Hij speelt zowel de jonge Hemingway als Batmans onafscheidelijke Robin, of een onervaren advocaat die zijn grootvader van de gaskamer moet redden. Hoewel hij nog maar zeven jaar meedraait, gaan voor Chris O’Donnell alle deuren in Hollywood open.

Patrick Duynslaegher

Chris O’Donnell heeft een lange weg afgelegd sinds hij tien jaar geleden werd ontdekt in een reclamespotje voor McDonald’s. Anders dan de meeste van zijn leeftijdgenoten, die hoofdzakelijk in adolescent vertier mogen aantreden, heeft de 26-jarige acteur al zijn mannetje mogen staan naast Hollywood-grootheden als Al Pacino (?Scent of a Woman?) en Gene Hackman (?The Chamber?). Zijn naam volstaat om het licht op groen te zetten voor een filmproject, de ultieme test om de macht van een acteur te meten in het huidige Hollywood. Volgens producer Brian Grazer bestaat zijn succes erin ?dat hij een acteur is op wie mannen gesteld zijn en met wie vrouwen een romance willen beginnen?.

O’Donnell, geboren en getogen in een klein stadje bij Chicago, straalt in de eerste plaats kloeke midwestern-charme uit. En ook zijn privé-leven verloopt al even ongesofisticeerd. Voor Chris geen mannequins of jetset-veroveringen : hij is al jarenlang trouw aan zijn vriendinnetje Caroline Fentress, een kleuteronderwijzeres met wie hij inmiddels ook getrouwd is.

?Ik wenste dat ik een atleet was, dan kon ik elke dag over een andere wedstrijd praten. Nu moet ik het hele dagen over dezelfde film hebben?, begint Chris O’Donnell ons gesprek, op een druilerige dag tijdens de Filmfestspiele in Berlijn. Gelukkig voor hem kan hij het dit keer hebben over drie nieuwe films, die momenteel alledrie in de Belgische bioscoop te zien zijn.

In ?In Love and War?, speelt hij de jonge Ernest Hemingway die tijdens de Eerste Wereldoorlog als Rode-Kruis-vrijwilliger naar Noord-Italië trekt, een kogel in het been krijgt en vervolgens een romance beleeft met de verpleegster, Agnes von Kurowsky ( Sandra Bullock), die zich tegen amputatie verzet. (Hemingway verwerkte deze vroege amoureuze exploten in zijn roman ?A Farewell to Arms?, gepubliceerd in 1929.)

In ?Batman and Robin? is O’Donnell voor de tweede maal de jonge metgezel van de duistere vleermuisman uit Gotham City. In de John Grisham-verfilming ?The Chamber? ten slotte, zet hij de jonge advocaat neer die het hachje moeten redden van zijn terdoodveroordeelde grootvader ( Gene Hackman), een Ku-Klux-Klan’er beschuldigd van een racistische moordaanslag.

We krijgen in ?In Love and War? een andere Hemingway te zien dan de macho schrijver met wie hij altijd wordt geassocieerd. Wist je veel af van Hemingway ? Kwam er veel research aan te pas ?

Chris O’Donnell : Ik wist niet zoveel van Hemingway. Hij was een van de verplichte schrijvers op de middelbare school, maar ik schep nooit plezier in boeken die ik moet lezen. Ik heb dus veel research gedaan. Dat is nu eenmaal het boeiende als je een echt personage speelt : er is veel documentatie en je kan zelf van alles ontdekken. Het boeiende was natuurlijk dat ik niet de figuur speelde die iedereen kent : papa Hemingway met de baard. Ik speel hem wanneer hij nog een snotneus is, tijdens een sleutelperiode waar niet zoveel over bekend is, maar die voor hem een keerpunt betekende. Hij is een naïeve knul uit Chicago die denkt dat de eerste wereldoorlog het avontuur van zijn leven zal zijn, maar die pardoes in de loopgraven belandt, gewond geraakt en als een getekend man terugkeert. Hij heeft de verschrikking van de oorlog onder ogen gezien en heeft een romance beleefd die zijn hart brak. Hij is wat verbitterd, maar vooral ook volwassen geworden.

