Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château simple (441), wijn voor beginners die ook kenners wel bevalt.

Chiantiwijn kampt bij ons met een moeilijk imago uit het verleden. De Italiaanse gastronomie kwam naar ons land op de golven van de naoorlogse immigratie van mijnarbeiders, niet direct de culinaire elite. Die Italiaanse kolonies koesterden hun origine ; mensen uit Puglia brachten hier een stukje Puglia tot leven. Wijn was toen voor hen, en voor iedereen in Italië, een uitsluitend alimentaire drank, goedkoper dan zuiver water – waarmee het aan tafel zonder veel omhaal in gelijke hoeveelheiden werd vermengd. Appellation, druivensoort en millésime hadden geen enkel belang. Men dronk valpo of chianti uit grote tweeliterflessen gevuld met om het even wat. Soms werden ook vrachtladingen druiven uit het moederland aangevoerd, waarvan hier dan ‘eigen’ wijn werd gemaakt met grote, zonsverduisterende wolken wespen die onder het dekzeil werden meegebracht.

Al snel werden de zeldzame Belgische invoerders van Italiaanse wijn buitenspel gezet. Elke Italiaanse immigrant had wel een oom in het moederland en de parallelimport tierde welig. Mijnwerkerszonen van de tweede en derde generatie vonden al vlug hun weg naar de horeca. Ze namen hun wijnopvattingen mee. Zo werd er gestoeid met namen en jaartallen, wat de verschrikte Belgische restaurantbezoekers ervoeren als fraude en bedrog. In de ogen van de Italiaanse baas was het niet meer dan een interessante fantasie. De wijnkaart werd aan de hand van volle flessen aanschouwelijk in het restaurant uitgestald. De witte wijn oxideerde meestal snel, en de rode was te warm. Vandaag is dat vaak nog het geval.

Na een inlooptijd van bijna vijftig jaar is het gemiddelde niveau van de Italiaanse horeca bij ons gelukkig wel goed, met een grote inbreng van ‘moeders keuken’ of de Italiaanse versie van het kookboek van de Boerinnenbond. De wijn heeft gastronomische eigenschappen verworven. Helaas namen de Italianen al snel de (slechte) Belgische gewoonte over om de prijs met factor vier of meer op te blazen, en verspeelden zo veel sympathie.

Villa Antinori, Toscana IGT 2011

Heel mooie, haast inktachtige kleur en een gebalde, gestructureerde neus met een houttoets. De smaak is van een klassiek, geknoopt evenwicht. Voor het grote werk met entrecote.

Delhaize : 14,95 euro.

Chianti Classico 2011, Albola

Zwakke kleur met een ijle rand en een neus van fruit. De smaak is kort en met een zuur accent. Past bij een stoofpot met zoet accent, zoals konijn met pruimen.

Carrefour : 9,99 euro.

Chianti Classico 2011, Nozzoleto

Mooie, sombere kleur, iets open aan de rand en mooi diep fruit na opschudden. De smaak is zacht en evenwichtig met smakelijke tannines. Goede wijn voor bij

geroosterde ribstukken.

Colruyt : 7,35 euro.

Chianti 2012, Tenuta di Burchino

Geconcentreerde, open rode kleur en wat discreet fruit aan de neus. De smaak is aangenaam zacht in de aanzet, maar draagt een zuur accent. Past bij gerechten met wit vlees.

Colruyt : 6,25 euro.

Chianti 2013, Castello del Trebbio

Goede, open kleur met een rode nuance en een discrete neus, mooi versmolten na opschudden. De smaak is zacht en aangenaam. Past bij geroosterd varkensvlees.

Delhaize : 6,79 euro.

Chianti 2013, Piccini

Normale, goede kleur met een evolutietoets en een neus van fruit. De smaak is eenvoudig fris met een zuur accent. Past bij charcuterie.

Carrefour : 5,79 euro.

DOOR HERWIG VAN HOVE – FOTO’S MICHEL VAEREWIJCK

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content