Ze showde de meest toonaangevende wintercollecties. Van Prada tot Rochas. De Belgische Elise Crombez (22) behoort dan ook tot de absolute wereldtop. Exclusief voor Weekend Knack pende ze haar ervaringen neer. Het relaas van hectische modeweken in New York, Madrid, Milaan en Parijs

New york

Mijn leven in New York krijgt stilaan ritme. Ik heb mijn hobby’s, mijn appartementje. Hoewel ik op mijn leeftijd variatie nog verfrissend vind, heb ik soms toch behoefte aan regelmaat en orde. Maar van dat laatste zal er de volgende modeweken geen sprake zijn. Van 7 februari tot 10 maart staan honderden meisjes ter beschikking om de wintercollecties te showen. Het is koud in New York en ik weet niet hoe deze week zal verlopen. Maar één ding weet ik zeker… Mijn stalen muur om me heen… Het heeft me vijf seizoenen gekost om te achterhalen hoe ik mezelf kan beschermen en deze anderhalve maand fun kan maken. Want als ik erbij stilsta, zullen het op een dag onvergetelijke herinneringen zijn. En ik wil mij nadien niet beklagen dat ik er niet volop van genoten heb. Want een modellencar-rière is niet iedereen gegund, en bovendien is het voorbij voor je het weet. Dus besluit ik mijn onzekerheden achter mij te laten en een stalen muur rond mij te bouwen. Alleen positieve mensen mogen binnen. Ik neem me voor om niet te tobben over de onbegrijpelijke beslissingen die de mensen in de mode nemen. Maar daarvoor moet ik eerst mijn lichaam aanvaarden. Alleen op die manier kan ik kritiek als ‘jouw ellebogen zijn te dik’ van me af laten glijden. Want als je dergelijke opmerkingen begint te analyseren, maak je jezelf gewoonweg zot.

Gelukkig bestaat er nog zoiets als een zomerkampgevoel tussen de modellen. Vooral bij de Belgische meiden. We hebben ondertussen samen al heel wat avonturen beleefd. In hotellobby’s, backstage en ’s nachts gedurende de eeuwige fittings. Soms heb je steun nodig en soms moet je er geven. We lachen met elkanders verhalen en relativeren de onlogische redeneringen.

6 februari

Mijn eerste dag begint met een afspraak bij de kapper. Mijn haarwortels moeten opnieuw geverfd worden. Op dit moment heb ik geen beslissingsrecht over mijn haar. Mijn agentschap heeft in samenspraak met de klanten beslist dat het roder moet. Nooit gedacht dat ik me zo zorgen zou moeten maken over mijn haarkleur. Is het rood genoeg, te rood, niet natuurlijk genoeg ? Ik heb wel vertrouwen in Steven Meisel (de fotograaf). Zijn tips hebben mijn carrière al goed gedaan. Maar rood haar onderhouden is niet altijd alles. Dus om negen uur ’s morgens beland ik op een zondag in een ondergronds kitscherig haarsalon. Toch klaag ik niet. Want ergens is het wel tof om een metamorfose te ondergaan. Maar soms kan ik mezelf nog moeilijk goed terugvinden in mijn vel. Dat is het ingewikkelde aan de job.

Mijn eerste show loop ik voor Luella Bartley. The Raveonettes spelen live en we amuseren ons. Geen tijd om fotootjes te nemen voor mijn dagboek. De stress en drukte vertalen zich in adrenaline. Het vliegt voorbij. Na de show, met haar en make-up, beland ik weer op straat op weg naar de volgende afspraak. De klok tikt en ik mag niet te laat komen. Ik ben enkel nog gefocust om van punt A naar punt B te gaan. Mijn zorgen, honger, vermoeidheid… ik vergeet het allemaal.

Mijn volgende afspraak is een casting bij Calvin Klein. Hoewel ik met enthousiasme onthaald word, heb ik er weinig vertrouwen in dat ze me zullen selecteren. De andere meiden hebben me al ingelicht dat de pasmodellen maar veertien jaar oud zijn. Ze hebben dus ongelofelijk magere lichamen, zonder vrouwelijke vormen. Wat kan ik daaraan veranderen ? Liever gezond zijn en shows lopen voor ontwerpers die kledij willen maken voor vrouwen.

