Zes jaar geleden startten ze met “Samson”. Danny achter de schermen, Gert in de schijnwerper. Zij werden vrienden, hun kinderprogramma groeide uit tot een ongeëvenaard sukses.

JACKY HUYS

FOTO : LIEVE BLANCQUAERT

Danny Verbiest : Ik had Gert een paar keer op de BRT gezien, hij was eigenlijk een kollega, maar ik kende hem niet. En, wat meer is, ik had ook geen enkele behoefte om hem te léren kennen : hij leek me niet iemand om vriendschap mee te sluiten. Ik zag in zijn ogen dat hij een van die talloze knaapjes was die het hoe dan ook wou maken. Hans Bourlon heeft me omgepraat en ik heb gezegd : oké, kom er eens mee tot bij mij. Ik heb een beetje gekookt en na tien minuten wist ik : Gert is een fantastische kerel mét visie en brains. Na zes jaar denk ik dat nog.

Als je met een programma begint, hoop je dat het een sukses wordt, zo ijdel is iedereen nu eenmaal. Maar dat Samson deze vlucht zou nemen, had niemand voorzien. Het is een complex geheel van elementen. Er was een gat in de markt voor een kindgericht programma dat eenvoudig en niet intellektueel was. Want vergeet niet dat het in die tijd barstte van de goeie kinderprogramma’s voor volwassenen, waarbij kinderen zich stierlijk verveelden. Wij vonden dat het herkenbaar moest zijn : we zijn allemaal, kinderen en volwassenen, een beetje gulzig en jaloers en behulpzaam. We zijn daar heel ver in gegaan : Gert en ik hebben zelfs het decor getekend, al werden we daarvoor uitgelachen door professionelen omdat het “geen decor van vandaag” was. Misschien niet, maar het was een huiskamer zoals je die overal kan vinden : niet te mooi en niet te lelijk.

Ik ben de man achter de schermen. Gert wordt lastiggevallen, ik minder, maar dat verandert. Het eerste jaar schreef men in alle boekjes en blaadjes over Samson, het tweede jaar ging het over Gert, het derde jaar over de nieuwe personages en toen was men rond. Dus is men toen maar naar mij gekomen, “de man die Samson heeft leren praten”, zoals ik mezelf graag omschrijf.

Kijk, roem is nooit makkelijk om dragen. Gert is op het scherm altijd de vrolijke vent, dus verwacht men van hem dat hij altijd plezant doet en grapjes vertelt. Hij moet dat imago ophouden en daar heeft hij het een tijd geleden erg moeilijk mee gehad : als hij niet echt buiten moést, dan bleef hij binnen. Hij heeft daar sindsdien beter leren mee omgaan, maar toen was het erg.

Ik heb sinds vijf jaar bijna dagelijks kontakt met Gert en als iemand durft beweren dat hij een dikke nek heeft, dan liegt hij. Mensen zijn niet altijd eerlijk. Een voorbeeld : Gert was ’s morgens vader geworden, maar omdat hij zo plichtsbewust is, wou hij per se dat onze twee voorstellingen in de Efteling zouden doorgaan. Begrijpelijkerwijs wou hij meteen terug naar de kraamkliniek. Ik ben gebleven, om foto’s en handtekeningen uit te delen. Een week later verschijnt er een lezersbrief van een vrouw die gezien had dat Gert snel was weggereden en die kloeg dat hij het alleen maar voor de poen deed. Nee mevrouw, Gert heeft zoals iedereen recht op privacy.

Karakterieel zijn wij helemaal verschillend, maar dat is een van onze sterke punten. Ook qua interesses en ervaringen lopen wij niet parallel. Waar ik absoluut geen kaas van heb gegeten, daar is Gert een specialist in. Op commercieel vlak bijvoorbeeld ben ik een klungel, hij een kei. Gert weet meteen of een idee goed is of dat we er onze tijd mee gaan verknoeien. Ik geef hem carte blanche wat de liedjes voor onze cd’s betreft. Alle teksten komen bij hem terecht en hij selekteert. Het is nog maar één keer voorgekomen dat ik een liedje niet uit mijn bek krijg. Onderschat het overigens niet, want dat zijn dozen en dozen teksten die hij moet lezen.

