VIDEOKUNSTENAAR

MIJN UNIVERSUM IS TE VERGELIJKEN MET DAT VAN EEN FILMPLOEG DIE FICTIE DRAAIT IN AFGHANISTAN. Ik ben nooit zeker dat ik morgen nog mijn werk zal kunnen doen. Het productiemechanisme van mijn achtkoppige studio is gericht op overleven. Dat verplicht mij tot een pragmatische ingesteldheid, waardoor ik volgend jaar, als het moet, terug naar de basic modus kan.

SNEL GRIJS WORDEN IS DE PRIJS DIE IK BETAAL VOOR MIJN MANIER VAN WERKEN. Ik ben nog nooit in zee gegaan met een extern productiehuis. Als ik ergens een crew van vijftig man een halve dag zie staan wachten voor een shoot van tien minuten, denk ik : wat een verspilling ! Al is mijn nieuwste project een totaal ander verhaal. Ik zal er met mijn kleine team ongeveer twee jaar aan bezig geweest zijn. Het betreft een volledig digitale, synthetische animatiefilm, die vertrekt van schetsen die ik in mijn atelier maakte.

IK WIL HET KIJKEN NAAR EEN BEWEGING– A MOVIE – EEN ANDER RITME GEVEN, zonder dat mensen dat voelen. Alsof ik de innerlijke klok weer afstel op een pas die ik verloren waan. In de bioscoop verwachten toeschouwers dat het vooruitgaat. In een museum staat alles stil, kan het zelfs achteruitgaan.

DE VERLOREN ARCHITECT IN MIJ WIL TENTOONSTELLINGSRUIMTES ANDERS DOEN AANVOELEN. In Secession in Wenen heb ik de vloer vervangen door één grote spiegel en de ruimte laten verdwijnen door alles mat zwart te schilderen. Vorig jaar hadden we in Wiels een dik tapijt waarin je kon wegzakken. Bezoekers gingen er spontaan op liggen. Kijkers lui maken, zodat ze de tijd nemen om te kijken, is voor elke kunstenaar een absolute overwinning.

IK BEGON MET SCHILDEREN IN EEN VRIJ ATELIER, TUSSEN ZONDAGSKUNSTENAARS. Het hoogste streven, als je het mij vraagt. Zeven was ik toen. Ik ben blij dat ik pas tien jaar later naar de academie ging en daar flink voor lag op de rest. Imiteren was mijn sterkste kant. Heel goed in stelen, was ik. Pas toen ik mij niet meer schaamde over mijn diefstal, voelde ik me bevrijd.

DE LANGDURIGE SCHEIDING VAN MIJN OUDERS WAS ESSENTIEEL VOOR MIJN KUNSTENAARSCHAP. Mijn vader vertrouwde de kunstschool voor geen haar, moeder wél. Omdat ik bij moeder bleef wonen, mocht ik doen wat ik zo graag wilde. Ik vraag me af hoe lang jongeren nog zorgeloze keuzes kunnen maken. De druk om heel gericht te studeren is heel groot geworden. Ik meet de kwaliteit van ons kunstonderwijs af aan de breedte van de bevolkingslaag die erdoor wordt aangesproken.

JE MOET DE DIALOOG MET JEZELF GAANDE HOUDEN. Als je agenda van ’s morgens tot ’s avonds vol staat met verplichtingen, vind je geen tijd meer om je te verbazen. Zoals sommige kunstenaars van de ene naar de andere vernissage hoppen : ik zou daar gek van worden. Ik hou te veel van mijn atelier. Elke dag begint met een half uur de gang van zaken bespreken met mijn team. De rest van de dag zit ik aan mijn werktafel om te tekenen of te googelen. Of ik ga naar de bibliotheek. Daar word ik rustig van.

ALTIJD HEB IK EEN DRAAGBARE SCANNER BIJ ME. Waar ik ook kom, ben ik stiekem of openlijk documenten aan het scannen. Vaak word ik om die reden uit een winkel gezet. Ik beken : ik koop nooit kunstboeken. Mijn bibliotheek bevat enkel woorden.

IK BEN ALLERGISCH AAN STERREN. Om die reden heb ik de oorspronkelijke titel van mijn expo in Parasol Unit in Londen, Black To Black – lachen met Amy Winehouse, laten vallen. Soms wil een galerist een ontmoeting regelen met een celebrity die naar mijn tentoonstelling komt kijken. Vind ik niet nodig. Ik hoef niet met de vedette uit Batman op de foto.

David Claerbout (°1969) maakt video-installaties die nauw bij fotografie aansluiten en waarin tijd en licht centrale thema’s zijn. De tentoonstelling ‘Diese Sonne Strahlt Immer’ loopt van 3 mei tot 17 juni in Secession in Wenen. De expo ‘The Time That Remains’ loopt van 30 mei tot 10 augustus in Parasol Unit in Londen, het gelijknamige boek verschijnt bij Ludion. Info : www.davidclaerbout.com.

DOOR PETER VAN DYCK – FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH