Toen Sonja (57) en Bruno (44) twintig jaar geleden een koppel werden, gaf bijna niemand hun relatie enige overlevingskans. Het leeftijdsverschil van dertien jaar was eenvoudigweg té groot. Bovendien werd Sonja verteerd door twijfels, gevoed door vroegere ervaringen. Toch kregen negatieve vibes hun liefde niet klein.

Zij

“Bij de firma waar ik ging solliciteren liep ik een pracht van een man tegen het lijf : een wilde bos donkere krullen, diepe ogen, een sensuele tred. Na het sollicitatiegesprek vroeg mijn vriendin hoe het verlopen was en het enige wat ik kon vertellen was : ‘Knappe gast gezien.’ Van het interview zelf wist ik niets meer. Meteen realiseerde ik me dat ik van dat jonge ventje beter kon afblijven. Na twee lange maar mislukte relaties genoot ik een onbezorgd leventje en dat ging ik niet laten verstoren. Hoe dan ook, ik werd aangenomen. Op het afscheidsfeestje van de collega die ik zou vervangen zat ik naast Bruno. Het voelde zo vertrouwd aan, alsof ik hem al jaren kende. Nadien zochten we steeds vaker elkaars gezelschap op. Aan een half woord hadden we vaak genoeg om in gieren uit te barsten.”

“Ik bracht een week in de caravan van mijn ouders door. Toen Bruno aan de telefoon vroeg of hij mocht langskomen, maakte mijn hart een sprongetje. Bleek hij geen slaapzak bij te hebben. Het vervolg laat zich raden. Hoewel we plannen hadden om te gaan surfen, zijn we drie dagen lang amper uit die caravan geweest. Bij het afscheid wou ik niet de indruk wekken dat ik op een relatie uit was. Toen Bruno wegreed, brak echter mijn hart. Ik heb toen mijn gevoelens op papier gezet. Een zin daaruit is me bijgebleven : ‘Hier kan veel pijn uit voortkomen, maar liever pijn om iets dat mooi geweest is dan deze kans te laten schieten.’ Bruno had het zelf niet beter kunnen uitdrukken, zei hij me achteraf. Naar zo’n verbondenheid had ik altijd al verlangd. De eeuwige zoeker had bij Bruno rust gevonden, en een veilige haven. Hij gaf me veel ruimte. Nooit had ik het gevoel dat ik me moest bewijzen of compromissen moest sluiten.”

“In het begin maakte ik het hem nochtans best moeilijk. Zo waren we eens op het bal van de brandweer van Schoten waar ook twee ex-lieven van Bruno rondliepen. Ze wierpen me blikken toe die vertelden : ‘Wat komt die oude doos hier zoeken ?’ Maar Bruno vond het prettig om hen terug te zien. Tijdens de rit naar huis had ik er danig de pest in omdat ik het gevoel had dat ze hem die avond hadden opgeëist. De mannen die ik voordien gekend had zouden me verweten hebben dat ik jaloers was en achter alles iets zocht. Mocht Bruno toen ook zo gereageerd hebben, dan had ik hem zonder pardon wandelen gestuurd. Maar neen, hij erkende mijn gevoelens en stimuleerde me om ze uit te leggen, waardoor ik over mezelf ging nadenken.”

“Na een vakantie onder ons twee heb ik altijd last van afkickverschijnselen. Ik deel mijn ervaringen zo graag met hem. Wanneer we niet samen zijn, mis ik hem. En toch ken ik geen angst om niet zonder hem te kunnen. Mocht ik hem ooit verliezen, door een ongeluk of aan een andere liefde, dan zou ik de mooie herinneringen koesteren maar er niet in verdrinken. Hij heeft me zó verrijkt dat ik sterk genoeg zal zijn om verder te kunnen. Wat er ook gebeurt, hij blijft mijn beste maatje.”

