Onze verslaggevers rapporteren van de modeweken in Milaan en Parijs. Samengebald in dertien uitschieters.

Als het vorige modeseizoen nog gedomineerd werd door de tweekamp tussen Raf Simons en Hedi Slimane (de ontwerpers debuteerden toen bij respectievelijk Dior en Saint Laurent), dan stond dit keer de mode zelf ter discussie. De show van Saint Laurent was de controversieelste en daardoor ook de meest besproken van het seizoen. Voor veel modeliefhebbers was de collectie van Slimane een totale mislukking : een klap in het gezicht van de mode, of zelfs een nagel in de doodskist van Yves Saint Laurent zaliger.

Hedi Slimane had gewoon zijn zin gedaan, en dus het erfgoed van YSL genegeerd. En dat was heiligschennis. Op het eerste gezicht leek het of de in Los Angeles gevestigde ontwerper een tweedehandszaak had leeggeroofd (bij nader inzien zaten er tussen de afdragertjes van Courtney Love voldoende deftige, voor luxeboetieks geschikte stukken). In feite was Slimane geheel trouw aan de geest van Saint Laurent (die evenzeer geobsedeerd was door jeugd, en graag de bourgeoisie schokte). Wat is mode ? De codes herinterpreteren van een ontwerper die al een eeuwigheid onder de zoden ligt (zoals Raf Simons doet bij Dior), of relevant proberen te zijn voor de generatie van nu (voor wie de grungestijl van Kurt Cobain misschien bijzonder nieuw is). Antwoord : jong blijven, en tegelijk ook vernieuwend trachten te zijn. Dries Van Noten doet dat seizoen na seizoen – hij stond overigens zes maanden geleden al eens stil bij grunge, en draaide dat fenomeen bij die gelegenheid volledig naar zijn hand. Zijn in het Parijse stadhuis onthulde wintercollectie lonkt heel verleidelijk naar Fred Astaire en Ginger Rogers en is voor onze modeploeg het absolute hoogtepunt van het seizoen.

Sober mag weer. Getuigen daarvan : niet één logo of monogram bij Louis Vuitton ; een utilitaire stelling als decor bij Saint Laurent ; of de nog meer dan anders ingetogen luxe van Christophe Lemaire voor Hermès of Phoebe Philo voor Céline, twee hoogtepunten van het seizoen. Suzy Menkes, doyenne van de modejournalistiek, haalde in een veel gelezen column voor The New York Times de bloggers door de mangel. Waarop die zich in Parijs nog nauwelijks durfden te laten zien : ook de front rows leken opnieuw sober.

1. BESTE MAATJES

Parijs blijft cruciaal voor Belgische ontwerpers, maar het omgekeerde geldt natuurlijk ook. Dries Van Noten blijft hoog scoren. Zijn show in het Parijse stadhuis lonkte naar Fred Astaire en charleston : wat ons betreft het hoogtepunt van het modeseizoen. Veronique Branquinho, zo suggereerde de klankband, liet iets bloeien tussen Ian Curtis van Joy Division en Marilyn Monroe. Maar eigenlijk trappelde ze ter plaatse : de klassiekers van Branquinho, plus cowboyhoed. Haider Ackermann experimenteerde met oversized volumes en bont, een primeur. Vooral zijn pilotenjacks in mouton retourné en lange jassen in beverbont werden gesmaakt. Christian Wijnants zat nog in een roes, na het winnen van de Woolmark Prize : het defilé kon minder overtuigen dan zijn nochtans geweldige collectie. Cédric Charlier liet zich voor zijn derde collectie inspireren door middeleeuwse manuscripten en de kleuren van Breugel. Véronique Leroy noemde de film La Cérémonie van Claude Chabrol als haar referentie voor alweer een uitstekende collectie, het silhouet gevormd door hoekige schouders en een ingesnoerd middel. Anthony Vaccarello wordt stilaan volwassen. Een uitstekende show, voor een fors uitgebreide collectie die iets meer aangekleed was dan weleer. Jean-Paul Lespagnard combineerde motorcross met Hollandse maatjes tot mode voor stoere vissersvrouwen. De leuke lamptasjes zijn een ontwerp van Alain Gilles. Bij Maison Martin Margiela zagen we vooral een sterk showbegin, met silhouetten geïnspireerd op werkkledij en de mannengarderobe.

