Luc Van den Bossche krijgt er in de administratie Onderwijs meteen 6 vrouwelijke afdelingshoofden bij. Dat heeft hij aan zichzelf te danken. Dit voorjaar waren er 34 posten van afdelingshoofd in de Vlaamse administratie vacant. Omdat de minister voor Onderwijs en Ambtenarenzaken de selectie wou professionaliseren en de mandaten voortaan om de zes jaar hernieuwbaar zijn, werd voor het eerst een extern selectiebureau ingeschakeld. Dat beoordeelde de leidinggevende kwaliteiten van de kandidaten aan de hand van negen criteria.

Dertig vrouwen en 155 mannen kwamen in aanmerking voor de bevordering en stelden zich kandidaat. Hun mogelijk slagen werd ook gewogen door leidinggevende ambtenaren binnen de administratie. Deze heren (en enkele dames) gaven 61 procent van de mannen een positief advies, van de vrouwen vonden zij 57 procent geschikt voor de job.

Het oordeel van het extern bureau, dat doorslaggevend bleek, lag echter helemaal anders. Van de vrouwelijke kandidaten kreeg 69 procent een positief advies, bij de mannen daalde dat onverbiddelijk tot slechts 32 procent.

Gevolg : hoewel slechts 16 procent van de kandidaten vrouwen waren, kregen ze ten slotte meer dan 1 op 3 van de beschikbare mandaten, meer dan 30 procent dus. Elf van de 30 vrouwen en 19 van de 155 mannen maakten promotie. Deze rij cijfers maakt een paar dingen glashelder. Aan het eind van een meetkundig bewijs voor het schoolbord zei je dan : ?Wat moest bewezen worden…?

De persmededeling hierover van Hedwig Van Roost, de emancipatieambtenaar van de Vlaamse Regering, is niet ontdaan van een licht triomfantelijk toontje. Het weze haar vergeven. Het blijkt nu inderdaad dat, als vooroordelen geneutraliseerd worden en als het old boys network wordt doorkruist, vrouwen meer en terechte kansen krijgen. Het bewijst ook dat het waar is dat vrouwen in werkomstandigheden vaak dubbel zo goed moeten zijn en dubbel zo hard moeten vechten als mannen. En evenzeer dat het je als vrouw vaak niet helpt om toegewijd te zijn en bekwaam in wat je doet. Het verklaart ook waarom zo weinig vrouwen blijven opboksen tegen de glass ceiling, het glazen plafond. Het is immers geen doorzichtig breekbaar plafond. Wel een soepel tapijt van stevig ingelopen mannenschoenen die in nauwe rijen solidair aan elkaar sluiten en nog steeds met verbazing, onbegrip en verwondering over vrouwen heen stappen, die proberen hen over hun versleten veters te laten struikelen.

Door deze kleine, maar niet onbelangrijke victorie in de Vlaamse administratie wordt ook klaar en duidelijk dat posities die op deze manier veroverd zijn, op basis van bekwaamheid dus, altijd veel meer voldoening zullen geven. Hier is immers weinig of niets tegenin te brengen. Mochten deze 19 vrouwelijke afdelingshoofden hun bevordering hebben gekregen door de pas door het Europese Hof van Justitie aanvaarde positieve discriminatie, op basis van hun vrouw-zijn dus, dan hadden hun mannelijke collega’s hen daar gegarandeerd op aangekeken. De triomf hoeft nu geen enkele wrange bijsmaak te hebben.

Ik vraag mij af of Luc Van den Bossche zich vooraf heeft gerealiseerd welke consequenties zijn objectiviteitsmaatregel zou hebben bij de selectie van hogere ambtenaren.

Het is een positieve zaak dat de nieuwe wind eindelijk eens uit een objectieve hoek is komen waaien. De beste manier om hem te versterken, is het goede nieuws verspreiden.

Tessa Vermeiren