Theologie, liefdadigheid en pelgrims- reizen naar India zijn niet meteen de associaties die een mens maakt bij een supermodel. En toch is Christy Turlington flink op weg om een blitse moeder Teresa te worden. Een gesprek over religie, zakendoen en haar baby Grace.

Hoogstwaarschijnlijk zal ze de geschiedenis ingaan als een van de best betaalde supermodellen van de twintigste eeuw, maar voor Christy Turlington is dat lang verleden tijd. Terwijl haar collega’s uit de eighties terug in de spotlichten stappen, blijft zij liever in de schaduw. Met uitzondering van een zeldzame campagne, zoals vorige zomer voor Yves Saint Laurent. Ik ontmoet haar in restaurant Bubby’s, net om de hoek van haar huis in TriBeCa, een rustige familiewijk hartje New York. Ze doet haar reputatie eer aan door stipt op tijd te zijn. Tussen twee borstvoedingen door, vertrouwt ze me onmiddellijk toe. Niets verraadt dat Turlington drie maanden geleden een dochter op de wereld zette. De voormalige beautyredactrice in mij herkent puur natuur. Het moederschap is lief voor het supermodel. En dat straalt ze ook. Binnen de kortste keren wisselen we ervaringen uit, alsof we elkaar al jaren kennen. Dat universele gevoel van samenhorigheid tussen jonge moeders heeft me de laatste maanden al meer verrast. Dat het ook leeft bij een model is echter in strijd met alle clichés. Al snel zal ik beseffen dat Christy wel meer clichés doorbreekt.

Dezer dagen treed je vooral naar buiten als de bezielster van Nuala. Kun je iets meer vertellen over de filosofie achter het merk ?

Christy Turlington : Het idee ontstond ongeveer vijf jaar geleden. Ik studeerde nog, maar begon toch al na te denken over mijn leven nadien. Ik wou iets ontwikkelen wat ik nodig had, maar wat nog niet bestond. Op dat moment ging mijn belangstelling vooral naar yoga. Dus leek het evident om een soort lifestyle-collectie uit te brengen. Niet te modieus, wel praktisch, tijdloos en klassiek. Vervolgens zocht ik contact met Puma. Ofschoon ze op dat moment nog weinig wisten van yoga waren ze wel geïntrigeerd. De hele fitnessrage was een beetje op retour. Mensen zochten iets meer. Hun spaarzame vrije tijd besteedden ze liever aan iets heilzaams voor lichaam én geest. Welness was de nieuwe trend. Tegelijkertijd moest de collectie passen bij mijn lifestyle. Ik ging naar school, maar was intussen ook druk bezig met het opstarten van een zaak. Verder werkte ik af en toe nog als model, wat dan weer veel reizen met zich meebracht. Kortom, ik wou kleding die bij al die aspecten aansloot. Niettemin was de eerste collectie nog erg atletisch, weliswaar wel in mooie kleuren en met subtiele logo’s.

De naam Nuala staat voor alle principes die me na aan het hart liggen : Natuurlijk, Universeel, Altruïstisch, Limietloos, Authentiek. Met de nadruk op altruïsme omdat dat me het meest bezighoudt. In die zin is het bedrijf echt een extensie van mezelf. Als ik evolueer, doet het bedrijf dat ook. De ontwerpster van de collectie, Tina Lutz, is ook een goede vriendin geworden. Tijdens onze eerste ontmoeting bleek dat we enorm veel gemeenschappelijk hadden. Zij kwam van Calvin Klein, waarvoor ik lang het gezicht was. Ze werkte een lange tijd in San Francisco, waar ik afkomstig van ben. Ze had een marathon gelopen, ze deed yoga… We hebben ongeveer dezelfde leeftijd. Ze leeft ook in New York. Haar kantoor is net tegenover het mijne. Ze begon als zelfstandig designer op hetzelfde moment als ik met Nuala. We hebben veel steun aan elkaar gehad. Want een bedrijf opstarten is toch wel moeilijk. Het verandert je leven drastisch, soms wel in negatieve zin tot het echt van de grond komt. Dus ja, we werken echt wel nauw samen. Natuurlijk kan ik niet schetsen, maar ik ben wel twintig jaar blootgesteld aan mode en heb er wel wat van opgestoken. In die zin geef ik toch ook veel input. En geleidelijk begint de collectie overeen te komen met wat ik in het begin voor ogen had. Maar het blijft moeilijk. De collectie moet ook mensen aanspreken die geen affiniteit hebben met yoga. Het yoga-aspect fungeert veeleer als een metafoor. Het is niet de bedoeling om mensen een levenswijze op te leggen.

