Of ik nu niet een beetje overdreef, vroegen Frank en Patrick zich af in een mail naar aanleiding van mijn onlangs op deze plek geventileerde wrevel over pratend voedsel in televisiespotjes. Een zingende gehaktbal, dat was toch juist leuk ! En om te bewijzen dat ik niet met dommekloten te maken had, vermeldden ze voor alle zekerheid hun beider IQ. Dat zo hoog was dat ik het me niet meer herinner. Maar ongetwijfeld een stuk hoger dan het mijne, want laat ik nu tijdens de Nationale IQ-test op VTM net als Jacky Lafon een foute bril opgezet hebben… Maar hoe ook, Frank en Patrick hebben gelijk : een zingende gehaktbal, dat is om te lachen. Vooral als die bal Luc Steeno blijkt te zijn, die in Dag Allemaal kwijt wou dat hij liever een boulet is dan puree. Helemaal mijn gedacht, maar ‘om te lachen’, daar schiet je in een column dus niks mee op. Niets zo melig als een columnist die alles tof vindt, dan ben je gelijk uitgepraat. Nee, ergernis dan, knoerthard gekanker, daar heb je zo een halve bladzijde mee vol. En geef toe, aan ergernis geen gebrek in dit loze tijdsgewricht. Is het eens mooi weer, zijn we gelijk vergeven van het fijn stof. Waarna een oppassend burger zich braaf aan de voorgeschreven snelheidsbeperking houdt en daardoor elke bumperklever van dit tochthol van het universum achter z’n gat heeft. Seinend met z’n groot licht. En nooit wordt zo’n eikel geflitst of rijdt hij zich tegen 160 te pletter in het decor. Nee, aan het volgende verkeerslicht staat hij gewoon naast je.

Waaraan heb ik me nog geërgerd de laatste tijd ? Ha ja, Dennis Hopper. Heeft z’n halve leven alles gesnoven, geslikt en gespoten wat de goede God verboden heeft en in plaats van à la de Jimmen Hendrix en Morrison ethisch verantwoord jong de pijp uit te gaan, wordt hij in z’n oude dag republikein en voorstander van de oorlog in Irak. In een huis van Frank Gehry in Venice Beach bovendien, omringd door zijn riante kunstcollectie. Is dat nu serieus ? Ja, ik weet het : wie op z’n twintigste niet links is, heeft geen hart en wie het op z’n dertigste nog is, heeft geen verstand. Maar je moet ook niet overdrijven : van anarchist over biefstuksocialist tot champagnesocialist tot daaraan toe, maar dikke maatjes met Dubya, dat is een rijvak te ver opgeschoven. Nog een geluk dat Che op tijd werd afgeschoten, anders was hij nu een textielbaron met een dikke sigaar die in een Zuid-Amerikaans lagelonenland T-shirts met zijn eigen kop liet vervaardigen. Door leerplichtige kindjes met een lijmverslaving uiteraard.

Misschien moet ik maar eens een boekje vullen met al mijn ergernissen. Helaas, een Hollander was me voor. Eigentijdse ergernissen heet het, van Sjaak Bral. Sjaak Bral ? Wat een braakbal van een naam zeg, om je de tyfus aan te ergeren. Maar ik zweer het, buiten mijn uren ben ik een uiterst beminnelijk mens.

Eigentijdse ergernissen, Sjaak Bral, uitg. Thomas Rap, 197 p., 15 euro, ISBN 978 90 6005 6516.

Linda Asselbergs