Je vraagt je natuurlijk ook af in hoeverre die jeugdliefde zijn latere leven heeft bepaald. Stel je voor dat hij met die verpleegster was getrouwd, zou hij dan nog al die beroemde boeken hebben geschreven ? Volgens mij heeft die relatie zware gevolgen gehad voor zijn verdere leven. Ik denk dat hij in zekere zin Agnes als maatstaf heeft genomen en alle andere vrouwen met haar heeft vergeleken. Uiteraard kon geen van hen concurreren met het onbezoedelde romantische beeld dat hij van Agnes had. Hij zag immers nooit haar slechte kanten, haar onvolmaaktheden, daarvoor waren ze gewoon niet lang genoeg samen. Misschien dat hij daarom wel vier keer is getrouwd.

?In Love and War? bevestigt dus de romantische opvatting dat een kunstenaar moet afzien om iets te kunnen scheppen.

Ik denk dat je in de eerste plaats talent moet hebben. Maar een beetje afzien kan nooit kwaad. Wat een getalenteerd schrijver van een groot schrijver onderscheidt, is dat de laatste in zichzelf emoties kan losmaken, bezeten is door een heilig vuur dat hij in zijn geschriften kan gebruiken.

Hoe moeilijk is het om je als jonge acteur in zo iemand in te leven ?

Als acteur wil je de dingen zo reëel mogelijk maken. Je kan natuurlijk niet elke ervaring meegemaakt hebben van elk personage dat je speelt. Je probeert gewoon in je verleden ervaringen op te graven, zodat je je kan inleven in de gevoelens van de man die je speelt. Het helpt natuurlijk als je zelf een en ander hebt meegemaakt. Daarom vond ik het altijd belachelijk toen vrienden me bij het begin van mijn acteercarrière vroegen waarom ik zonodig nog naar de unief ging, in plaats van gewoon in Los Angeles naar rollen te hengelen. Wat ze niet begrepen, was dat ik mijn eigen leven wilde leiden, ik wilde naar school gaan en andere ervaringen opdoen.

In een van de grote scènes in deze film voltooi je de afscheidsbrief van een zwaargewonde soldaat aan zijn ouders.

Dat was de moeilijkste en meest emotionele scène in de film. Ik plaatste me in de schoenen van die jongen en probeerde een verband te leggen met mijn eigen leven. Je moet weten dat ik geen acteeropleiding heb gekregen, daarom zoek ik gewoon naar de methode die het best werkt. Als ik zo’n scène moet doen, zijn er duizenden zaken die me door het hoofd spoken. Ik probeerde te doen alsof die tekst me zo maar te binnen schoot, maar tegelijkertijd moest het natuurlijk ook goed klinken, want het was tenslotte de jonge Hemingway die die brief schreef. Als je zo scènes moet spelen, weet je dat het lange dagen worden en dat er op de set niet veel plezier zal gemaakt worden. Ik denk dat Sandra en ik die dag nauwelijks iets tegen elkaar hebben gezegd. Maar na afloop van de scène voel je je goed en weet je plotseling weer waarom je in dit vak zit.

Richard Attenborough, de regisseur van ?In Love and War?, is zelf ook acteur. Hij heeft je waarschijnlijk toch een en ander geleerd ?

Darling Dickie leerde me heel veel over acteren, maar dat kan je niet echt beschrijven omdat acteren zo persoonlijk is. Ik heb het meest van hem opgestoken in zijn omgang met mensen : hoe je de hele filmploeg met respect bejegent. Het was altijd heel stil op de set, hij schreeuwde nooit maar fluisterde ons bijna de regie-aanwijzingen toe. Groot contrast met de ?Batman?-set, waar er totale chaos heerste en vijf verschillende crews elkaar voor de voeten liepen.

Voor mij waren de opnames voor ?In Love and War? de leukste die ik heb meegemaakt, vooral dankzij Sandra en Richard, die ook een groot gevoel voor humor heeft. Ik had net ?The Chamber? gedaan, met veel opnames in een gevangenis in Mississippi. Het was februari, kil en miezerig, we verbleven in een ongezellig hotel en aten alleen fastfood. Het was een verademing om daarna een film te draaien in Italië veel zon, lekker eten.

Op de ?Batman?-set maakten we ook plezier, omdat je veel moest wachten. Maar anderzijds vergt zo’n reusachtige productie ook een grote discipline en concentratie. Je wordt omringd door special effects en verbazend stuntwerk, daarom moet het meteen juist zijn wat je doet. Het is allemaal veel te duur en te tijdrovend om de dingen eventjes over te doen.

Hoe is het om in de Batman-films altijd in die rubberpakjes te moeten rondlopen ?

Je zweet je te pletter. Het is echt niet comfortabel en hoewel ze het proberen proper te houden, gaat zo’n pak na een tijd toch behoorlijk stinken.

Kan je de twee Batman-acteurs met wie je werkte, Val Kilmer in ?Batman Forever? en nu George Clooney in ?Batman and Robin?, vergelijken ?

Val is geweldig. Ik vond hem beter dan Michael Keaton (uit de eerste twee Batman-afleveringen). Maar ik denk dat George het ook uitstekend doet. Hij was in ieder geval geweldig in alle scènes die we samen deden. Zelf heb ik de film nog niet gezien. Ik kon wel beter opschieten met George, omdat we meer gemeen hebben. Ik had weinig contact met Val buiten de set. We hadden wat small talk, deden ons werk en gingen dan elk onze weg. George en ik trokken samen op en speelden basketbal. Ik heb met een boel beroemde mensen gewerkt, maar meestal gaan we niet samen uit. Sandra Bullock was de enige met wie ik dat systematisch wel deed.

Er wordt altijd gezinspeeld op de dubbelzinnige relatie tussen Batman en Robin. De sensibiliteit van regisseur Joel Schumacher kennende, zal dit wel geaccentueerd worden ?

Joel en ik hadden een gesprek over het feit dat iedereen altijd denkt dat Batman en Robin iets hebben met elkaar. Joel zei dat hij dit gewoon niet kon begrijpen : voor hem was het toch overduidelijk dat Batman en zijn trouwe butler Alfred het koppel zijn. (lacht)

Hoe kies je je rollen ?

Grote actiefilms als ?Batman? zijn zeer leuk om te doen, maar je moet er niet veel van jezelf in leggen, er staat niet veel op het spel. Daarom wissel ik graag af met prenten als ?The Chamber? en ?In Love and War?, waarin wel degelijk moet geacteerd worden.

Ik sta open voor alle voorstellen, misschien speel ik binnenkort wel eens de schurk, maar ik ben nog maar zeven jaar aan de slag in dit vak. Ik probeerde er al die tijd de beste rollen uit te pikken en heb voor een hoop redenen een heleboel aanbiedingen moeten afslaan. Het feit dat ik een rol al dan niet aanneem, heeft zeker niets te maken met bekommernis om mijn imago. Ik weet dat ik een bepaald imago heb, wat me trouwens helemaal niet stoort, omdat het zeer dicht aanleunt bij wie ik in werkelijkheid ben.

Mijn imago is dat van de clean-cut, midwestern all-American guy. Voor mij geen probleem, beter dat dan dat ze denken dat ik een of andere zak ben. Ik ga er zeker niet tegen vechten. Ik heb natuurlijk ook slechte gewoontes, maar ben zo slim om er met de pers niet over te praten.

Wat is voor jou doorslaggevend om een rol te aanvaarden.

De regisseur is het belangrijkst, maar natuurlijk ook het script, de rol zelf, de studio, de locatie, de film die ik net daarvoor heb gedaan. Na ?Batman and Robin? wou ik gewoon een uitdaging als acteur. Het probleem met Hollywood is dat van zodra je ergens succesvol in bent, je altijd maar jezelf moet blijven herhalen. Na ?Batman Forever? kreeg ik elke grote actiefilm aangeboden. Misschien zou ik het drie jaar volhouden als actieheld, maar dan zou het publiek me beu zijn. Ik wil me aan geen enkel type film binden.

Wat maakt het uit welke studio een film produceert ?

