SCHRIJFSTER
DE EERSTE TWEE JAAR IN BELGIË KON IK NIET MEER SCHRIJVEN. Ik was totaal geblokkeerd. Ik had paniekaanvallen. Als de telefoon rinkelde, kon ik niet opnemen omdat ik slecht nieuws vreesde. Ik durfde niet alleen op stap. Jan moest àlles doen, terwijl ik altijd zo zelfstandig was geweest.
EMIGRATIE GAAT GEPAARD MET EENZAAMHEID. En heimwee die nooit overgaat. En kou, waar je nooit aan went. Ik ben wel meteen lessen Nederlands gaan volgen, zeer intensief. Hoe beter ik de taal kende, hoe minder angstig ik werd.
IN 1995 BEN IK NAAR TURNHOUT VERKAST, WAAR JAN GEBOREN EN GETOGEN IS. Ik studeerde in Nigeria aan de universiteit, Jan is burgerlijk ingenieur, hij deed daar zijn burgerdienst. Zo hebben wij elkaar ontmoet.
IK WAS VOORBEREID OP GROTE CULTUURVERSCHILLEN, MAAR NIET OP DETAILS. In België is het bijvoorbeeld vanzelfsprekend dat iedereen aan tafel komt als het eten klaar is. In Nigeria haal je wat in de keuken als je honger hebt.
WIJ HEBBEN VIER ZONEN EN LEVEN NAAR VLAAMS MODEL. Maar ik vind het belangrijk dat ze hun Afrikaanse wortels kennen. Ze zijn in Nigeria geweest, waar mijn vader en een zus nog wonen. Mijn moeder, twee broers en twee zussen wonen in Amerika. We houden vooral contact via Skype.
MIJN PAPA KOMT ELKE ZOMER. Het is gemakkelijker om hem hier te krijgen dan dat wij met zijn allen naar Nigeria reizen. Het bespaart ook het gedoe met inentingen en malariapreventie. Hij spreekt Engels met de kinderen. Ik ook. Jan spreekt Nederlands met ze.
NIGERIAANSE NIEUWKOMERS WORDEN NU VOORAL OPGEVANGEN IN EEN KERKGEMEENSCHAP, ze gaan alleen om met hun eigen mensen en horen overal dezelfde verhalen. Daarom hebben we voor hen met een groepje Nigerianen Reality Twenty Eleven opgericht, een aanspreekpunt.
IN TURNHOUT ZIJN ER DRIE, VIER AFRIKAANSE KERKEN, waar men danst en in vreemde tongen spreekt. Daar ben ik te cynisch voor. Wij gaan naar een katholieke kerk, onze zonen zijn misdienaars.
ONZE JONGENS GAAN NAAR HET SINT-JOZEFCOLLEGE. Een Nigeriaans gezin in de buurt stuurt de kinderen naar een school in de Tramstraat, een eind hiervandaan, want daar gaan àlle Nigeriaanse kinderen van Turnhout, omdat ‘ze’ zeggen dat Sint-Jozef racistisch is, wat absoluut niet zo is.
IN DE KLAS VAN MIJN OUDSTE KWAM ER EEN TIJD GELEDEN EEN NIEUWE POOLSE JONGEN. Onlangs liep ik hem tegen ’t lijf : “Hallo, Vlad.” Hij zei : “Dag mevrouw, ik heet nu Toon.” Sinds hij de taal spreekt én een Vlaamse naam heeft, hoeft hij nooit meer te verklaren waar hij vandaan komt. Mijn zonen, die Vandenhoudt heten, zullen altijd vragen krijgen want ze zijn niet blank.
ACH. RACISME EN VOOROORDELEN… Ik had twee universitaire diploma’s, een van Nigeria en een van Leuven, en ik was bezig aan mijn doctoraat in Leiden, maar omdat ik een pauze wilde inlassen, stapte ik een interimbureau binnen. Daar zat een lieve mevrouw, en zonder iets te vragen, zei ze : “Jazeker heb ik werk voor u. We zoeken poetsvrouwen.” Ik antwoordde : “Ik zoek ook een poetsvrouw. Als u er vindt, stuurt u er dan één naar mij ?”
Chika Unigwe (36) won in 2003 de BBC Short Story Award. In 2004 won ze de Commonwealth Short Story Award en was ze genomineerd voor de Caine Prize (de Afrikaanse Booker Prize). ‘De feniks’ (2005) was haar eerste roman. ‘Fata morgana’ (2007) verscheen in het Nederlands, het Engels, Italiaans, Duits en Hongaars. Nu in de boekhandel : ‘Nachtdanser’, De Bezige Bij Antwerpen, 288 p., 22,50 euro, ISBN 978-8542-255-6.
DOOR GRIET SCHRAUWEN – FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
