Bunny Yeager fotografeerde pin-ups, onder wie de legendarische Bettie Page, maar vooral ook zichzelf.

Linnea Eleanor Yeager (82) groeide op tussen de rook spuwende staalfabrieken van Pittsburgh. Ze vond haar gading, in de vroege jaren vijftig, in de zonneschijn van Miami Beach. Daar begon Linnea een tweede, glamoureuzer leven als Bunny (naar het personage van Lana Turner in de film Week-End at the Waldorf). Ze maakte er carrière als model. Poseerde voor de reclamecampagnes van lokale bedrijven. Won zeventien missverkiezingen, waaronder Miss Trailer Coach. Af en toe dook ze op in de rubriek Beach Babe van de plaatselijke krant.

Bunny Yeager was pin-up. Een selfmade girl. En dus tegelijk ook, zo mag worden aangenomen, een harde tante. Ze was bovendien niet dom (zeker niet voor een – deeltijds – blondje). Met het prijzengeld van haar missverkiezingen besloot ze een fotografiecursus te financieren : zo zou ze niet langer een beroep hoeven te doen op professionele fotografen om haar portfolio aan te vullen, en dus een hoop geld uitsparen. Ze kon haar eigen imago controleren (zelf haar standjes en bikini’s kiezen) en bijverdienen als fotograaf van collega-pin-ups.

Voor haar eerste sessie werkte ze met een bodybuilder die ze op het strand had leren kennen. Hij poseerde voor haar, zij voor hem. Cheesecake meets beefcake. En hop : astar was born.

BETTIE MET KERSTMUTS

Yeager maakte betrekkelijk snel carrière. Haar werk verscheen veelvuldig in de gespecialiseerde pers : mannenbladen met eerder vertrouwelijke oplagecijfers zoals Cad, Cavalier, Modern Man, Peep Show, Rogue, Scamp, Slick. Ze leverde behoorlijk werk. Met haar ervaring kon ze gemakkelijk andere pin-ups coachen. Ze wist wat werkte. En ze kon overweg met haar en make-up. Ze had een zeker talent voor zelfpromotie : ze stond erop dat de blootboekjes haar naam afdrukten in grote letters, een uitstekend verkoopargument : ze was ’s werelds eerste pin-upfotografe, de enige vrouw in het spel, een rariteit (je kunt je afvragen of ze even populair zou zijn geworden als ze minder aantrekkelijk was geweest).

In 1953 noemde US Camera haar ” the world’s prettiest photogra-pher” en in 1955 verkocht ze een foto aan Playboy, het belangrijkste blootblad van Amerika : een portret van Bettie Page getooid met kerstmuts (en verder niets), gepubliceerd als centerfold in het decembernummer. Ze kreeg er honderd dollar voor.

Playboy was een soort consecratie, zowel voor Yeager als voor Page, die toen al 32 was, maar nog redelijk obscuur. De twee vrouwen werkten een jaar lang intens samen. “We hadden geen tijd om vriendinnen te worden”, zei Yeager onlangs in een interview met de Britse krant Daily Telegraph. “Maar we kwamen goed overeen en ze poseerde graag voor mij. Ik betaalde haar voor sessies van negentig minuten. Meer kon ik me op dat moment niet veroorloven.”

Bettie Page werd mettertijd een heus icoon (ze is dat, vier jaar na haar dood, nog altijd : dit najaar inspireerde ze bijvoorbeeld de debuutcollectie van ontwerpster Olympia Le-Tan). Yeager, daarentegen, kreeg een veeleer efemere celebritystatus.

Ze gebruikte haar roem als springplank voor een bredere carrière. In 1959 debuteerde ze, tijdens de Dallas Photo Fair, als lesgever : hoe vrouwen te fotograferen. Ze bracht enkele modellen mee op de bühne (sensatie !). In de vroege jaren zestig regisseerde ze een aantal smeuïge seksfilms, waaronder Bunny Yeager’s Nude Camera. Featuring Top Pin-Up Models of the United States ( in Magnificent Eastman Color), en Bunny Yeager’s Nude Las Vegas. Op de affiches stond ze vaak zelf afgebeeld (met blonde lokken, en in een rode blouse).

EROTISCH ZELFPORTRET

Yeager bleef uitzonderlijk lang werken als pin-up, vaak in haar rol van sexy fotografe. Ze poseerde vaak met een toestel : als brunette, leunend tegen een muur van rotsen, in het gezelschap van een Rolleiflex, of als wulpse blondine in een rode body, met een fototoestel dat qua formaat haar boezem nog overtreft.

Ze leerde haar man, Bud, kennen in de Miami Tip Toppers Club, een ontmoetingsplek voor mannen van meer dan 1m88 en vrouwen van meer dan 1m75 (hij bladerde door haar foto’s in het ledenboek toen ze zich aan hem voorstelde : hoe romantisch). Na het huwelijk concentreerde ze zich op zelfportretten, gewoonlijk met haar eigen woning als decor (resultaat : een hoog Despe-rate Housewive-gehalte).

In 1964 publiceerde ze haar eerste boek, How I Photograph Myself. Een handleiding tot het maken van erotische zelfportretten, waarin Yeager zich vanzelfsprekend veelvuldig opvoerde. Als blondine en brunette, met verschillende persoonlijkheden. Er wordt soms gezegd dat het werk van kunstenares Cindy Sherman hevig geïnspireerd is door de foto’s van Bunny Yeager. Ook wordt ze wel eens een feministe avant la lettre genoemd, bevrijd van het mannelijk juk.

Ze beperkte zich niet tot één boek. Het onlangs verschenen Bunny Yeager’s Darkroom is haar 32ste. Ze vertelt daarin haar eigen verhaal, en citeert – tekst en beeld, maar toch vooral beeld – uit haar klassiekers (het boek kreeg een voorwoord van, wie anders, Dita Von Teese).

Hoe opwindend is Bunny’s homemade erotica vijftig jaar later ? Moeilijk te zeggen. Misschien heeft de homo nostalgicus er nog iets aan. Het waren andere tijden. We zijn intussen wel wat meer gewoon. Bunny is intussen een konijn van 83. Ze is blijkbaar nog altijd actief. Een Duits bedrijf zou binnenkort een lingeriecollectie uitbrengen onder haar naam.

Ze blijft fotograferen, ook zichzelf. Haar belangrijkste boodschap (uitgespeld in al haar 32 boeken) : om het even welke vrouw kan er, met de juiste belichting en de juiste zorgen, goed uitzien. “Wat een vervelende plek zou de wereld toch zijn als elke vrouw er hetzelfde uitzag. Maak er het beste van, en geniet ervan jezelf te zijn.”

Bunny Yeager’s Darkroom, door Petra Mason met een voorwoord van Dita Von Teese, uitgegeven door Rizzoli, New York.

DOOR JESSE BROUNS

“Wat een vervelende plek zou de wereld toch zijn als elke vrouw er hetzelfde uitzag. Geniet ervan jezelf te zijn”