Love Junks, het kersverse album van de Paranoiacs, is meteen ook hun laatste. Na 25 jaar houden Vlaanderens meest eigenzinnige garagerockers ermee op. Frontman, toetsenist en tekstschrijver Raf Stevens is voortaan weer ‘gewoon’ bejaardenanimator.

“Mensen vinden het vreemd dat je zonder ruzie uit elkaar gaat”, zegt Raf Stevens (47). “Zelf hebben we gewoon het gevoel dat de cirkel rond is. Dit jaar maken we nog concertzalen en festivals onveilig, maar dan is het afgelopen.”

Raf richtte de Paranoiacs samen met broer Hans Stevens op in 1984. Platen als We’re the teenage lovers (1987) en Sometimes teenage is spelt T.N.T. (1988) leiden het duo uit Bornem naar grote Duitse concertzalen, als voorprogramma van Die Toten Hosen, en naar Pukkelpop. Begin jaren negentig wordt ‘Rafke van de Paranoiacs’ zelfs een cultfiguur dankzij het radioprogramma Het Leugenpaleis. Een commerciële doorbraak blijft echter uit, en het grote publiek leert de groep pas kennen in 2008 – bij zijn deelname aan de voorrondes van Eurosong.

“Ik ben altijd realistisch gebleven”, zegt Stevens, die na zijn studies kinesitherapie aan de slag ging in het woon- en zorgcentrum Onze-Lieve-Vrouw van Antwerpen en daar diensthoofd animatie, kine- en ergotherapie is. “Het echte succes is voor de happy few, of voor mensen die hun eigenheid opzijzetten en de leiding uit handen geven. Daar zijn wij altijd slecht in geweest. Hans en ik wilden onze goesting doen en zelf de baas blijven. We hadden dus geen manager om aan de kar te trekken. Al onze platen hebben we in eigen beheer opgenomen. Soms waren de nummers wel klaar, maar hadden we gewoon geen geld.”

Heb je achteraf bekeken spijt van jullie rebelse houding ?

Sommige uitspraken over de muziekindustrie zijn ons niet in dank afgenomen. Maar de brave idioot uithangen en slijmbal spelen ? Dat was onze stijl niet. We deden de zaken op ónze manier, of liever niets. Niet handig om carrière te maken, maar uiteindelijk gaat het toch om je eigen geluk, en om de vraag of je achter je eigen beslissingen kunt staan. Ik ben in ieder geval blij dat de Paranoiacs zichzelf niet verloochend hebben. Met iemand anders zou het nooit zo lang geduurd hebben, maar met Hans was het altijd wij tegen de rest van de wereld.

Met de groep verdwijnt nu je excuus om eeuwig tiener te blijven.

Mijn puberteit heeft lang genoeg geduurd. Het nachtbraken en de corvee bij het opbouwen van het podium wegen al wat zwaarder, en ergens wil ik het zwarte gat ook opzoeken. Het is tijd om voor mezelf uit te maken wat ik nog wil doen in het leven, wat ik nog kan. Maar goed, daar sta ik nu nog niet te veel bij stil. Dat we er straks echt mee kappen, is nog niet doorgedrongen.

Kon je de groep gemakkelijk combineren met je werk in het rusthuis ?

Dat heb ik mettertijd wel geleerd. Het was afzien als ik na een concert maar enkele uren kon slapen, maar dat had ik er graag voor over. Zo vreemd vond ik die combinatie trouwens niet. Net als de muziek is die bejaardenzorg gewoon een deel van mij.

Waar komt de voldoening juist vandaan ?

Mensen komen bij ons wonen met een gevoel van verlies. Ze moesten afscheid nemen van hun vertrouwde omgeving en zelfstandigheid, vaak ook van hun partner. Dat is niet gemakkelijk, dus is het onze taak hun oude dag zo aangenaam mogelijk te maken en hun zelfredzaamheid te stimuleren. Het fijne is dat ze je vertellen wat ze leuk vinden, en dat je ze na verloop van tijd ook echt leert kennen. Vergeet niet dat die mensen al een heel leven achter de rug hebben. Ze vertellen je soms schrijnende verhalen, maar een eerlijk gesprek of een welgemeende glimlach maken het voor mij de moeite waard. Van zulke momenten kunnen podiumsterren en BV’s meestal slechts dromen.

Info : www.myspace.com/paranoiacs666, www.paranoiacs.de.

Door Wim Denolf – Foto Saskia Vanderstichele