“Ach Thailand”, zuchtte de Dikke Man toen ik hem vertelde dat mijn volgende reis daarheen zou gaan. “De meisjes zijn er zo schattig. Daddy, daddy, roepen ze en ze proberen bij je op schoot te kruipen. Maar het mag niet van mijn vrouw…” Hij was er altijd als ik naar de fitness ging, een zeventiger met complexloze onderkinnen die zijn embonpoint in dure sportoutfits verpakte, met van die vingerloze leren handschoenen om gewichten te heffen. Niet dat ik hem ooit iets zwaarders dan een flesje Aquarius Red Blast zag hijsen. Meestal zat hij in vol ornaat wat dromerig voor zich uit te staren, opgelucht dat hij een excuus had om een paar uur aan moeder de vrouw te ontsnappen.

Dat ik pas vorig jaar voor het eerst naar Thailand ging, had alles met dat soort Dikke Mannen te maken, en met verhalen over nachtclubs waar meisjes in de weer waren met pingpongballen en lichaamsdelen die daar op het eerste gezicht niet toe geëigend leken. “Je moet dat eens meegemaakt hebben”, beweerden kennissen, maar ik hoefde zo’n spektakel niet te zien om te weten hoe triest en vernederend ik het zou vinden. Toen ik er uiteindelijk toch belandde, viel Thailand me geweldig mee. We logeerden in een idyllische baai die buiten het seizoen vooral door middelbare echtparen gefrequenteerd werd, en de meisjes die in de schaarse bars tussen de massagesalons en de kleermakersateliers aan de kost probeerden te komen, hingen illusieloos tegen het biljart aan.

In Patong was er meer ambiance. Op Bangla Road mocht ik geen stap van de zijde van mijn partner wijken of hij werd links en rechts geënterd door lokale schonen. Vreemd genoeg vond ik dat niet eens bedreigend. Mijn idee van een sensuele vrouw is Scarlett Johansson of Penélope Cruz, in elk geval niet van die iele kindvrouwtjes met Minnie Mouse-stemmetjes en een staalharde overlevingsdrang in de ogen. Ronduit fascinerend overigens hoe feilloos het principe van beauty forwealth er werd toegepast. De mooiste meisjes liepen er hand in hand met de meer solvabele en toonbare onder de sekstoeristen, meisjes met ruwere trekken of kromme benen sleepten de boer Charels van deze wereld voort : quasi tandeloze oudjes in iets te blije hemden, onwennig op nagelnieuwe, goedkope sportschoenen. “Present, present ? Ye think I’m Bill Gates or what ?”, hoorde ik er eentje klagen in een dik Australisch accent. Ja, wat dacht je, opa, dat ze het voor je mooie ogen deed ?

Eén lichtpunt zag ik in deze cynische paringsdans : een stel dat elke dag in onze bocht van de baai een lange strandwandeling maakte. Zij een bloedmooie Thaise met glanzend haar tot op haar achterste, hij een fitte veertiger met nog al zijn tanden. En nee, wandelen was niet het juiste woord, dartelen deden ze, als een stel uitgelaten jonge honden. Dat kon toch alleen maar liefde zijn, concludeerde ik over de rand van mijn leesbril heen. Helaas, twee dagen later was de veertiger parti en liep het meisje met een andere man aan haar zij. Dartelen kon je ’t niet noemen, hij was meer van het daddy-type, met stramme knieën onder zijn gebloemde bermuda. “It’s the economy, stupid”, wees ik mezelf terecht en draaide een bladzijde van Stieg Larsson om.

Linda Asselbergs