Gert is geen caritatieve instelling, dus ja, geld is belangrijk voor hem. Maar het is niet zo dat hij sommige dingen weigert te doen als er geen boter bij de vis is. Hij zet zich even entoesiast achter projekten waar we geen halve frank aan verdienen, meer nog : waar we geld aan toeleggen. Als wij een bezoek brengen aan zieke of terminale kinderen, dan bellen wij niet steevast een fotograaf op ; wij doen dat in alle stilte én we nemen ook iedere keer geschenken mee. En dat is ook voor ons loodzwaar : we hebben zelf kinderen en als je zo’n terminale jongen of meisje hebt bezocht, ben je daar een week ziek van. We hebben ook al eens alle rechten van een liedje afgestaan aan het Rode Kruis en Artsen Zonder Grenzen, ten voordele van Somalië. Gert is géén geldwolf.

Samson is uiteraard een enorme onderneming geworden, maar wij proberen nog altijd alles onder kontrole te houden, omdat zowel Gert als ik willen dat Samson staat voor kwaliteit. Als je een Samson-produkt koopt, mag je niet bedrogen worden. Natuurlijk bestaan er veel betere schoentjes, maar voor hun prijs bieden de onze een goeie kwaliteit. En als wij alleen maar schoenen laten produceren van 6000 à 10.000 frank, dan elimineren we automatisch het grootste deel van onze doelgroep. Als we vaststellen dat we belazerd worden, dan is Gert keihard. Ik herinner me een vergadering van licentiehouders, waar er meer dan tien zijn bedankt voor hun diensten omdat ze zich niet aan de afspraken konden houden. Je hebt er geen idee van hoeveel mensen proberen misbruik van ons te maken. Ik ben eigenlijk te zacht, maar Gert houdt altijd voet bij stuk. Ik heb trouwens veel van hem geleerd, ik ben nu harder dan vroeger.

Gert is overgevoelig voor kritiek. Hij beweert van niet, maar ik weet beter. Als je Gert persoonlijk aanvalt, heeft hij pijn. Of als men zegt : ach, ’t is mààr een kinderprogramma. Of als je zijn familie op de korrel neemt. Die is heilig voor hem. We hebben in al die tijd dat we elkaar kennen misschien drie keer woorden gehad. Maar zelfs dan is het snel opgelost. Als ik bijvoorbeeld iets niet wil, dan zegt hij : dan doen we het niet, boek gesloten. En vice versa. We respekteren elkaar.

Gert Verhulst : Ik heb nooit het gevoel gehad dat ze mij met Danny een oudere heer opdrongen, want op veel punten is hij jonger van geest dan ik. Hij heeft een soort naïviteit in zich die hem toelaat te geloven in dingen waar de meeste anderen hun neus voor ophalen. Op de BRT zag nauwelijks iemand Samson zitten : in het begin was dat konstant tegen muren opboksen, in die mate zelfs dat ik er meer dan eens mee heb willen stoppen. Danny heeft toen het vuur laaiend gehouden. Op dit moment is Samson gesetteld, draait het een beetje op routine, maar zonder Danny’s entoesiasme was het er misschien nooit gekomen. Je kan je niet voorstellen hoeveel projekten wij al opgestart hebben ik zeg maar iets : van rondtrekken met een enorme tent in Amerika tot het openen van een café en iedere keer is Danny de voortrekker.

We hebben nooit een vaste taakverdeling afgesproken : ze is op natuurlijke wijze gegroeid, omdat je snel ziet wie wat wil doen en wie waar goed in is. Danny wou liefst de dialogen schrijven en wij vonden dat hij dat goed kon. Komt daarbij dat hij ook erg produktief kan zijn. Maar goed : op die manier had hij meteen een bijna voltijdse taak, waardoor er automatisch andere taken naar mij kwamen. Hans en ik schrijven de plots, een verhaal met een kop en staart. En dat gaat dan naar Danny.

Het sukses heeft ons een beetje veranderd. Je wordt harder, hebt minder kompassie met mensen als ze je één keer te veel hebben liggen gehad. Pas op : er is relatief weinig fout gegaan, omdat we ons van in het begin hebben laten omringen door mensen die van wanten wisten. Trouwens : wat is sukses ? Gert van op de televisie is voor mij wat Samson voor Danny is : er is een verschil tussen wie we écht zijn en de figuren die we spelen. Ik ben zichtbaarder, oké, maar wat betekent dat ? Dat ik af en toe eens een handtekening moet zetten en dat kinderen soms vragen hoe het met Samson gaat, meer niet. Danny heeft er ooit een beetje mee gezeten dat hij minder bekend is. Ik begrijp dat : je werkt even hard als je partner, je bent even belangrijk, maar je krijgt minder respons.