Er zijn enorme verschillen, veel hangt af van de marketingafdeling. Ik had zowel goede als slechte ervaringen en daarom kijk ik nu uit mijn doppen. Warner Brothers bijvoorbeeld is de beste studio waarmee ik gewerkt heb. Maar er zijn ook studio’s waarmee ik niet meer wil werken. Soms kreeg ik een film aangeboden en het script stond nog niet op poten, men verzekerde mij dat het zou bijgeschaafd worden, maar dan keek ik naar de studiotop en zag dat er om de zes maanden iemand anders aan het roer stond. Dan maak je een film en als hij af is, krijg je een ander regime dat automatisch alle producties van het vorige management verafschuwt. Daarom werk ik liever voor stabiele studio’s zoals Warner en Disney.

Lees je wat er over jou wordt geschreven ?

Ik moet wel, als ik het zelf niet doe, krijg ik wel mijn ma aan de telefoon die me alles in detail voorleest.

Of ik er iets uit heb geleerd ? Ik heb geleerd om tijdens interviews geen sarcastische uitspraken meer te doen. Het wordt toch altijd uit zijn verband gerukt. Ik herinner me een interview met een journaliste die absoluut wou uitvissen of ik soms iets had gehad met een van mijn co-sterren. Omdat ze maar bleef aandringen, zei ik heel sarcastisch : Jessica Lange en ik, you know… Een week later zie ik dat op een showbizz-kanaal een heel hoofdstuk gewijd is aan het feit dat ik iets zou hebben met Jessica Lange. Ik hoop dat ze dat niet gezien heeft, maar ze heeft waarschijnlijk niet eens een tv.

Je bent hier in Berlijn vergezeld van je familie ?

Mijn ouders zijn bij me, en mijn zus. Haar eerste reis naar Europa. Enkele dagen geleden woonden we in Londen een Royal Premiere bij en werden we allemaal voorgesteld aan prinses Diana. Ik kan mijn moeder gewoon niet tegenhouden, zelfs al schaam ik me een beetje voor haar. Mijn ma is zo voorspelbaar. Ik heb gewed voor wat ze zou zeggen als ze de kans kreeg om met Diana te praten : er is namelijk het hele verhaal van prinses Margaret die naar Chicago kwam en haar kapper die bij ons thuis logeerde. En ja hoor, zodra prinses Diana haar de hand schudde, was het zover.

Je zegt van jezelf dat je nog een naïeve jongen bent. Op welk gebied ?

Oh, in ’t algemeen. Naïef in zowat alles, denk ik. Je moet weten dat ik een behoorlijk beschut leven leidde in dat kleine stadje buiten Chicago waar ik opgroeide. Hecht familieleven, katholieke school. Maakte weinig mee. Ik ben nu 26 en heb nog veel te leren. Ik heb wel het gevoel dat ik op veel gebieden wijzer ben geworden, ik voel me zekerder, ik heb geleerd van de films die ik maakte, van de mensen met wie ik werkte.

Hoe leerzaam en imponerend was het werken met Gene Hackman voor ?The Chamber? ?

Voor mij staat hij op hetzelfde niveau als Al Pacino. Hij is voor mij de absolute professional. Hij verschijnt om halfacht op de set en is meteen klaar voor zijn moeilijkste scène. Hij wil alleen maar zo snel mogelijk de klus klaren en naar huis gaan, zonder smoesjes. Als er gepauzeerd wordt, loopt hij niet naar zijn trailer, maar zit hij te wachten naast de camera, hij staat op elk moment klaar. Het werk is het enige dat telt. Verbazend hoe die kerel van de ene film in de andere stapt. Zowel prima films als slechte films, maar hij is altijd geweldig.

Heeft hij je ingewijd in enkele geheimen van het acteren ?

Nee, het enige geheim zo je dat al een geheim kan noemen is zijn paraatheid. Zijn no-nonsens-benadering van het acteren, dat is wat me het meest is bijgebleven.

?In Love and War?, ?Batman and Robin? en ?The Chamber? zijn nu in de bioscoop te zien.

Links : romance met Sandra Bullock in In Love and War. Rechts : O’Donnell in Batman en Robin, zijn tweede rol als metgezel van de vleermuisman.

In de Grisham-verfilming The Chamber is Chris O’Donnell te zien naast Hollywood-veteraan Gene Hackman.