2. OM HET WILDST

De presentatie van A.F. Vandevorst werd voorafgegaan door een beklijvende zwartwitfilm van cultfotograaf Dirk Braeckman. De gezichten van de meisjes op het scherm en daarna op de catwalk zaten grotendeels verstopt achter fascinerende kapsels van Rudy Cremers. De inspiratie kwam uit Wilder Mann ou la figure du sauvage, een recent boek van Charles Fréger die in achttien Europese landen als dieren verklede mannen fotografeerde tijdens folkloristische rituelen, stoeten en andere ceremonies. Inge Grognard zorgde voor de make-up.

3. QUOTE

?Op wie ik me heb geïnspireerd ? Op mezelf. Ik heb alles gemaakt wat ik mooi vind”

(Ann Demeulemeester op Style.com over haar collectie, zoals steeds gekenmerkt door dualiteit : zwart en wit, man en vrouw, sterk en fragiel, vloeiend en geconstrueerd)

4. TUSSEN MAGRITTE EN WARHOL

Wat gebeurt er als je surrealisme mixt met modernisme ? Raf Simons had het over het verleden van Christian Dior als galeriehouder (hij exposeerde onder anderen Salvador Dalí en Alberto Giacometti). ?Dior,” zei Simons, ?was geobsedeerd door de belle époque, en ik ben geobsedeerd door het tijdperk van het modernisme.” Zijn tweede collectie voor Dior schipperde tussen beide passies. Dat bleek al uit het decor, waarin enorme zilveren ballonnen, in de stijl van Andy Warhol, op een wolkenvloer à la Magritte lagen. Maar er waren ook nog de handtassen, versierd met illustraties uit de vroege periode van Andy Warhol, toen die nog advertenties tekende voor schoenen. Een schoen op een handtas ? Ceci n’est pas une pipe, als het ware.

5. IN DE HAND

Marc Jacobs herwerkte voor Louis Vuitton enkele klassieke modellen van het huis tot zachte (soms letterlijk : in bont), plooibare constructies. Zonder het bekende LV-logo. Hier, de pochette in gewaxt krokodillenleer, gevouwen als een clutch.

6. TEMPELCEREMONIE

De rolluiken van La Samaritaine, met voorsprong het mooiste warenhuis van Parijs, gingen niet meer open sinds juni 2005, toen het gebouw tussen de Seine en rue de Rivoli onveilig werd verklaard. Maar Humberto Leon en Carol Lim van Kenzo kregen voor één dag de sleutels : de in 1869 opgerichte handelstempel van Ernest Cognacq en zijn echtgenote Marie-Louise Jaÿ diende als decor voor een collectie die was geïnspireerd door oosterse tempels. Voor wie binnen mocht, was het een mooi moment om het leeggestripte gebouw een laatste keer in al zijn ouderwetse glorie te zien. Luxegroep LVMH, ook eigenaar van Kenzo, plant er een complex met luxehotel, winkels, kantoren, een crèche en sociale woningen.

7. STOELENDANS VAN 2013

De grote stoelendans van 2012 werd dit seizoen nog eens overgedaan, maar dan op kleinere schaal. Belangrijkste transfer : die van Alexander Wang naar Balenciaga. Het Franse merk Ungaro is na enkele moeilijke jaren herrezen, met de Italiaan Fausto Puglisi aan het roer. Sonia Rykiel, een van de laatste Franse familiebedrijven in de sector, werd vorig jaar verkocht aan een Chinese holding. Die installeerde er Geraldo da Conceicao, een ontwerper die zijn sporen heeft verdiend bij Miu Miu, Saint Laurent en Louis Vuitton.

Geen personeelswissel, maar wel een comeback van formaat op de Parijse kalender : Undercover. Jun Takahashi gaf zijn toeschouwers heimwee naar de tijd, niet eens zo lang geleden, dat er in Parijs nog werd gedurfd.

