Geef toe, u zou ook graag weten wat er gezegd werd in dat advocatenkantoor in Washington. Heeft hij gelogen, heeft hij meineed gepleegd? Zes uur werd Bill Clinton ondervraagd over zijn al dan niet vermeend onbehoorlijk gedrag met Paula Jones en andere dames. Mevrouw Jones had eerder al neen gezegd toen de president haar een vijfentwintig miljoen frank aanbood om de zaak blauwblauw te laten. Geen onaardige som om van een fabulerende lastpost af te komen. Maar toch bedankte ze en eiste ze excuses en een proces. Haar advocaat rukte zich de haren uit het hoofd en stapte op. Geen nood, want de ultraconservatieve John Whitehead nam de fakkel meteen over en bezorgde haar een andere raadsman. Whitehead financiert onder andere ook fanatieke antihomo- en anti-abortusactivisten. Clinton is blijkbaar veel minder handig dan Kennedy in het handhaven van een vlekkeloos imago of hij heeft ferventere tegenstanders, zelfs in eigen rangen.

Susan Carpenter-McMillan, die zich een ouderwetse feministe noemt, nam het beheer van het geld op zich dat Amerika stortte om mevrouw Jones haar gelijk van de president te helpen halen. Carpenter-McMillan, die veel ervaring heeft met de media, bouwde de kleinsteedse dellerige Paula Jones met professionele hulp om tot een ernstig uitziende dame. Dit ter voorbereiding van de volgende episodes. Het proces dat halverwege ’98 dan toch zou plaatsvinden, kan rustig gefinancierd worden van de bijna 10 miljoen frank steungeld dat nu al in kas is. Allicht sleept dear Paula via het gerecht nooit meer een even groot bedrag als het eerst voorgestelde uit de brand. Maar één keer de uitspraak gevallen, staat het haar vrij om deals te maken met uitgevers, kranten en televisiestations en royaal munt te slaan uit het scabreuze verhaal dat begon in een hotel in Little Rock, Arkansas, en daar ook zal eindigen voor de rechtbank.

Wat hebben politici toch met vrouwen? Zelfs de doodbrave Johan Van Hecke is eraan ten onder gegaan. Ondanks alle heiligenverhalen die hij, met behulp van bevriende journalisten, gesponnen heeft, is de waarheid dat hij zijn post moest verlaten omwille van een – banale – affaire die niet verborgen kon blijven.

Menig Brits politicus ging de jongste jaren kopje-onder in onwelvoeglijke omstandigheden. Kijk nu naar de Britse minister van Buitenlandse Zaken, de op een verweerde tuinkabouter lijkende Robin Cook. Hij blijkt jaren minnaressen te hebben gehad en dacht dat hij daar rustig mee kon verdergaan als foreign secretary. Maar dat was zonder de pers gerekend. Die zette zoveel druk op de ketel dat Labour de minister voor de keuze stelde. Op 1 augustus vertelde Cook op het vliegveld aan zijn vrouw dat niet alleen de vakantie maar ook het verdere leven samen niet meer doorging. Hij koos voor zijn secretaresse-maîtresse. De intellectuele Margaret Cook, die als eminent arts tot voor kort de echte kostwinner thuis was en alle escapades tolereerde zolang ze niet openlijk voor schut werd gezet, wreekt zich nu haast even ongenadig als tikjuf Paula Jones. Ze geeft interviews waarin ze de kleine kantjes van haar echtgenoot genadeloos blootlegt. Of Robin Cook standhoudt in de politiek is nog maar de vraag.

Zouden Madeleine Allbright, Margaret Thatcher, Wivina De Meester en Miet Smet ook omzwermd worden door geheimzinnige ondergeschikte mannen die er in de eerste plaats zijn om hun ego te strelen en hun lusten te bevredigen? Ik vrees dat ze pech hebben op dat vlak. Macht erotiseert immers enkel de man en maakt de vrouw tot een seksloos wezen. Althans, zo wil het oeroude cliché het. Of dacht u daar anders over?

Tessa Vermeiren