Anderzijds schuilt in de naam Nuala een duidelijke boodschap. Je schreef ook een boek, ‘Living Yoga’, waarin je yoga in verband brengt met religies en zegt te streven naar een betere wereld. Als ik kijk naar de waslijst liefdadigheidsprojecten waaraan je al meewerkte, lijkt het wel of je de nieuwe moeder Teresa wilt worden.

Bedankt ! ( lacht). De afgelopen jaren heb ik me inderdaad geassocieerd met uiteenlopende projecten. Door mijn naam ermee te verbinden of door financiële steun. Maar het gaf me nooit echt voldoening. Nu kies ik elk jaar één project waar ik me dan ook echt op concentreer.

En wat zal het dit jaar worden ?

Ik twijfel nog. Misschien zal het iets te maken heb met Debt Relief. Ik ben zeer geïnteresseerd in DATA (Debt, Aids and Trade for Africa), de organisatie van Bono ( U2-zanger en tevens getuige op haar huwelijk). Hij ijvert voor een kwijtschelding van de schulden voor de armste landen en eerlijke handel. Zodat ze weer met een schone lei kunnen beginnen. Financieel kunnen we op dergelijke schaal het verschil niet maken, maar we kunnen wel zorgen dat het in de aandacht komt. Het project spreekt me wel aan omdat het om Afrika gaat : economie, maar ook aids en voorlichting. Anderzijds kies ik het liefst projecten die vrouwen aanbelangen, ik wil binnen dat grote project op zoek gaan naar een vrouwelijke connectie.

Waarom hecht je zoveel belang aan die vrouwelijke connectie ?

Als vrouw kan ik me nu eenmaal beter identificeren met andere vrouwen. En er zijn zoveel meisjes en vrouwen die kwetsbaar staan in de wereld. Enkele jaren geleden bezocht ik voor Unicef Afghanistan, ter ondersteuning van een terug-naar-schoolprogramma voor meisjes. Zelfs educatie is in sommige culturen niet mogelijk. Bovendien is het veel efficiënter om in vrouwen te investeren. Omdat vrouwen ook moeder zijn, als hun condities verbeteren, krijgen ook de kinderen meer kansen.

Klopt het cliché dat het moederschap je gevoeliger maakt voor de ellende in de wereld ?

Absoluut ! Heb je Mystic River gezien ? Het gaat over een vader die zijn dochter verliest. Ik zag de film net voor de geboorte van mijn dochter en was er helemaal kapot van. Ik vrees dat ik nooit meer naar films kan kijken waarin iets ergs met kinderen gebeurt. Terzelfder tijd stimuleert het moederschap me om me nog meer in te zetten voor andere kinderen.

Ik heb mijn dochter op natuurlijke wijze in de wereld gebracht en dat was zo’n fantastische ervaring. Vandaar dat ik meer aandacht vraag voor vroedvrouwen. Het is ook zo’n oude traditie. Geboorte was altijd iets onder vrouwen, een ervaring die je deelde met je moeder en je zussen. Maar in dit land worden bevallingen gemedicaliseerd. Terwijl natuurlijk bevallen zoveel beter is voor moeder en kind, ik zie dat gewoon aan mijn dochter. Ze is zo alert, zo comfortabel in haar lichaam. De zwangerschap was fantastisch, de baby is fantastisch. Het is ook een spirituele ervaring, een kind op de wereld zetten. Vóór mijn zwangerschap ging ik veel te hard op in mijn werk. Mijn leven is drastisch veranderd. Mijn dochter heeft me geleerd prioriteiten te stellen.

Zou een zwangerschapslijn voor Nuala dan geen goed idee zijn ?

We werken eraan. Ik droeg kleren uit de collectie tot het einde van mijn zwangerschap. Mijn zusters hadden het voordien ook gedaan, dus ik wist dat het kon. Maar nu gaan we nog enkele specifieke stukken toevoegen.

Je carrière als activiste begon met een antirookcampagne. Nadat je vader was gestorven aan longkanker.