8. CASUAL CHIC

Comfortabel en toch stijlvol. Dat wil de dresscode ‘casual chic’ doorgaans zeggen. Voor volgende winter mag u dat heel letterlijk nemen : een casual sweater (weliswaar in luxe materialen) wordt gecombineerd met een chique, vaak feestelijke rok of jurk. Het mooiste voorbeeld zagen we bij Givenchy, maar ook Sportmax, Stella McCartney en Cédric Charlier blonken uit in de stijl.

9. VUNK

Vunk (de ; m) Versace punk. Donatella Versaces kijk op de rebelse jarentachtigstroming, gemixt met de glamour en sexy uitstraling van het Italiaanse huis. Leer wordt vervangen door vinyl, gescheurde broeken door uitsnijdingen in de zij, diepe decolletés en hoge splitten. Afgewerkt met boots, riemen en chokers bezet met metalen pinnen. De collectie was ietwat vulgair, maar wel actueel : op 6 mei opent in het Metropolitan Museum of Art in New York de langverwachte expo Punk : Chaos to Couture.

10. KANARIEGEEL

Het is geen voor de hand liggende kleur voor de winter, toch zagen we kanariegeel opduiken in Milaan en Parijs. Eerst bij Fay en Versace, in Parijs bij Veronique Branquinho, Dries Van Noten en Jean-Paul Lespagnard, en tot slot ook bij Miu Miu.

11. JESSICA’S PARCOURS

Actrice Jessica Chastain maakte handig gebruik van de Parijse modeweek om haar nieuwe film Zero Dark Thirty, zopas bekroond met een Oscar, te promoten. Zo zat ze onder meer front row bij Viktor & Rolf (naast voetballersvrouw Sylvie Vandervaart), Chanel, Louis Vuitton, Moncler Gamme Rouge, Saint Laurent en Givenchy. Steeds in een outfit van het label, uiteraard.

12. MUST HAVE : RUITEN

Wat strepen waren voor de zomer, zijn ruiten voor de winter. We zagen het motief in verschillende uitvoeringen : van jarennegentiggrunge bij Saint Laurent en jarenvijftigretro bij Prada tot boudoirglamour bij Louis Vuitton. Onze favoriet : de peplumjas en bijbehorende rok van het Japanse merk Sacai.

13. FAST FASHION WEEK

Mode wordt almaar toegankelijker. Met dank aan (of is het door ?) de rol van de crisis en van internet. Gevolg : de modeweken worden almaar toegankelijker. Voor het grote publiek en de fast fashion– ketens die dat publiek bedienen. Een modeshow is niet langer een event voor professionals, maar entertainment ontworpen voor iedereen met een computer of smartphone. Zo hield lingerielabel Etam (al voor de zesde keer) een show tijdens de Parijse modeweek om zijn lente/zomercollectie voor te stellen, die nu en niet pas over een half jaar in de winkels ligt. De modellen werden muzikaal begeleid door de Belgische Selah Sue, Rita Ora, Lykke Li, Lilly Allen en — onze favoriet — de geweldige M.I.A. Het hele event was live te volgen op internet. Een dag later maakte H&M zijn debuut op de catwalk in Parijs (weliswaar naast de officiële kalender). De winkelstraatketen volgde wel de internationale modeagenda en toonde zijn najaarscollectie in een voor de gelegenheid opgetrokken tent in de tuin van het Musée Rodin. Het decor was ingericht als een chic Parijs appartement uit de jaren zeventig. Op de catwalk liepen enkel de beste (en duurste) modellen als Cara Delevigne en Arizona Muse. Na de show waren er hapjes, cocktails en champagne voor de meer dan duizend genodigden. Geschat kostenplaatje : ergens tussen één en vier miljoen euro. Het nadeel van zo veel entertainment : niemand leek zich achteraf de kleren te herinneren.

DOOR JESSE BROUNS EN ELLEN DE WOLF FOTO’S CATWALKPICTURES