Onder Amerikaanse vrouwen ontspon zich een heel interessante discussie naar aanleiding van Zippergate. Barbara Ehrenreich fulmineerde in Time verontwaardigd over het feit dat iemand als Gloria Steinem, en vele andere gerenommeerde feministen mét haar, zwegen over de hele affaire, of toch zeker Bill Clinton niet wilden veroordelen omwille van zijn vermeende of werkelijke promiscuïteit. Anderen wisten niet goed of ze medelijden moesten hebben met Hillary Rodham Clinton, of haar nu juist moesten bewonderen.

Tot nuchtere Susan Faludi (schrijfster van The backlash) in een haarscherpe analyse in The New York Observer een steen in de kikkerpoel gooide. Volgens haar ging de hele discussie over het feit dat je in het leven vrouwen hebt en meisjes.

Meisjes blijven altijd onvolwassen, schrijft Susan Faludi, ook al zijn ze al veertig, vijftig of ouder. Ze vertikken het om de gevolgen van hun daden onder ogen te zien. Ze spelen gevaarlijke uitdagende spelletjes, en als ze hun vingers verbranden aan het vuur gaan ze klagen bij een vaderfiguur dat iemand anders de lucifers op tafel heeft laten liggen. Ze eisen ook nog dat de “dader” gestraft wordt door papa. Ze krijgen hun zin door letterlijk of figuurlijk te gillen en te stampvoeten. En bij de vernietiging van de snoodaard kijken ze koelbloedig genietend toe. Meisjes gebruiken iedereen die op hun weg komt, mannen én vrouwen. En zij weten achteraf nooit ergens van.

Volwassen vrouwen daarentegen zijn in staat om hun eigen belang naar het tweede plan te schuiven, eigen misstappen onder ogen te zien en eenzaam op hun lip te bijten als het fout afloopt.

Monica Lewinksy en Paula Jones zijn volgens Susan Faludi typische meisjes. Een soort barbiepoppen die zich ook berekend laten bespelen en gebruiken door wie net als zij op wraak zinnen. Hillary Clinton, die publiek bijzonder waardig en krachtdadig reageert, ondanks bijtende kritiek en zwaar geschut, wordt door Faludi bij de volwassen vrouwen ingedeeld.

Er werd de jongste maanden over de hele wereld tot mijn grote ergernis nogal wat afgezeurd over de zogenaamde girlpower. De Spice Girls worden algemeen, ook door schijnbaar intelligente mannen, gezien als de emanatie van een nieuw soort “feminisme”. Dat dan “supervrouwelijk” wordt genoemd.

Korte rokken en wonderbra’s gecombineerd met zedig geloken ogen hebben altijd al een grote fascinatie uitgeoefend op nogal wat mannen. Macht hebben ze zeker, die “meisjes”, maar in de eerste plaats gericht op eigenbelang en verkregen door manipulatie en zo nodig door emotionele en andere chantage. Meisjes gaan tot het uiterste om hun zin te krijgen. En daar zijn mannen weerloos tegen, of ze nu president zijn van de Verenigde Staten of Jan-in-de-rij, ze trappen met open ogen in de val. De hele entourage heeft het in de gaten, alleen het ijdele slachtoffer van de girlpower niet.

Want ijdelheid is de sleutel. Meisjes zetten mannen in reliëf, ze gaan een trapje lager staan en kijken bewonderend naar hen op, ze laten zich echte of vermeende kennis oplepelen. Elke kikker wordt een prins door de zoenen van zo’n meisje.

Volwassen vrouwen zijn moeilijker te hanteren. Die stellen vragen, geven repliek, hebben een eigen leven. Ze wegen tijdelijke dwaasheden zorgvuldiger af op de lange lijn die het leven is. Meisjes zijn vlammetjes die onrustige, maar tot uitdoven gedoemde vuren kortstondig de illusie geven van felle kracht.

Tessa Vermeiren