In het weekend vlucht decorateur Yves Taralon weg van de drukte van Parijs om diep in Frankrijk de boerderij van zijn voorouders op te zoeken.

Veel Parijzenaars zoeken tijdens het weekend het platteland op. In de hoofdstad wonen ze op een minuscule kamerflat in plaats van in een groot en peperduur appartement, omdat ze hun geld liever spenderen aan een buitengoed. Voor de prijs van een kamerflat koop je een boerderij”, legt Yves Taralon uit. Gedurende de week bivakkeert hij in zo’n flatje nabij de Nôtre-Dame, en iedere vrijdagavond neemt hij de HST richting binnenland. In Tours heeft hij een oude auto geparkeerd die hem naar Sougê brengt, een gehucht in het departement Loir-et-Cher. Vlakbij stroomt de Loir, niet te verwarren met de Loire, een bescheiden rivier die zich ten noorden van Tours een weg kronkelt door een plateau. Het is niet de mooiste streek van het land, maar er is nauwelijks industrie en er komen geen toeristen. Er hangt dus een landelijke rust die zelfs in la France profonde zeldzaam wordt.

“De reden waarom ik naar het afgelegen Sougê trek, ligt voor de hand: daar liggen mijn wortels. Mijn familie woont in deze grote boerderij sinds de 17de eeuw. Maar bovendien is de streek veel bevalliger dan je op het eerste gezicht zou denken. Wie gaat rondneuzen, ontdekt Romaanse kerken met fresco’s en feodale kasteelruïnes. Dit is ook de streek van de beroemde Franse renaissancedichter Pierre Ronsard. Dat ligt me allemaal na aan het hart.”

Het opknappen van de boerderij lijkt een familieactiviteit. Eén deel wordt permanent bewoond door de moeder, de rest werd onder Yves Taralon en zijn zussen verdeeld. Elk restaureerden ze een stuk, dat ze als weekendverblijf hebben ingericht. Op vrijdagavond loopt het hier dus vol met familieleden.

Yves trok zich terug in de oude schuur, de meest monumentale ruimte van de hoeve. Daar construeerde hij een mezzanine om een deel van zijn bibliotheek in onder te brengen. De open haard recupereerde hij uit een bouwval in de buurt. Hij liet een betonnen vloer gieten en streek de muren in met kalkmortel. “Cementmortel komt hier niet binnen”, zegt Taralon. “Cement is een industrieel product dat pas in de 20ste eeuw werd gebruikt. In onze streek houden we het liever bij de ouderwetse kalkmortel, een prachtig materiaal waarvoor je nauwelijks iets anders gebruikt dan zand en kalk. Het zand kleurt de kalk. Doordat we zand uit de streek gebruiken, heeft de kalkmortel dezelfde warme okergele tint als de natuursteen van hier.”

Yves Taralon werkt voor de meest prestigieuze huizen van Frankrijk, zoals Baccarat, Guerlain en Rochas. Hij ontwerpt zeer diverse voorwerpen. Zo kreeg hij van president Mitterrand de opdracht om zijn zilveren relatiegeschenken vorm te geven. Taralon wordt ook aangesproken om volledige interieurs in te richten. Momenteel restaureert hij een oud Frans hotel in Shangai. Zijn Franse decoratiestijl wordt gesmaakt van Brazilië tot Japan.

Door naar zijn eigen interieur te kijken, kan je de reden van zijn succes achterhalen. Taralon hanteert een stijl van klassieke inspiratie, zonder te verglijden naar oubolligheid. Zo merk je tussen de etnische kunstwerken in zijn woonkamer gewone stenen op, opgeraapt tijdens een wandeling in de streek. Die verklaren zijn liefde voor natuurlijke materialen en ambachtelijkheid.

“Mijn kostbaarste stuk is een oude boomtronk die ik nu als sokkel gebruik. Hij komt van mijn lievelingsboom die hier op het erf stond. Nadat hij werd gerooid, heb ik er een stuk uit laten zagen. Ik legde er een oude vloersteen op en construeerde zo een prachtig meubel.”

Taralon laat zich omringen door compagnons, ambachtslui die hun metier tot in de puntjes beheersen. In Frankrijk worden oude decoratieberoepen meer au sérieux genomen dan hier. Een staaltje daarvan is het fraaie schrijnwerk in dit huis. “Het plafond van de living is uitgevoerd in renaissancestijl. In deze regio zijn er tal van deze zolderingen bewaard. Ook de vensters zijn zuiver maatwerk. Ik heb ze laten maken door een atelier dat veel panden restaureert in de Marais. Ik hou van artisanaal werk en geloof dat dat aan een nieuwe toekomst toe is. In Frankrijk doen verrassend veel firma’s een beroep op ambachtslui om sierobjecten te creëren. Een deel van mijn job bestaat erin om al deze mensen samen te brengen om nieuwe dingen te maken.”

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde