Zanger/gitarist Think Of One (33)

Mijn vader maakte vroeger al Antwerpse liedjes. Toen ik dat in een interview vertelde, begonnen zijn vrienden hem daarover aan te spreken. Dat heeft hem de zin gegeven om ze eindelijk eens op te nemen. Dat ík in het Antwerps ben gaan zingen, was puur uit gemakzucht. In het Engels schrijven, kost me te veel moeite.

De genetica van taal en muziek boeit mij enorm. Bijvoorbeeld : paléto is het Portugese woord voor kostuumvest. In het Mechels noemen ze dat een palto, vertelde mijn oma. De uitdrukking amai zou ook uit het Portugees komen en o moeder betekenen. Door met verschillende culturen te werken, worden allerlei links me duidelijk.

We zijn te veel een balorkest om voor de jazz te kiezen. Nochtans stond onze wieg aan de jazzstudio. Na onze studies speelden we voor rijke stinkerds, op brunchconcerten en cocktailparty’s. Toen Japanse zakenlui ons boekten, moesten we elke gast met een ander thema verwelkomen. Dat was een goeie leerschool, maar een net pak aantrekken en onderdanig zijn, gaat me niet echt goed af.

Deel een huis, raad ik muzikanten aan. Je spaart er zoveel tijd mee uit. Je kunt jammen wanneer je wilt. Al werd ik soms gek in dat huis met dunne gyproc-muren. Terwijl ik op mijn kamer op mijn gitaar een melodie zocht, herhaalde Roel onder mij steeds dezelfde drumslag en zat Eric net de boventonen op zijn sax te oefenen. Op een gegeven moment stampte ik van frustratie een gat in de muur. We hebben het al bij al lang uitgehouden. Tot we vaak op tournee konden en de behoefte om elkaar privé ook nog veel te zien verdween.

Een vrachtwagen werd ons rijdend podium. Als we met onze Barkas ergens arriveren, trekken we meteen de aandacht. Kinderen sleuren hun ouders mee om te komen kijken.

Reizen is voeding. Die microbe zit er van jongs af in. Mijn ouders werkten allebei in het onderwijs. Elke vakantie trokken we er met de caravan op uit. Het bohémienleven past bij mij. Het kan geen toeval zijn dat zigeunermuziek mij zo ongelooflijk pakt. Het moet me in het bloed zitten.

Me settelen, daar dacht ik als prille vader niet aan. Wél besefte ik meteen dat ik mijn woonwagen aan de nieuwe situatie moest aanpassen. Ik heb hem zelfs helemaal verbouwd tot een kraamkliniek, zodat mijn zwangere vriendin op Oost-Europese tournee mee kon. Toen de vroedvrouw die mee was, werd opgeroepen door Artsen Zonder Grenzen, besloten we toch maar om van Tsjechië terug te keren en thuis te bevallen. Nu het kind er is, moet ik plots aan véél meer tegelijkertijd denken.

Ik had zes jaar mijn stek op Petrol Zuid, in Antwerpen, naast het kraakpand van de Scheld’apen. Zo pas is het woonwagenkamp helemaal ontruimd. Doodjammer. Daar leven, gaf zo’n geweldige input. Je zag er de mafste groepen. Op een dag kwam zelfs FanfareCiocarlia, bekend van de Kusturica-films, daar optreden. Als je ziet hoe de underground daar aan de oever van de Schelde bloeide en hoe weinig steun die kreeg, dan vind ik het heel cynisch dat politici nu dwepen met de theorieën van Richard Florida, die stelt dat de meest tolerante en creatieve steden economisch het sterkst staan. Wij moesten opkrassen, maar de Zuiderkroon, een evenementenhal, mag zo’n open ruimte inpalmen als privé-parking.

Grond moet je respecteren, niet bezitten. Eigendom interesseert me niet. Er is zoveel verwaarloosde weesgrond.

Wij zijn een vervangfamilie. De Brazilianen met wie we onze nieuwste plaat Chuva Em Pô opnamen, verblijven hier. Voor zangeres Dona Cila moet dat zwaar zijn. Ze moet vier maanden haar kleinkinderen missen. Ik merk dat ze mijn zoontje Pitcho al begint te bemoederen.

We krijgen zoveel kansen. Kan dat blijven duren ? Nadat we een BBC World Music Award kregen, stond de telefoon roodgloeiend. We kunnen nu zelfs naar Japan, dat had ik nooit durven dromen.

Ik hou van alle genres. Alleen hoor ik snel wanneer muziek niet door échte muzikanten, maar door marketeers is bedacht.

: : Livepremière Chuva Em Pô van Think Of One : 25/5 Ancienne Belgique, Brussel.

Meer info over de tournee : www.thinkofone.be

Tekst Peter Van Dyck I Foto Guy Kokken