Wij zitten minstens drie dagen per week samen. Iedere donderdag en vrijdag voor opnames en dan is er altijd nog wel een dag voor een vergadering of een optreden. In het begin zagen we elkaar nog meer, maar nu zijn een aantal dingen zo duidelijk dat overleg niet meer nodig is : als een fabrikant een produkt komt voorstellen, dan weet ik automatisch of Danny het zal zien zitten of niet.

Als wij Danny een plot bezorgen, dan weet ik ongeveer hoe de dialogen er zullen uitzien. ’t Is allemaal zo evident geworden. Pas op : de kick blijft. En het is nog altijd een soort wonder als je ziet hoe je van een onnozel idee kunt vertrekken en uiteindelijk een televisieprogramma maken. Ook al is de vreugde de driehonderdste keer geringer dan de tweede keer.

We spelen soms met het idee om met iets nieuws te beginnen, maar we beseffen dat we meer kans hebben om de lotto te winnen dan om het sukses van Samson te overtreffen : zo onwaarschijnlijk is dit geweest. Het zou dus waanzin zijn om dit uit handen te geven. Dus zoeken wij nieuwigheden binnen het projekt “Samson” zelf : een weekblad opstarten bijvoorbeeld, Ann Petersen binnenhalen en daar een geloofwaardige figuur van maken. Het blijftcreëren. En we weten ook : de dag dat het sukses van Samson achteruitgaat, stoppen we ermee, dat is zeker.

Een van onze eerste optredens was in Haacht, samen met Margriet. Volk, volk, volk. En geheel buiten onze verwachtingen vonden die kinderen alles wat wij deden pràchtig. Die eerste zomer maakten wij een cd’tje. Dat begon te verkopen en het blééf verkopen. Danny en ik waren zo hard aan het werken, dat we niet eens de tijd hadden om er bij stil te staan. We hadden sukses en geen enkele volwassene wist het, tenzij hij kinderen had in onze doelgroep. Tot vandaag is dat zo en dat is een beetje frustrerend. Ik las in de krant een verhaal over hoe fantastisch het was dat een zanger 15.000 cd’s had verkocht. En wij dachten : tiens, wij hebben er 150.000 verkocht. Ondertussen zitten we voor alle cd’s samen aan meer dan 600.000 stuks : geen haan die erover kraait. Samson heeft meer cd’s verkocht dan de Radios in heel de wereld. Daar hebben we het soms moeilijk mee. Ik denk dat het voor Danny harder was om niet voor vol te worden aangezien dan voor mij. Ik ben daar nuchterder in.

Beu ? Laat ik het zo zeggen : het kan gebeuren dat als je 36 voorstellingen speelt, je voor de 24ste iets minder zin hebt. Dan duurt dat tot het doek opengaat : dan zie je die zaal vol joelende kinderen, dan hoor je ze elk liedje meezingen en dan kun je niet anders dan àlles geven. Ach, Danny kent mij zo goed en ik hem, dat het doodgemakkelijk zou zijn om elkaar kwaad te krijgen. Maar dat doe je niet, omdat niemand daar baat bij heeft : we zijn daar nogal realistisch in. Danny is heel gevoelig voor kritiek. Hij reageert veel emotioneler dan ik. Als we kritiek hebben op elkaar, moeten we dat omzichtig aanpakken. Ik moet hem niet zeggen : dat trekt nu eens op niets. Want dan moet ik hem misschien ergens in een instelling gaan opzoeken (glimlacht). En hij pakt mij even omfloerst aan.

Op sommige punten volgt Danny meer zijn gevoel dan zijn verstand en soms is dat de verkeerde keuze. Bij mij is het omgekeerd. Danny kan ook niet tegen onrechtvaardigheid. Als wij optreden met andere artiesten en iedereen krijgt bloemen behalve wij je kan zeggen : zoiets onnozels is onbelangrijk , dan is dat voldoende aanleiding voor hem om uit zijn vel te springen.

Wij zijn vrienden. Ik kan met alles bij Danny terecht, met àlles. Als ik morgen aan de grond zit, mag ik bij hem aankloppen. Hij bij mij ook trouwens. Dat betekent niet dat wij de zaterdagavond bij elkaar op bezoek gaan. Maar als ik ons vergelijk met veel andere showbizz-duo’s die geregeld ruzie hebben, dan brengen wij het er niet slecht van af.