Het naamloze hoofdpersonage in Galgenmaal (Archipel, 524 fr./ 12,99 euro), een zogenaamde literaire thriller van Laure Buisson, houdt zo ongelooflijk veel van haar man dat ze iedereen waarmee ze hem zou moeten delen uit de weg ruimt. …

DODELIJKE INTRIGES

Het naamloze hoofdpersonage in Galgenmaal (Archipel, 524 fr./ 12,99 euro), een zogenaamde literaire thriller van Laure Buisson, houdt zo ongelooflijk veel van haar man dat ze iedereen waarmee ze hem zou moeten delen uit de weg ruimt. Eerst gaat zijn beste vriend voor de bijl. Dan krijgt ze _ zeer tegen haar zin _ een dochter, die ze ziek maakt zodat ze weggestopt kan worden in een kostschool. Ondertussen is ze op een bezeten wijze bezig het haar geliefde, in bed en overal elders, naar de zin te maken. In de keuken lijkt het soms zelfs op hekserij: “Ik liet een druppel bloed in de wijnsaus vallen, deed een haarlok in het bouquet garni of gebruikte in plaats van de schuimspaan een van mijn kousen.” Ze engageert een actrice om haar man te verleiden _ zo test ze zijn trouw. De man bezwijkt niet maar toch belandt de ingehuurde vrouw _ is ze zelf niet verliefd geworden? _ in een ravijn. Dit alles vertelt het hoofdpersonage aan haar man nadat ze hem vergiftigd heeft, want alleen als hij dood is, weet ze zeker dat ze hem met niemand moet delen. Een weinig overtuigend verhaal dat het predikaat ’thriller’ in de verste verten niet verdient. (PM)

Het bekendste boek van de Brits-Ierse auteur Jack Higgins zal wel ‘De adelaar is geland’ zijn. Het verhaal van een mogelijke kidnapping van Churchill maakte hem steenrijk. In totaal heeft Higgins wel zo’n vijftig thrillers geschreven en hij is vertaald in evenveel talen. Een van zijn steeds weerkerende helden is Sean Dillon, een Ier die altijd in internationale intriges terechtkomt. Grensgevaar (De Boekerij, 613 fr./ 15,20 euro) is de negende aflevering in de Dillon-reeks. De schatrijke Arabische sjeik Rahshid is half-Brits geworden door zijn huwelijk met de al even welgestelde Lady Dauncy. Maar als zijn petroleumrijkdom in gevaar komt, schrikt hij voor niets terug. Noch het Kremlin, noch het Witte Huis zal hij sparen. Gelukkig zijn er Dillons die waken. Voor wie van veel actie en weinig denkwerk houdt. (FB)

Met thrillers als ‘File’ en ‘Indringer’ heeft Patrick De Bruyn al bewezen dat hij heel spannende boeken kan schrijven. Ook Vermist (Manteau, 706 fr./ 17,50 euro) lees je op het puntje van je stoel. Boekhouder René Temmerman wordt aan de deur gezet van het bedrijf waar hij al jarenlang werkt. Echt fouten heeft hij nooit gemaakt, maar hij is het niet eens met het nieuwe management, dat nogal creatief omspringt met wat volgens de wet kan. Op zijn leeftijd is een nieuwe job vinden niet makkelijk. Aan zijn vrouw, Judith, zegt hij niets over zijn ontslag. Op een dag koopt hij een ticket naar Parijs. Het is de dag dat de Concorde bij de luchthaven Charles de Gaulle neerstort en ook een hotel vernietigt. Judith is weduwe geworden, want haar man verbleef in dat hotel. Maar wat deed hij daar? Hij moest toch voor de zaak naar Londen? Judith sprokkelt de waarheid bij mekaar. Haar man werd gepest, raakte aan de drank… En op de zaak gebeurden dingen die het daglicht niet konden verdragen. Maar is hij wel dood? ‘Vermist’ is een heel knappe thriller, mooi verteld en zo indringend dat je een paar personages zelfs raad zou willen geven. (FB)

Quinn van de Ier Seamus Smyth (BMP, 895 fr./ 22,19 euro) is een ongewoon misdaaddebuut. Het is gruwelijk, immoreel en boeiend. Gerd Quinn is een professioneel moordenaar die een familie gaat uitmoorden. Hij vertelt het verhaal alsof hij iemand iets in het oor fluistert. Slachtoffers zijn voor Quinn gewoon dingen die je moet zien kwijt te raken. Hij gebruikt ook heel ongewone methodes om te doden en zijn belangrijkste doel is uit de handen van de politie te blijven. Daarom gebruikt hij bijna dezelfde methodes als de politiemensen; niet om sporen te vinden, wel om ze te verbergen. Zo schreef een Iers recensent over Seamus Smyth _ hij heeft eigenlijk een boerderij met stamboekvee _ dat hij eigenlijk een nieuw genre heeft uitgevonden: niet de whodunit, maar de howtodoit. Hard, ruw, zwart materiaal en heel persoonlijk geschreven. (FB)