Inderdaad, maar na zeven jaar ben ik daar niet meer zo actief mee bezig. Ik heb de boodschap gebracht op alle mogelijke manieren. Ik heb nog wel een website met informatie over nieuwe ontwikkelingen, maar op een bepaald moment werd het te zwaar. Ik moest twee bedrijven tegelijkertijd runnen en tussendoor trok ik van de ene school naar de andere om te speechen, en reisde ik geregeld naar Washington om te lobbyen bij de politici. Toen mijn relatie eronder begon te lijden, heb ik besloten dat het goed was geweest.

Ik ben heel vroeg beginnen te roken, met dertien jaar. Het was een manier om meer zelfvertrouwen en aandacht te krijgen. Mijn vader rookte ook en ik wou altijd meer als hem zijn. Ik wou ook altijd ouder lijken. Maar je raakt zo snel verslaafd als kind. En in de modellenwereld ging niemand me bemoederen. Vanaf mijn achttiende heb ik geprobeerd om te stoppen, maar ik herviel telkens. Sinds mijn 27ste heb ik geen sigaret meer aangeraakt. Ik ben er nu 35.

Drie jaar nadat ik gestopt was, werd mijn vader ziek. Nog voor hij wist wat er aan de hand was, had ik al een bang voorgevoel. Hij heeft zijn hele leven gerookt. Zijn ziekte sterkte me in mijn keuze. Dat én de geboorten van mijn neefjes en nichtjes die in mij een voorbeeld zochten. Mijn activisme is dus op basis van persoonlijke motieven begonnen.

Toen je gestopt was met roken, werd je door de modewereld bekritiseerd omdat je tien kilo zwaarder was geworden.

Het heeft me in elk geval naar de universiteit gedreven. Ik had altijd wel gezegd dat ik nog verder wou studeren, maar zolang er werk was, zou ik de beslissing toch nog voor mij uit hebben geschoven. Het was alsof elke gesloten deur me dichter bracht bij wat ik eigenlijk echt wou.

Maakte de kritiek je niet opstandig ?

Naarmate ik ouder werd, begon ik me meer vrouw te voelen. Nu ja, ouder. Vijfentwintig. Dat is oud als je begint op dertien. Ik begon me eindelijk goed te voelen in mijn lichaam, vond dat voluptueuze juist fijn. Toen ik naar de modeshows vertrok, speelde al in mijn achterhoofd dat het een van de laatste keren zou zijn. Omdat ik op tijd wou stoppen. Niet zoals sommigen die te lang blijven hangen, dat is pas vreselijk. Maar of ik boos was ? Ik weet het niet. De kritiek kwetste me wel, omdat ik die voorheen nooit had gekregen. Zelfs al was ik niet supermager, ik kreeg niets dan positieve commentaar. Ik was leuk, slim, gemakkelijk om mee om te gaan. En ineens vroeg iedereen of ik zwanger was. Alsof dat iets negatiefs is. Toen besliste ik dat ik er de volgende keer niet bij zou zijn, en ging terug naar school.

Was terug naar school gaan een manier om wraak te nemen op de mythe dat modellen per definitie dom zijn ?

Waarschijnlijk wel. In het begin was ik nog een studente die af en toe modellenwerk deed. Maar zodra ik achttien was, was ik alleen nog maar een model. Dat zat me niet lekker, ik begon te zeggen dat ik maar voorlopig gestopt was met studeren. Dat ik nog terug naar school wou, terwijl de andere modellen actrice, redactrice of styliste wilden worden. Maar uiteindelijk was ik mijn verhaal beu gehoord. En hoe langer ik het uitstelde, hoe moeilijker het zou worden. Het was al niet gemakkelijk om als 25-jarige tussen mensen van zeven jaar jonger te zitten. Intimiderend zelfs. Het voordeel was wel dat het me verplichtte om in New York te blijven, te settelen. Het reizen was een excuus om alles op de lange baan te schuiven. Plots werd ik verplicht om na te denken over wie ik was en wat ik wou. Ik begon met kunstgeschiedenis, dat leidde me uiteindelijk tot de studie van wereldreligies. In dezelfde periode kwam mijn eigen geloof terug naar boven. Tegelijkertijd bracht yoga me in oosterse sferen. Voor mij voelde het aan als een goede balans.

Het klinkt zeer eclectisch. Net zoals je in je boek beschrijft dat je je katholieke geloof herbevestigt tijdens een paasprocessie en drie maanden later op pelgrims- tocht naar India vertrekt om daar met de hindoes een duik in de Ganges te nemen.