Hij

“Sonja was een enorm fuifnummer toen ik haar leerde kennen. Heel vrijgevochten en ongebonden. Ze mocht dan wel dertien jaar ouder zijn, dat weerhield haar er niet van om uitbundig met de jeugd mee te feesten. Mocht ze conservatief geweest zijn dan zou het tussen ons niet zo geklikt hebben. We gingen samen veel uit. We voelden ons goed bij elkaar, maar het duurde nog een vijftal maanden voor het meer werd dan vriendschap. Toen we er geen geheim meer van maakten dat we een koppel waren, reageerden de meeste mensen negatief omwille van het leeftijdsverschil. In mijn familie stonden enkel mijn moeder en jongste zus achter ons. Velen plaatsten vraagtekens bij het feit dat Sonja al eens getrouwd was geweest. Of vroegen zich af of zij nog wel kinderen zou willen als ik dat wou. Ik heb me nooit veel van die reacties aangetrokken. Ik zag haar graag en wou ervoor gaan. ík moest met haar samenleven, niet die mensen die aan de zijlijn commentaar stonden te geven. Sonja had meer last van de tegenwind die we kregen. Haar onzekerheid kwam daar nog eens bovenop. Wílde ze wel een verhouding ? De eerste twee jaren had ze schrik dat deze relatie alweer gedoemd was om te stranden. Bij de minste ruzie voelde ze de drang om me de deur te wijzen.”

“Dat zij veel meer levenservaring had dan ik – het leek wel alsof ze al een tweetal levens achter de rug had – maakte de aantrekkingskracht enkel groter. Sonja was zo ánders dan het milieu waar ik uit kwam. Zij was een pak avontuurlijker dan ik. Ze had in India en Italië rondgezworven, terwijl ik tot dan bitter weinig had gereisd, laat staan had ondernomen. Van mijn kant heb ik haar dan weer de stilte en de natuur leren waarderen. Daarnaast hadden we ook gemeenschappelijke interesses zoals sport en muziek. Het verwonderde Sonja, een kind van de sixties, dat ik zoveel hield van de popmuziek uit de jaren zestig. Ze merkte soms op dat ik te laat geboren was. Maar nog veel belangrijker was dat onze denkwereld overlapte. Ik durf gerust zeggen dat we alles samen beslissen. Nooit neemt een van ons het voortouw. We gaan als gelijken met elkaar om.”

“Toen Sonja de veertig naderde, werd de kinderwens wakker. Op haar leeftijd was het nu of nooit. We probeerden zwanger te geraken, maar het liep allerminst vlot. Er kwamen aardig wat complicaties bij kijken. Toen de gynaecoloog Sonja lichtjes had aangespoord om bevrucht te worden, belandde ze al snel in het ziekenhuis met een cyste-explosie in haar buik. Dat was levensbedreigend. Toen we bij de dokter zaten om de volgende stap te bespreken, hebben we besloten dat het op die manier voor ons niet meer hoefde. Een zieke vrouw was het mij niet waard. Het zou ongetwijfeld plezant zijn om nu kinderen te hebben, maar spijt van die beslissing heb ik nooit gehad. Je kan het ook positief bekijken : daardoor hebben we alle tijd in elkaar kunnen steken. Met als gevolg dat we elkaar steeds beter zijn gaan aanvoelen.”

Liefde is een werkwoord. In een veertiendaagse reeks brengen wij verslag uit over dit work in progress.

Fictieve namen beschermen de privacy.

Over twee weken : Viki en Mika hebben een American Dream: na hun huwelijk ruilen ze hun thuisstad Bangkok voor een – hopelijk – beter leven in Las Vegas. Trouwen betekent meteen ook afscheid nemen van familie en vrienden. Nieuwe start, nieuw geluk?

U kent of bent zelf een koppel met een eigenzinnig verhaal ? Laat het ons weten : guinevere.claeys@knack.be.

Door Peter Van Dyck – Illustratie Sanny Winters

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content