Sfeervolle en bijzondere hotelletjes in Ierland is een leuk boekje voor vakantiegangers die het groen zoeken. Hoe summier de informatie ook is, toch merk je dat de auteurs de tijd hebben genomen om hotels, kamers, eigenaars en omgeving te beschrijven. Van de eigenares van boerderij Clonunion House in Adare wordt gezegd dat ze de strijk voor je doet als je daarom vraagt. In het Killeen House Hotel van Aghadoe zijn kinderen welkom als ze goedgemanierd zijn. Vermeld wordt of er al dan niet voorzieningen zijn voor gehandicapten. Soms wordt een servies beschreven, soms een interieur. Het boekje bestrijkt op een overzichtelijke manier heel Ierland, dat handig in kaart is gebracht. Er is oog voor trends. Neem nu de lange gemeenschappelijke tafel. Daarvan wordt gezegd dat hij ’s ochtends minder problemen oplevert dan ’s avonds, want dan worden de sociale verschillen groter: “We hebben vastgesteld dat vrij veel gastheren genoeg hebben van de gemeenschappelijke diners en in veel eetzalen zult u dan ook aparte tafeltjes aantreffen.” Van alle verblijven, toch meer dan honderd, zijn foto’s en, indien voorradig, e-mailadressen opgenomen. Soms wordt ook gewaarschuwd voor loslopend vee op de boerderijen. (Van Reemst, 595 fr.) PdM

Het mooie aan Ierland, aldus Patrick Campbell in het verhaal ‘Ierland is anders dan Engeland, snap je?’, is de vurige belangstelling van de Ieren “voor het leven en voor mensen”: dat maakt iedere dag tot een heerlijke ervaring van “lange gesprekken met volslagen vreemdelingen, van liedjes en luid gelach, van plotselinge vriendschappen met geheel onbekende mensen en dat alles gehuld in een gevoel van tijdeloosheid en luchtige, zwevende ongedwongenheid.” Zo valt er in Als een god in Ierland wel vaker te ontdekken waarom het groene eiland op reizigers zo’n eigenzinnige aantrekkingskracht uitoefent. Edna O’Brien en Patrick Kavanagh, Brendan Behan en andere (ook buitenlandse) schrijvers lokken met vrolijke, laconieke en bitterzoete verhalen. Heide, kliffen en ruïnes, pubs en whiskey – met een e – , uitbundige mensen. Het zijn stuk voor stuk humoristische vertellingen vóór een reis naar Ierland. Of voor als het regent. (Het Spectrum, 395 fr.) MG

Steeds meer lijken reisgidsen op een virtuele wereld: kaartjes, tekeningen, foto’s en almaar bondiger teksten, verdeeld in kadertjes en handige overzichten. In Rome, een uitgave in de reeks The National Geographic Traveler, worden het Forum Romanum en andere vergane bezienswaardigheden driedimensionaal gereconstrueerd. In deze gids met de gereputeerde naam staat ook een foto in zwart-wit, van Audrey Hepburn en Gregory Peck die dolverliefd op een Vespa langs het Colloseum scheuren. Voor de rest is alles kleur, van de soms originele foto’s tot de stadsplannetjes. Uitgestippelde wandelroutes,beschrijvingen ‘in de diepte’ en 30 pagina’s praktische info met informatie over hotels, restaurants, winkels en ontspanning: zo belooft de gids ontdekkingen en onbekende adressen.

Straks is deze Engelstalige gids ook in het Nederlands verkrijgbaar, als deel van een zoveelste reeks op de onverzadigbare reismarkt. (National Geographic, 895 fr.) MG

“Xinning begon rampzalig”: zo opent het Chinese verhaal van Stuart Stevens. Wie heibel op reis verwacht, blijft beter thuis. Want reizen, als een facet van het leven, is per definitie: verkeerd lopen, zich vergissen en fouten maken. Ook professionele reisschrijvers hebben dus slechte ervaringen. Vandaar deze verzameling verhalen, bijeengebonden door de titel Bad Trips, met de ‘ergste’ herinneringen van Bruce Chatwin en Redmond O’Hanlon, klimmer Reinhold Messner die over zijn Antarctica-tocht bericht, Claude Lévi-Strauss en Eric Newby. Hilarische en leerzame stukken, maar er staan ook ergerlijke teksten in zoals die van Martha Gellhorn, een verwende Amerikaanse bitch: “Ik was verontwaardigd dat ik weer zo zweette.” Ook wie niet kan relativeren (komt er warm water uit de kraan?), blijft dus beter thuis: reizen is ook inleving in wat vreemd is. Dan liever O’Hanlon, die zich in een Zuid-Amerikaans moeras letterlijk en figuurlijk te kakken zet. Al bij al blijkt het met die ergste reiservaringen nogal mee te vallen. (Byblos, 500 fr.) MG

Men zegt dat de Camino, de weg naar Santiago de Compostela, direct onder de melkweg ligt, en dat die de lijnen volgt die de energie van de sterrenstelsels erboven reflecteert. Dat is dus een kolfje naar de hand van de actrice Shirley MacLaine, die Oscars, Emmy’s en Golden Globes won, en haar hang naar het spirituele niet onder stoelen of banken steekt. Ze maakte de voettocht van 800 km en schreef er een vlot en goedgeschreven boek over. Haar negende. Voettocht naar Santiago de Compostela, de spirituele reis van een bijzondere vrouw. (Forum, 640 fr.)

Griet Schrauwen