Toen ik de drukproeven van Elizabeth Wurtzels boek Bitch in handen kreeg (zie op p. 22 het interview dat Anna Luyten in New York met haar had), wist ik niet goed wat ik daarover moest denken. Ze heeft het honderden bladzijden lang over moeilijke vrouwen, bitches. En dat zijn volgens haar vrouwen die mensen (mannen) het hoofd op hol jagen. Dat soort moeilijke dames gebruikt seks als wapen in de strijd om de macht, privé, sociaal en professioneel. Niet maatschappelijk aanvaard volgens Elizabeth Wurtzel, maar wel geoorloofd.

Korte tijd later las ik in de International Herald Tribune een overdruk van een tekst van Rosalie Osias, een advocate die naar aanleiding van het afsluiten van de Clinton-Jones-affaire in de Baltimore Sun een openlijk pleidooi houdt voor het gebruik van het ultieme vrouwelijke wapen in het professioneel verkeer.

” Vrouwen mogen hun seksualiteit gebruiken om professionele doelen te bereiken. Ze moeten onder ogen zien dat seksuele spanning mannen hun waakzaamheid kan doen verliezen, en daar hun voordeel bij doen. Zoals Dorothy met haar rode schoenen in het land van Oz, hebben wij vrouwen altijd al de gave gehad om mannen te manipuleren. De tijd is nu gekomen om die macht als een wapen te gebruiken en op die manier reserves voor de toekomst aan te leggen.”

Hallo! Daar had Rosie Osias dus geen turf van een boek voor nodig, zoals Elizabeth Wurtzel.

Als dit gedurfde thema in het preutse, politiek correcte Amerika bijna een kwart pagina in de krant krijgt en daar nu plots rond het boek van Wurtzel een felle discussie ontstaat, dan is er misschien toch wel iets aan de hand.

Voor vrouwen van mijn generatie is dit een taboe zo hoog als een huis. Voor twintigers en dertigers blijkt het dat veel minder te zijn, beluister ik zo in gesprekken links en rechts. Natuurlijk ken ik ook hier en daar een vrouw van mijn leeftijd die getracht heeft haar weg naar boven te slapen. Maar daar was je in ieder geval niet trots op in de (toegegeven, soms te) ernstige tijden van het intellectuele feminisme.

Rosie Osias verwijt in haar betoog het officiële feminisme een soort moreel verbod te hebben uitgevaardigd tegen het gebruik van de vrouwelijke oerkracht om het glazen plafond te doorbreken. Het feministische adagio dat alleen verdienste en professionaliteit sleutels tot het zakelijk succes van vrouwen zouden zijn, noemt zij een leugen. Sinds eeuwen gebruiken vrouwen immers intrige en verleiding om hun weg te maken. Laten we dat nu maar eens openlijk zeggen en als normaal aanvaarden, schrijft Osias.

Dus, dames en heren, het lijkt erop dat we vertrokken zijn voor een nieuwe oorlog. Of liever, een eeuwenoude oorlog. En ook al schijnen er op het eerste gezicht twee duidelijke kampen, er zijn er meer. Er zijn ook schaduwgevechten. Want zo eenvoudig als het lijkt, is het natuurlijk niet.

Elizabeth Wurtzel zegt het: seks is het beste wapen dat een vrouw ter beschikking heeft… tot ze er te oud voor is. De competitie tussen vrouwen onderling zou dus weer eens fel kunnen oplaaien: jong tegen oud, mooi tegen minder mooi. Het zou in deze Nieuwe Beroeps Cultuur hard aangeprezen kunnen worden in de vitale jaren van een jong vrouwenleven. Voor je ’t weet is de magie immers weg. Je kunt de graanschuren maar best vol hebben tegen de tijd dat er weer zo’n legertje jonge concurrentes met scherp geslepen, hagelblanke tanden klaarstaat. Onder het mom zich een plaatsje te veroveren in de (mannen)wereld gaan vrouwen elkaar weer afmaken. Terug naar af.

Tessa Vermeiren