Ja, sommigen noemen dat religie à la carte, maar tijdens mijn studie heb ik toch geleerd dat er raakvlakken bestaan tussen de godsdiensten. Een duik in de Ganges was voor mij hetzelfde als een doopsel. Er zijn zoveel parallellen. Tussen het boeddhisme, het hindoeïsme en het katholicisme in zijn pure vorm.

Maar vanwaar je keuze voor het katholicisme ? Je moeder was een Salvadoraanse katholiek, akkoord. Maar de houding van de katholieke kerk is toch niet verenigbaar met je voortrekkersrol voor vrouwenemancipatie ?

Ik kijk nog steeds naar de Madonna als een vrouwelijke God. De moederfiguur is zo krachtig en significant. Weet je, in het hindoeïsme heeft elke mannelijke God een vrouwelijke tegenhanger. Voor mij symboliseert de Piëta van Michelangelo net hetzelfde. Maar ik geef toe, het instituut Kerk worstelt met serieuze problemen. Anderzijds biedt een kerk wel de mogelijkheid om met andere mensen samen te komen. Je kunt, zoals de hindoes, religie beleven in je eentje. Ik heb een mooie kamer met de hele mix erin, maar soms heb ik zin in zingen en dansen. En dat kan in de kerk. Als kind kwam ik er nooit, maar tijdens mijn reizen door Europa, raakte ik onder de indruk door de schoonheid van kathedralen.

Net als acteurs en zangers fungeren modellen steeds meer als rolmodel. Vijftig jaar geleden hadden priesters en politici nog invloed, vandaag luisteren mensen naar beroemdheden. Wat denk je van de huidige celebrity-cultuur ?

Het is moeilijk voor mij om objectief te zijn, omdat ik mensen in dat milieu ken. Maar als Madonna publiekelijk haar steun geeft aan presidentskandidaat Clark, vraag ik me onmiddellijk af wat er mis is met hem. Voor mij brengt het alles in diskrediet. Net zoals tijdens de oorlog, toen iedereen zijn mening kwijt wou. De lijnen zijn helemaal wazig geworden nu ook acteurs opkomen tijdens de verkiezingen. En hij ( Arnold Schwarzenegger) is dan ook nog waanzinnig populair. Omdat hij bekend is, niet om zijn politiek. Maar er zal wel een tegenbeweging komen. Het is een globaal fenomeen. MichaelJackson is populairder in Europa dan hier. Of dat was hij toch ( lacht). Je zou denken dat Hollywood de grootste stad van het land was en eigenlijk is het maar een kleine plaats. Er gaat zoveel macht van uit.

Nu Louis Vuitton voor haar lentecampagne een beroep heeft gedaan op Naomi Cambell, Karen Elson en Kate Moss, spreekt iedereen over de comeback van de supermodellen. Wat denk jij ?

Ah, is dat zo ? Ik heb de campagne nog niet gezien. Zijn de supermodellen eigenlijk weggeweest ? Elk jaar komt wel een of ander magazine op de proppen met het idee om ze terug samen te brengen. Yek, denk ik dan.

Vorige lente was je wel het gezicht van Yves Saint Laurent ? Waarom heb je dat wel gedaan ?

Ik had een heel lieve kaart van Tom Ford gekregen en was net in Californië om vandaar naar India te vertrekken. Het bracht me in verleiding. Als ik iets wou doen, was het díe campagne. Hij had me al eens gevraagd voor zijn eerste campagne bij Gucci, maar toen had ik neen gezegd. Ondertussen was Tom Ford een grote naam en eigenlijk de enige ontwerper met wie ik nog niet had samengewerkt. Een beetje uit nieuwsgierigheid zei ik ja. Maar de shooting was een marteling. Nu is modellenwerk nooit fun. Sommige zaken die erbij komen wel. Zoals het reizen. En de mensen die je door het werk leert kennen. Maar voor de camera staan is nooit fun. Aan die campagne hebben we drie dagen gewerkt. In het begin dacht ik nog “Gelukkig doe ik yoga” omdat ik zulke gekunstelde poses moest aannemen. Maar al snel ging het door mijn hoofd : “Ik wil hier echt niet zijn !” Gelukkig kon ik direct daarna vertrekken voor een interview met de dalai lama. Het kon niet extremer. Sindsdien heb ik alle modellenwerk geweigerd.

Hoe ging het interview met de dalai lama ?