Narcisso Rodriguez is een vriendelijke ontwerper van Latijns-Amerikaanse afkomst. Grappig is hij wel, maar hij kent zijn limieten soms niet. “Je ellebogen zijn te dik”, zegt hij dan. Amai. Met zijn humor weet ik soms geen weg. En soms heb ik zelfs geen zin om te reageren. Vooral als de grapjes steeds over hetzelfde onderwerp gaan. Maar, wanneer je jezelf bent, word je niet altijd door iedereen geapprecieerd. Omdat mensen in deze business soms liever iets spannends en ‘onechts’ voor hen zien. Met veel verhaaltjes. Het natuurlijke karakter en de simpelheid worden pas geapprecieerd in the long run. Sommige modellen hebben een lange carrière te danken aan hun echtheid. Klanten blijven hen trouw, ook al is hun hot moment over.

7 februari

Vandaag heb ik mijn ring verloren, maar gelukkig keer ik naar huis met een lading kledij onder de arm. Marc Jacobs betaalt de modellen met kledij, schoenen, sjaals enzovoorts. Enkel het agentschap is er minder mee gediend aangezien ze daardoor niets verdienen. Terwijl ik door de rekken ga om mijn selectie te maken, denk ik aan mijn moeder en enkele vriendinnen. Dit is één van de voordelen die ik graag deel met anderen.

Het is elf uur ’s avonds als ik beladen in mijn appartementje toekom. Snel nog even langs mijn Chinese masseur om te ontspannen. In New York is alles mogelijk op gelijk welk tijdstip van de dag.

8 februari

Een vrije ochtend. Ik geniet ervan zonder me vragen te stellen hoe het komt, welke shows ik mis en welke ik nog zal mogen lopen in de komende dagen. Dit ritme vind ik prima… Naar de fitness, sauna en dan positief en met volle dosis energie aan de dag beginnen. Zo heb ik toch nog een beetje privé-leven gedurende de modeweken.

Prounza Schauler begint om 16.30 uur. Alle modellen arriveren er om 14.00 uur. Met Anne-Catherine zat ik in de zetels met Jack en Lazaro (de ontwerpers). Jammer, ik ben mijn camera vergeten. Ik besluit hem op te halen op weg naar de show van Marc Jacobs. Daar is het altijd extravaganza. Celebrities, acteurs, zangers, iedereen wil er aanwezig zijn. Beyoncé wordt uitgejouwd omdat ze een uur te laat aankomt. Het publiek denkt dat door haar de show met anderhalf uur vertraging begint. De realiteit is dat de kleren twee uur achter op schema gearriveerd zijn. Maar wij, Belgische meiden, hebben ons wel kunnen bezighouden… zoals altijd.

Na de show gaat het richting afterparty, jammer genoeg moeten we daarvoor naar een andere locatie waardoor de sfeer gebroken wordt. Hannelore (Knuts) en ik spreken af met Roos (Van Bosstraeten) in het chique restaurant dat al snel volloopt met ‘modemensen’. Drew Barrymore vertelt ons één of ander vulgair verhaal. En meer valt er over de avond eigenlijk niet te vertellen. We worden af en toe lastiggevallen door mensen die ons voor een of andere job willen boeken, zonder tussenkomst van ons agentschap. En hier en daar wil iemand een foto van ons nemen. Wat ik altijd wel koddig vind. Maar het duurt niet lang eer ik huiswaarts keer. Soms mag je het niet forceren, spontane feestjes zijn de beste. En dat is nooit het geval bij fashion parties.

Dit seizoen voel ik echt een verschil, de ontwerpers kiezen voor jonge meisjes met vormloze lichamen. Hun dagprijs ligt lager en de prototypes die op hun figuur gemaakt worden, kosten minder omdat er minder stof wordt gebruikt. Het klinkt wat cru, maar het is zo. Ik vind het best, het is hun keuze. Ik heb mijn drukke seizoenen gehad, waarin ik dag in dag uit rondliep en zelfs vergat hoe ik heette. Dus dit seizoen kan ik af en toe eens gaan lunchen met Vicky, mijn ‘zus’ in New York. Naar de fitness, op een behoorlijk uur naar huis gaan en genieten van een goede nachtrust. Backstage beginnen de oudere meiden elkaar beter en beter te kennen. Dus we lachen wel wat af. Elk seizoen vallen er enkelen af. Ofwel beslissen ze zelf geen shows meer te doen, ofwel worden ze niet meer gevraagd.

9 februari

Slecht ochtendhumeur omdat mijn naam niet te vinden is op de vroege calltime van Michael Kors. Typische Amerikaanse show, troost ik mezelf. Maar slechts twee van de modellen blijken achteraf Amerikaans te zijn. Shows in New York zijn helemaal anders dan in Europa. We worden wel in de watten gelegd en aangezien de modeweken hier beginnen, is iedereen nog gemotiveerd. Anderhalve maand later zal dat niet meer zo zijn. Dan heeft iedereen er stilaan genoeg van. Vandaar de attitudeproblemen in Parijs. Meer daarover later.

