Te veel nadenken schaadt de gezondheid, leerde Gorcha Davidova. Tien jaar na haar vlucht uit een woestijndorp in Kazachstan wil de Koerdische cabaretière het verleden definitief afsluiten.

Ik was apart van kleins af aan”, zegt Gorcha Davidova (35). “Terwijl andere meisjes fantaseerden over trouwen en kinderen maken, hing ik voor de tv en droomde van de verre reizen die ik zou maken.”

In 2000, vier jaar nadat ze uitgehuwelijkt werd aan een boer, keerde Davidova haar Koerdische moslimgemeenschap in Zuid-Kazachstan de rug toe. Ze vluchtte met haar toen driejarige zoontje en belandde via mensensmokkelaars in Turnhout. Daar ontpopte ze zich, na deelname aan de voorrondes van de Comedy Casino Cup en tv-werk op één, tot stoutmoedige cabaretière. “Ik heb geprobeerd om normaal te doen, om te zwijgen en onderdanig te zijn. Maar slavin zijn van een man en het huishouden, in middeleeuwse omstandigheden ? Dat lukte me niet.”

Waren andere vrouwen niet even ongelukkig ?

Dat weet ik niet. Over gevoelens praten is taboe in onze gemeenschap. Tegenwoordig vinden de vrouwen uit mijn dorp het modern en geëmancipeerd om een broek te dragen, maar fundamenteel verandert er niets. Meisjes worden er nog steeds uitgehuwelijkt na de eerste maandstonden en staan volledig ten dienste van hun man. Wie toch de moed heeft om te scheiden, vlucht naar de grote stad, zonder weg terug.

Droomde u destijds van een podiumleven ?

Zoals ieder meisje fantaseerde ik wel eens over een carrière als actrice. Maar daar hield ik snel mee op, zo realistisch was ik wel. Dat ik mensen aan het lachen kon brengen, heb ik hier pas ontdekt, op café met mijn Vlaamse vrienden. Mijn commentaar op de Belgen en het leven hier had bijval. Zo ging de bal aan het rollen. Met vallen en opstaan, want echte stand-upcomedians schrijven hun grappen op en studeren hun pointes in. Ik vertelde aanvankelijk gewoon smakelijke anekdotes.

Zo belandde u wel opnieuw in een mannenwereld.

Daar stond ik nooit bij stil. Misschien is dat mijn Koerdische afkomst : we smijten ons, zonder veel na te denken. Waarom denk je dat depressie bij ons nauwelijks voorkomt ? Omdat we graag eten, drinken, feesten en roddelen, en verder niet piekeren. Ik doe trouwens meer dan stand-upcomedy. Mannen zijn goed in schunnige moppen, ik pak mensen liever met een choquerend verhaal, al vertel ik het dan met kwinkslagen.

Bent u het niet beu om steeds over het verleden te praten ?

Dit najaar herneem ik mijn theatershow, maar dan gooi ik het over een andere boeg. De voorbije jaren in België hebben genoeg materiaal opgeleverd en alle vragen over mijn achtergrond zijn nu wel beantwoord. Zelf ben ik daar ook klaar mee, het verleden is verwerkt en afgesloten. Veel moeite kostte dat niet, daarvoor zat het me gewoon te hoog. Het enige schuldgevoel dat ik ooit had, betrof de vader van mijn kind.

Ergert u zich aan omschrijvingen à la ‘allochtone cabaretière’ ?

Ach, ik heb al zo veel namen gekregen : asielzoeker, illegaal, vreemdeling… Zulke onpersoonlijke begrippen wennen. Net als de tassencontrole in de C&A of de vreemde blikken op straat. Maar ik heb eigenlijk niet het gevoel dat ik in een hokje geduwd wordt. Dat lijkt me eerder een probleem van traditionele moslims die wel trots zijn op hun cultuur. Mijn leven verschilt amper van dat van de meeste Vlamingen. Dat vrouwen hier een mening mogen hebben en gezien mogen worden, wist ik trouwens op voorhand. Dat moest ik niet meer leren.

Wat is u eigenlijk opgevallen aan de vrouwen hier ?

Dat ze eigenlijk niet zo veel durven. Zelf praat ik bijvoorbeeld gemakkelijker over seks dan de meeste vrouwen, en ik vind het ook vreemd dat vrouwen zich zo laten opjagen door hun bewonderaars. Het is toch leuker om zelf op een man af te stappen ? Ik beschouw mezelf als een gewone Vlaamse vrouw, maar dan wel met een beetje lef.

Info : www.gorcha.be

Door Wim Denolf – Foto Saskia Vanderstichele

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content