Ik had hem hier al een paar keer horen spreken. Het idee om hem te interviewen was een jaar daarvoor ontstaan. Omdat hij heel ziek was, er gingen geruchten dat hij zou sterven. Wat bij mij de vraag losmaakte : wat gebeurt er na hem ? Geen enkel ander wereldfiguur representeert als hij de vrede. Ik deed toen al af en toe kleine dingen voor de Today Show en ze vroegen me of ik meer wou doen. Maar ik had echt geen tijd. Tot ze me vroegen wie ik graag zou ontmoeten en ik antwoordde : de dalai lama. Zo ben ik erin geslaagd hem te interviewen, via vrienden die werken bij een organisatie met Tibetaanse banden en mijn dokter, een arts in Tibetaanse geneeskunde. De eerste afspraak is geannuleerd wegens de nakende oorlog tussen Pakistan en India. Uiteindelijk werd het november. Waardoor ik voldoende tijd had om me voor te bereiden. Spiritueel ook. In het begin was ik heel zenuwachtig, maar er ging zo’n rust van hem uit. En hij was zo galant om mij mijn fouten te laten maken, dat ik al snel relaxed werd. Het interview is uitgezonden op het moment dat de State of the Union volledig in het teken stond van oorlog ( januari 2003, voor de invasie inIrak). Het contrast met ons verhaal kon niet mooier zijn. Kort daarna zijn we in het kader van Nuala gestart met Adopt-A-Minefield.

In Europa is er veel te doen geweest over de Amerikaanse verslaggeving na elf september.

Inderdaad, we lijken wel dolle koeien. Alles wordt uit proportie gehaald. Pure desinformatie. Ik had de gebeurtenissen na elf september wel verwacht. Het is gewoon Amerikaans om één volk hard aan te pakken. Mijn bekommernis ging uit naar onschuldige Arabieren die slachtoffers zouden worden. Mijn zakenpartner bij Sundari ( cosmeticalijn), een Pakistaanse, was in alle staten. Ze is de stad uit gevlucht, als opgejaagd wild. Ze is hier opgegroeid, maar ze heet Hoessein. Ik heb van dichtbij gezien hoe het meer mensen is overkomen. Dus ik was erg bezorgd. Misschien was ik ook wel in een schok. Het gebeurde zo dichtbij. We woonden toen nog om de hoek, op 11th Street.

Terug naar business. Je cosmeticalijn ‘Sundari’ hebt je verkocht aan een Indiase firma.

Omdat ik mijn prioriteiten moest stellen. Nuala paste me beter. Sundari was een te harde business. Het was steeds zoeken naar geld en almaar minder bezig zijn met de basisideeën. De concurrentie met multinationals was bovendien moordend. Daarom ben ik eruit gestapt. Vanaf het begin had ik het ook veeleer beschouwd als een investering. Iets dat ik mee wou opstarten om vervolgens zijn gang te laten gaan. Maar het was zo tijdrovend. En vooral geldverslindend. Elke keer als we zonder geld dreigden te komen, schoot ik bij. Uiteindelijk dacht ik : “Nuala gaat voor. Mijn twee zakenpartners kunnen het zonder mij.” Nu zit ik nog in de raad van bestuur, maar zeventig procent van de aandelen is verkocht aan Marico Industries. Mijn voorkeur ging uit naar hen, versus de grote conglomeraten omdat ze door hun Indiase roots toch nog affiniteit hebben met het basisprincipe ayurveda. In ieder geval, nu is het een echt mannenbedrijf. Het is niet meer wat we ervan gedroomd hadden. Toch beschouw ik het als een interessante ervaring, zelfs als een succes omdat het nog altijd bestaat, in tijden dat veel kleine bedrijven over de kop gaan.

De principes van ‘Sundari’ liggen wel dicht bij die van ‘Aveda’.

Inderdaad. Aveda opende deuren voor ons, maar het is niet meer wat het was sinds het opgekocht is door Estée Lauder. Ik ging vaak naar symposia van Aveda, nog voor ik met Sundari begon. Wat ze deden voor lokale gemeenschappen, hun maatschappelijke betrokkenheid heeft me geïnspireerd, net als The Bodyshop. Maar om dat op kleine schaal te doen, is erg moeilijk. Zo probeerden we ingrediënten uit India te gebruiken, maar door de hygiënische omstandigheden daar konden we nooit de maatstaven van hier halen. Uiteindelijk bleven alleen de principes over.