De plicht roept. Op de volgende show roept de styliste tegen een vriendin van me, net voor ze de catwalk oploopt : “Vergeet je buik niet in te trekken, hé !” Geloof me, er is niets in te trekken. Misschien haar jaloezie, maar verder niets. Na de shows krijgt Liya te horen dat haar zoontje de griep heeft en ze hem op school moet halen. Ik sta naast haar terwijl ze belt en besef plots de kloof tussen de fantasiewereld van de catwalk en de realiteit buiten op de stoep. Het is net die realiteit die je doorheen de gevaren van deze job helpt. Een persoonlijk leven buiten alle spotlights. Soms moet je een keuze maken als combineren geen optie meer is.

Daarna neem ik de metro. Ik vergeet dat ik nog make-up en het kapsel van de show op heb. Ik denk aan de journaliste die me vertelde dat ze mijn karakter op het podium origineel vond en dat ik het zeker nooit mocht veranderen. Mijn karakter op het podium ? Ik weet zelf niet wat dat juist betekent. Ik fixeer altijd op een punt aan het einde van de catwalk en creëer een verhaaltje in mijn hoofd, afhankelijk van de muziek, het soort kledij en sfeer waarop ik loop. Het is een spel omdat je steeds iemand anders mag worden. Dat vind ik pas leuk. Soms heb je wat minder energie, maar sowieso ben ik nooit zenuwachtig. Ik denk niet aan de mensen die in de zaal aanwezig zijn. Persoonlijk ken ik toch niemand. Vind het soms erger om binnen te komen in een kleine ruimte met een gering aantal mensen.

11 februari

De shows in New York zijn afgelopen. J Lo sloot de reeks met haar allereerste show. Na mijn laatste defilé had ik dertig minuten om in mijn appartementje alles op te pikken en in de auto te springen richting J. F. Kennedy Airport. Dit seizoen doe ik de shows in Madrid. Ik ben wel enthousiast. Ofschoon het wel zwaar wordt. Dertien shows lopen in twee dagen tijd. Maar ik ken er enkele meiden en zo kan ik mijn Spaans nog wat oefenen.

Ik krijg ook de aanvraag om anderhalve dag in Parijs te worden gevolgd door een tv-zender. Hoewel het stressvolle dagen zijn, zouden ze erin slagen om op enkele belangrijke shows via mijn agent binnen te geraken. Het leek me surrealistisch om het onderwerp van zo’n programma te zijn. Nooit had ik dat gedacht.

Het modellenwerk heeft me een stem gegeven, een zekere bekendheid die ik op een verstandige manier wil benutten. Hoezeer ik die job al zie als een éénmalige kans, blijft ze me steeds nieuwe kansen toegooien. Sowieso beschouw ik mijn modellenbestaan als een tussenstop naar plannen die ik zonder dit nooit had kunnen waarmaken. Zelfs de mindere kanten wil ik er daarom met plezier bijnemen.

Milaan 26 februari

Ziezo, Milaan zit erop. Het is een week van ups en downs geworden. Enkele shows die ik normaal loop, heb ik deze keer niet gedaan en omgekeerd. Ik ben naar feestjes van Missoni, Versace en de Italiaanse Vogue geweest. Meer uit verplichting en beleefdheid dan zin, want dat soort feestjes zijn niet echt mijn ding.

Bovendien had ik de pech om de week te beginnen met een verkoudheid. Gelukkig kon ik genieten van deftige uren slaap. Anne-Catherine en Hannelore zaten in hetzelfde hotel en we zijn erin geslaagd om enkele avonden samen te komen en te lachen en elkaar raad te geven.

Alles is deze week wat aan me voorbijgegaan. Omdat ik dit seizoen besef dat je altijd op je hoede moet zijn. De ene dag zetten mensen je op een troon en de volgende dag herinneren ze zich niet meer wie je bent. Ik heb me daarom wat meer in mezelf teruggetrokken. Parijs moet nog komen en als ik mijn energie nu al had opgebruikt, zou dat een hel worden. Terwijl de sfeer er backstage toch iets aangenamer is. Milaan is een ongemakkelijke werkplaats voor modellen. Enkele meisjes zijn naar huis teruggekeerd nadat hun agentschap hier gezegd had dat ze ‘er niet zo goed uitzien’. De jonge graatmagere Hana moest horen dat ze brede heupen had. Ik moest een kruisteken maken toen ik dat hoorde. Waar gaat dat naartoe ? Dat meisje heeft al eetstoornissen, is op een programma om wat bij te komen omdat ze zo mager is. Als zij brede heupen heeft, dan ben ik een walvis ! ! ! De minderjarigheidspolitie is op een show binnengevallen om een controle uit te voeren. Natuurlijk zaten er 13-, 14-jarige meisjes tussen, maar de controle zou in de agentschappen moeten gebeuren.

Op een show die ik en een paar andere meisjes al jaren doen, werden we toegeschreeuwd om de catwalk te oefenen. “Have you done the runway practice ?” “No.” “GO.” “Please.” “GOOOO.” Excuseer, maar hebben we ook geen gevoelens ? Verdienen we ook niet om normaal toegesproken te worden ? Ik wil niet op de taart spuwen, zoals men zegt, deze job is een droom. Maar op plaatsen en momenten als de shows in Milaan voelen we ons echt als levenloze lijken die worden geduwd en toegeschreeuwd. Ja, we hebben elkaar, hoewel sommige meiden hun frustraties en onzekerheden op elkaar uitwerken. Jammer, want we zitten ten slotte allemaal in hetzelfde schuitje. Ik zou nog meer negatieve zaken kunnen vertellen. Maar anderzijds moet ik toegeven dat niemand mij het mes op de keel houdt. Het is mijn keuze om model te zijn. En klagen is gemakkelijker dan alles over je heen te laten gaan.

Parijs

Het doet deugd om een beetje dichter bij het thuisfront te zijn. Niet alleen is Parijs meer familiair en aangenamer. Het is ook een teken dat het einde van de shows nadert.

Ik verblijf in een van de Citadines, wat een soort apart-hotel is. Een studio of appartement dat je huurt, met de faciliteiten van een hotel, maar zonder de luxe en de overbodige zaken. Hassan is mijn chauffeur die me al enkele seizoenen hier rondrijdt. Hij heeft veel energie en is altijd wel te vinden voor een goed gesprek tijdens de wachttijden in de files of zo. De dagen zijn wel kalmer, maar ze lijken langer te duren. Misschien is het omdat de mensen hier het minst decisief zijn. Geplande dagprogramma’s kunnen op elk moment totaal veranderen, waardoor de moed soms zakt. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Moest er wat meer tijd zijn tussen de verschillende steden, zou iedereen er meer plezier aan beleven.

Ik vind deze dagen heel wat steun bij de Belgische modellen zoals Hannelore en Ann-Catherine. We hebben elkaar dit seizoen praktisch dagelijks gezien. En dan zijn er nog enkele make-upartiesten en kappers met wie ik een goede band heb. Maar het aantal mensen dat je echt kunt vertrouwen is klein. Het is normaal dat we intimiteit zoeken bij mensen met wie we dagelijks samenwerken. We zoeken die banden die we missen, omdat een mens diepte wil vinden. Vooral Europeanen… Maar dan leer je uit je fouten en hou je professioneel en emotioneel gescheiden.

In mijn ogen is het dagelijkse leven net zoals grenadine en de modewereld is de siroop. Hij is een goede levensles en ik ben dankbaar om wat hij mij heeft geleerd. Nu beleef ik plezier in mijn leven als model, omdat ik het juist als een job zie. En dan nog een van de boeiendste die ik ooit zal doen. Enkel wanneer je het als je ‘leven’ ziet, verdrink je erin.

Parijs is koud en laat zijn laatste sneeuwvlokken zien. Hoewel het verkeer erdoor gestoord blijkt te worden, gaan de shows zonder enige twijfel door. De security staat buiten te bevriezen terwijl ze het modieuze publiek in de opvallendste laatste trends doorlaten.

De modellen beginnen na die anderhalve maand te opteren voor warme, gezellige outfits. We zijn allemaal moe en ontzien het om opnieuw ‘uit de kleren’ te gaan wanneer de defilés of fittings beginnen. Dit seizoen hebben enkelen van ons infecties opgelopen. Oogzweren en huidaandoeningen. Bacteriën blijven in de make-upborstels zitten en worden zo doorgegeven. Vermoeidheid maakt het immuunsysteem zwakker. Gelukkig bleef ik gespaard. Enkel mijn haren kregen het hard te verduren. Maar dat heb je wat beter onder controle dan je huid. Het is stresserend dat je lichaam en uitzicht je bureau is… n

Ontwerpers kiezen voor jonge meisjes. Hun dagprijs ligt lager en de prototypes die op hun figuur gemaakt worden, kosten minder.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content