De Vlaamse thrillerschrijver Bob Mendes is de specialist van internationale intriges die hij een Belgische achtergrond tracht te geven. Dat is ook het geval voor zijn jongste misdaadroman, Bloedrecht (Manteau, 764 fr./ 18,94 euro), die speelt tegen de achtergrond van de smokkel in bloeddiamant. Dat is, bondig gezegd, diamant die door sommige regimes en rebellen wordt gebruikt om wapens en soldaten te betalen. De Verenigde Naties hebben daarom tegen een aantal Afrikaanse landen een diamantembargo uitgevaardigd. Via diamant is de link naar Antwerpen gauw gelegd. De spil van het verhaal is de Zuid-Afrikaanse crimineel Erasmus Jacobs die denkt dat hij het middel heeft gevonden om snel rijk te worden. Het zou allemaal heel boeiend geworden zijn, mocht Mendes niet alleen voor het avontuur maar ook voor zijn personages aandacht hebben gehad. Jacobs is een ongeloofwaardig eendimensionaal mens die alleen maar aan brute seks denkt en zoveel blunders begaat, dat je je afvraagt hoe hij zijn plan heeft kunnen bedenken. Ook de rest van de personages moet het meer van testosteron en karton hebben dan van menselijke gevoelens en nuances. (FB)

VROUWENHISTORIES

De Schotse Isla Dewar is een populair schrijfster die graag verhalen van vrouwen vertelt. In Sterke benen (Archipel, 722 fr./ 17,89 euro) staat de strijd van Roz centraal, een vrouw die bij haar man wegging en de kinderen bij hem achterliet. Na de dood van haar vriendin en ex-schoonmoeder gaat ze de confrontatie met haar volwassen geworden kinderen weer aan. Haar strijd tegen het etiket van lichtzinnige vrouw en onwaardige moeder wordt door Dewar overtuigend verteld. Ook de worsteling van Roz’ dochter Zoe _ “Ze heeft geleerd dat liefde harten breekt” _ klinkt zeer hedendaags. Zoe en haar broer Jamie trekken uiteindelijk bij Roz in, om haar van daaruit zelf te verlaten. “Zoals het hoort.” De vaak grappige schrijfstijl van Dewar maakt dat een met schuld en introspectie beladen thema toch ook vlot leesbaar is. Hier en daar herken je zelfs wat Bridget Jones-allures, als Roz in zichzelf praat, of een oude man de naam ‘Driedelig grijs’ meegeeft. (GVdB)

De Australische kinder- en jeugdschrijfster Anna Fienberg heeft met Geleend licht (Houtekiet/Fontein, 595 fr./ 14,74 euro) nu ook een roman voor jongvolwassenen geschreven. Het weinig homogene gezin waarin de vroegrijpe 16-jarige Callisto leeft, maakt haar jeugdig zoeken tot een harde realiteit. Gelukkig heeft ze haar interesse voor planeten. “Astronomische feiten doen de eettafel vergeten, de ruzies, de stilte.” Het is met deze invalshoek dat Fienberg de eenzaamheid van Callisto schetst. Op de maan is alles leeg, maar zelf is Callisto bewoond. Zwanger, dus. Callisto zoekt haar eigen oplossingen en boort daarmee ook een gezinstrauma aan. Eenzaam zijn, een kind verliezen; het blijken ook de pijnen te zijn van de mensen die haar omringen. Fienberg laat dan ook regelmatig een hoofdstuk van een ander personage uitgaan. De aanvankelijk raadselachtige dagboekfragmenten van de moeder en de wirwartaal van Callies broertje maken van dit boek een geheel dat zeker ook volwassenen en opvoeders kan aanspreken. (GVdB)

Een jaar voor jezelf (Archipel, 635 fr./ 15,74 euro) van de Amerikaanse therapeute Mira Kirshenbaum is een boek voor vrouwen wier verplichtingen een eigen leven zijn gaan leiden, en voor wie het onmogelijk is een sabbatjaar te nemen. “Neem een jaar de tijd om eindelijk eens te doen wat je altijd had willen doen,” raadt Kirshenbaum aan, “of het nu om het verbeteren van je conditie gaat, om een nieuwe loopbaan of het oplossen van een knagend probleem.” Eerste vraag aan deze therapeute: waarom één jaar, en niet je hele leven? En waarom gaat ze ervan uit dat enkel vrouwen in een te afhankelijke situatie terechtkomen?

Als je dit boek doorbladert, zie je vooral veel vragen (Wat heb ik nodig? Hoe krijg ik terug controle over mezelf? Hoe krijg ik wat meer ruimte?) en in het 23ste hoofdstuk staat in een groter lettertype vijfmaal “gewoon doen” afgedrukt. Misschien iets wat je ook kunt vernemen op de koffie bij een goede vriendin? (GVdB)

Een vader die van op de rand van het bed van zijn dochter snikkend vertelt dat hij niet meer weet wie hij is en dat hij daarom weg moet gaan. De dochter die veelvuldig verliefd wordt en een moeder die haar huis opnieuw probeert te vullen. Het zijn de ingrediënten van een boek over het niet-vanzelfsprekende van relaties en nieuw samengestelde gezinnen. De Amerikaanse Thisbe Nissen vertelt in De goede mensen van New York (Meulenhoff, 725 fr./ 17,9 euro) vooral vanuit het standpunt van de vrouwen. De grootmoeder, de moeder, de dochter, de vriendin, de huisgenote beraden zich in veelvuldige dialogen over hun mannen.

Niet per se grote literatuur, maar door de gewone mensentaal van Nissen is dit verhaal wel zeer herkenbaar en levendig geworden. Alleen jammer dat het typisch joodse niet wordt uitgediept, terwijl op de omslag wel sprake is van ‘joodse moeders die botsen met joodse dochters’. (GVdB)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content