De Thaise kok Vatcharin Bhumichitr staat aan de basis van verschillende succesvolle Thaise eethuizen in Londen. In Zuidoost-Azië brengt hij het verslag van een cultureel-culinaire reis door zeven landen. Wetenswaardigheden en recepten wisselen elkaar af. Op de foto: geroosterde kleefrijstpakjes met kokos en doerian, uit Cambodja. (Schuyt & Co, 1.190 fr.) PvD

Terwijl de romantische beelden over in chiffon geklede vrouwen, halfvergane paleizen en pauwen in stoffige bomen over elkaar heen buitelen, wordt Robyn Davidson meteen na haar aankomst in India geconfronteerd met krijsende godsdienstfanaten, een menigte knuppelende agenten en afgrijselijke armoede. Uiteindelijk slaagt de Australische lerares er alsnog in haar droom te verwezenlijken: meetrekken met de Rabari’s, Indische nomaden. Met kamelen had Robyn al ervaring. Over zo’n Australische tocht schreef ze Sporen in de woestijn. Met de Indische zeden had ze het moeilijker. “Ze lachten me uit als ik de schapen die voortdurend tegen mijn bed aan schurkten, een duw gaf of uitschold.” Onder nomaden in India is niet alleen een fascinerend verslag, het bewijst ook alweer hoe elegant Davidson schrijft. (Rainbow, 298 fr.) LDD

Varkens zijn dieren met karakter, want straf heeft geen effect, vertelt Frans van der Helm in Varkens. Ze worden wel graag beloond, en dat uit zich in vrijwillige samenwerking met de beloner. Wat eten betreft zijn ze niet kieskeurig, ze eten even gretig pralines als wormen of meikevers. Ze zijn ook heel geschikt om mee op schoot te zitten, want ze verharen niet en ze kijken graag televisie. Er is wel een nadeel. Varkens hebben modderbaden nodig. Twee keer over nadenken voor je een varken in huis neemt (Contact, 490 fr.) PdM.

In Paparazzo, de nieuwe thriller van Dick Francis, zijn paarden dit keer niet de hoofdzaak. Waar het wel om draait is de liefde tussen een vader en een zoon. Het boek is overigens opgedragen aan de kleinzoon van Francis die achttien is. Dat is meteen de leeftijd van Benedict, de verteller. De toon is van bij de eerste regels al gezet: “Jockeys die lijm snuiven winnen geen Derby. Ik had nog nooit van mijn leven lijm gesnoven.” Benedict is de zoon van George Juliard, en die heeft zijn zinnen op Downing Street 10 gezet. George vindt dat zijn zoon hem daarbij moet helpen en steeplechase opgeven. Bij tussentijdse verkiezingen geraakt hij in het parlement en dat is pas het begin van zijn politieke ambitie. Paparazzo is zeker niet Francis’ beste thriller. Daarvoor moet je zijn romans uit de jaren zestig en zeventig lezen. Die zijn niet zo moraliserend. (Arbeiderspers, 699 fr.) FB

Mannen met een depressie. Onze maatschappij doet of ze niet bestaan. Mannen horen immers niet kwetsbaar te zijn. Dat is iets voor vrouwen. Volgens de Amerikaanse psychotherapeut Terrence Real, in Ik wil er niet over praten, is depressie allesbehalve een typisch vrouwelijk verschijnsel. Evenveel mannen kampen er mee. De ontkenning van hun verborgen depressie leidt tot problemen die op hun beurt als typisch mannelijk worden beschouwd: alcoholmisbruik, niet in staat zijn tot intimiteit, agressie in hun gezin, verslaving aan werken. Real toont bovendien aan dat mannen door dit gedrag hun aandoening overdragen op hun kinderen. Zijn nauwgezette analyses wisselt hij af met ongezouten voorbeelden, gesprekken uit zijn praktijk en zijn eigen ervaring met depressie en wanhoop. Een waardevol boek dat mannen toont hoe zij hun problemen kunnen herkennen, erkennen en vooral oplossen. (Forum, 790 fr.) MM

(kader)

KOPEREN JUBILEUM

Elke dag bereddert zij zijn uren,

haalt grote strepen door zijn tijd,

die telkens weer te kort gaat duren.

Elke nacht bedisselt zij zijn dromen,

neemt flinke happen uit de slaap,

die hij alweer tekort zal komen.

Langzaam wordt hij van zichzelf ontdaan;

als boekhoudster van Amor

beheert ze vlijtig zijn bestaan.

(Uit: “Zaailingen”, de eerste dichtbundel van Bart Plouvier. Uitgeverij Manteau, 650 fr.)

ONDER REDACTIE VAN POL MOYAERT