een enorme houvast. Goud waard.

Tiny : En wat ik van zijn stijl vind ? Ik ben het gewoon moeten worden, dat geef ik toe. Evident is het niet. De vraag die me altijd voor ogen staat : wie zal dit kopen ? Is dit niet te gewaagd ? Duidelijk niet dus. Of soms houd ik mijn hart vast voor de productie. Hou het dan toch eens wat simpeler, probeer ik soms. Onterecht, blijkt altijd achteraf. Maar wat wil je, moederlijke bezorgdheid.

Tekst Guinevere Claeys

“Hulp is soms niet eens tastbaar. Eva’s positieve vibe zou ik nog moeilijk kunnen missen. Zulke vrienden, die snappen waarmee je bezig bent, die zijn gewoon onvervangbaar.”

“Zo heb ik eens een hele krokusvakantie knopen zitten aannaaien, van ’s morgens tot ’s avonds. Bij elke nieuwe collectie hou ik nu mijn hart vast : ‘Zijn er weer knopen bij ?’ “