Je bent nog maar 35 en toch lijkt het alsof je al verschillende levens achter de rug hebt.

Dat gevoel heb ik ook. Zelfs als kind had ik dat al omdat we door het werk van mijn vader constant verhuisden ( hij was Pan Am-piloot). Volgende week komen hier trouwens enkele vrienden logeren, vrienden van toen ik tien was. Ze hebben hun geboorteplaats nooit verlaten, maar het voelt goed aan omdat de vriendschap zo ver teruggaat. Ik heb ook wat vrienden overgehouden uit de mode-industrie. Geen modellen, wel enkele make-upartiesten. Verder heb ik nog contact met enkele stylisten en fotografen. Zoals Inez(van Lamsweerde) en Vinooh. Ze zijn net ouders geworden van een jongen, waardoor we elkaar nog meer zullen opzoeken. En dan heb ik nog enkele vrienden uit mijn studententijd. Al die vriendschappen hebben ervoor gezorgd dat mijn wereld ruim bleef.

Je verwijst daarmee naar de modewereld, je bent wel hard voor het modellenberoep. In je boek schrijf je zelfs : “Ik heb me laten gebruiken als een ‘marketing tool’ om nog meer mooie dingen te verkopen.”

Op die leeftijd besef je dat niet, maar terugkijkend heb ik toch twijfels. Publiciteit teert op de onzekerheid waarin mensen verkeren. Bovendien stoort het me dat ik niets te maken had met de producten waarvoor ik het gezicht was.

Met ‘Nuala’ doe je toch ongeveer hetzelfde ? Alleen is dat product nu van jou.

Ten eerste is het een kleinschalig merk. Ten tweede proberen we op allerlei manieren een evenwicht te zoeken. Ik beloof mensen niet dat hun leven er beter uit gaat zien dankzij Nuala. Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn. Als er consumptie aan de basis ligt, is het altijd moeilijk. Maar het kan ook een middel zijn. Zoals de oprichter van Patagonia, die met de winsten rivieren reinigt. Hij heeft mij geïnspireerd om een zaak op te starten. Ik hoop iets soortgelijks te bereiken met Nuala.

Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst openligt voor dergelijke bedrijven. Zoals The Bodyshop ook bewezen heeft. Je moet creatief zijn om genereus te zijn. Het is een strijd, maar we raken er wel.

Terugkijkend, heb je ergens spijt van ?

Neen. Wie ik vandaag ben, heb ik te danken aan het modellenwerk. Maar als ik vandaag jonge modellen zie, vraag ik me telkens af waar de ouders zijn. Het is ook erg verwarrend dat er monetaire waarde aan uiterlijkheden wordt gegeven. Hoe je eruitziet, bepaalt je waarde. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat mijn dochter nooit model zal worden. Dat we haar interesse kunnen wekken voor boeiender waarden, waardoor ze het ook niet zou willen doen. Ze zal kunnen reizen, terwijl modellenwerk voor mij een manier was om de wereld te ontdekken. Model zijn is ook niet iets wat je zelf kunt kiezen. Het kiest jou. Terwijl je het doet, leer je wel de kneepjes van het vak, maar uiteindelijk komt het alleen neer op goede genen. Maar ik hoop dat onze kinderen andere interesses zullen hebben.

Je zegt nu al ‘onze’ kinderen ?

Ja, we willen er zeker vier. Het zal dus niet lang duren voor we aan het volgende beginnen…

Plots grijpt ze naar haar borsten. “Oh shit, I’m late.” De baby heeft honger. En daar gaat Christy.

:: Christy Turlington, Living yoga, 276 p., Hyperion.

Meer info over Nuala: 03 221 10 10

Tekst Pascale Baelden

“Traditioneel is geboorte altijd iets geweest onder vrouwen, een ervaring die je deelde met je moeder en je zussen. Maar in dit land worden bevallingen gemedicaliseerd.”

“Een duik in de Ganges was voor mij hetzelfde als een doopsel. Er zijn zoveel parallellen.”

“Je kunt, zoals de hindoes, religie beleven in je eentje. Ik heb een mooie kamer met de hele mix erin, maar soms heb ik zin in zingen en dansen. En dat kan in de kerk.”

“Ik hoop uit de grond van mijn hart dat mijn dochter nooit model wordt.”

“Ik wou de dalai lama ontmoeten omdat ik me afvroeg : wat gebeurt er na hem ? Geen enkel ander wereldfiguur representeert als hij de vrede.”