Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. ChÂteau Simple ( 298), wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt.

Deze week witte bordeaux.

Vandaag hebben we het over droge witte bordeaux, van Entre-Deux-Mers tot witte Haut-Brion. Tegenwoordig is Entre-Deux-Mers een aangename, frisse wijn en de witte versies van de grote kastelen uit het Gravesgebied, ten zuiden van de stad Bordeaux, delen mee in de prijsexplosie van hun rode broers, de grands crus classés. Maar dat is niet altijd zo geweest.

Na de Eerste Wereldoorlog, tot de jaren vijftig van vorige eeuw, was de meeste witte bordeauxwijn van het banale, zoeterige type. De wijn verliet het chateau en vrac, onverpakt, en werd door de tussenhandel en de coöperatieven met alcohol versterkt en met suiker aangezoet om er een ‘kleine sauternes’ van te maken. Om het geheel stabiel te houden, werden massale dosissen sulfiet toegevoegd en dat gaf aanleiding tot hoofdpijn. Tot op vandaag werkt deze kwalijke reputatie door.

Vanaf midden vorige eeuw begonnen visionaire wijnbouwers, zoals André Lurton van Château Bonnet, op INAO-niveau te ijveren om orde op zaken te stellen. Met als resultaat dat op 23 september 1953 het fameuze decreet tot stand kwam waarbij Entre-Deux-Mers gedefinieerd werd als droge witte wijn die verplicht was samengesteld uit drie druivensoorten : sémillon, sauvignon en muscadelle. Van dan af moesten honderd procent sauvignonwijnen worden gedeclareerd als ‘bordeaux’ en was er van zoete Entre-Deux-Mers geen sprake meer. De productie viel op vijf jaar tijd terug tot een tiende. De verkoop en vrac werd ontmoedigd ten voordele van de botteling op het chateau en veertig jaar later, rond 1990, waren er al driehonderd kastelen die hun wijn onder eigen naam op de markt zetten.

Voor de witte graves van Pessac-Léognan (325 ha) waren de problemen minder urgent : ze dreven mee op de reputatie van hun rode broers en gingen apart met een eigen appellation (1985).

De grote graveswijngaard ten zuiden van Bordeaux-Stad omvat nu 3000 hectare, die bestaat uit praktisch gelijke delen wit en rood : een driehonderdvijftigtal chateaus maakt jaarlijks 45.000 hectoliter droge witte graves, 27.000 hectoliter zoete witte en een kleine 100.000 hectoliter rode.

Nog even dit : de meeste Entre-Deux-Mers in België verdwijnt nog altijd in de mosselpot. De reputatie van klein keukenwijntje geraakt maar niet afgebouwd. Zeker op restaurantkaarten komt men hem nog altijd veel te weinig tegen.

Château La France, Bordeaux Blanc Sec 2008

Heel bleke kleur maar wel een fijne, bloemige neus met fruit en sauvignonreliëf. Een goed presente smaakvulling, fris en met zelfs wat lengte. Moet passen bij het type gepocheerde vis.

(Colruyt : 5,09 euro).

Bordeaux Blanc Sec 2007

Frisse, groengele kleur en een frisse fruitneus met pompelmoes van de sauvignon. Goed gebouwde smaak. Aangename, eenvoudige, frisse wijn voor bij een aperitief met vishapjes. (GB/Carrefour : 3,99 euro).

Château Cazeau, Entre-Deux-Mers 2006

Warme, diepgele kleur met groene schittering. Fijne neus met goede balans tussen fris fruit van sauvignon en bloemigheid van sémillon. Goed geconcentreerde smaakvulling met zelfs wat lengte. Past bij fijne, gepocheerde vis. (GB/Carrefour : 5,03 euro).

Entre-Deux-Mers 2008

Heel bleke kleur met een zeer lichte rode sluier. De neus is wat dun, met sémillon in de onderbouw, en muscadelle en sauvignonreliëf na walsen. In de smaak is zuurheid dominant. Geen gastronomische toepassingen.

(Delhaize : 3,59 euro).

La Croix Bacalan, Bordeaux 2007

Heel bleke kleur en een heel lichte neus met wat fruit en bloemen. De smaak is zuurdominant. Tuinwijn. (Delhaize : 2,49 euro).

Entre-Deux-Mers 2008, Chantecaille

Frisse, groengele kleur en een brede, fijne, goed gebonden neus van de multicépage. Frisse, presente smaak, goed gebonden en met wat lengte. Kan passen bij een mosselgerecht.

(Colruyt : 3,55 euro).

Door Herwig Van Hove