Op het Franse schiereiland Lège-Cap Ferret, tussen de woelige branding van de oceaan en de rustige stranden rond de baai, is het ongedwongen genieten van het milde klimaat, de oesters en een verbluffende uitzicht op Europa’s hoogste duin.

Cap Ferrat !”, glundert mijn gesprekspartner. “Ferret”, corrigeer ik met enige klemtoon ! Haar gelaat verraadt een lichte argwaan, overtuigd dat het Ferrat moet wezen. Toch is niet de Azurenkust mijn reisdoel, wel de smalle landstrook die zich als een arm om het bassin van Arcachon heeft geslagen en het uit de greep van de ruige Atlantische Oceaan houdt. Dat levert niet alleen een unieke biotoop die bijzonder geschikt is voor de kweek van oesters, het werkt ook als een magneet op zeevogels en beroemdheden die er tijdens de zomermaanden neerstrijken in hun idyllische zomerhuizen. Welkom op Cap Ferret !

Ik rijd langs de lange asfaltweg die het presqu’île Lège-Cap Ferret als een scheermesschelp in tweeën splijt en de kleine oesterdorpen verbindt van Lège tot le Cap Ferret. Tot zo’n anderhalve eeuw geleden zag het vijftig kilometer lange schiereiland er heel anders uit. In tegenstelling tot het levendige Arcachon, waar het badplaatstoerisme in volle opmars was en welvarende families uit Bordeaux hun zomers doorbrachten in de riante zomerhuizen, was de natuur hier, op een paar houten vissershutten en oestercabanes na, verwilderd en ondoordringbaar. Een buitenkans voor de meer avontuurlijke en romantische vakantiegangers die er met bootjes op uittrokken om er met hun geliefde blootsvoets te kuieren over de eindeloze, verlaten stranden en er te genieten van de branding en het onovertroffen uitzicht op de Dune du Pyla, Europa’s hoogste duin.

Halfweg de negentiende eeuw viert ook de industrialisering hoogtij. Léon Lesca, een rijke zakenman van La Teste de Buch, een van de dorpen rond het bassin, die zijn fortuin overzee had verzameld met de aanleg van spoorwegen en de haven van Algiers, zag brood in het verwilderde schiereiland en kocht het nagenoeg volledig. Net zoals bij de aanleg van de Landes, waar bosbouw de Engelse mijnen van constructiehout voorzag, liet Lesca duizenden dennen aanplanten en andere exoten, zoals palmen en ceders. Vandaag geven zijn enorme bomen aan Le Cap Ferret die bijzondere, zuiderse uitstraling.

In de ban van het exotisme en uit nostalgie naar zijn jaren in de Algerijnse hoofdstad liet hij er als toetje een somptueuze villa in Moorse stijl optrekken. The sky was the limit. Met La Villa Algérienne (smalend ook wel het Palais des Pachas genoemd) kwamen niet alleen fortuinlijke gasten aangemeerd, maar door de uitbreiding van de bosbouw en de oesterkweek bleven de arbeiders langer ter plaatse en ontstonden langzaam clusters van houten huisjes die zich vormden tot kleine dorpen. Acht in totaal, zoals we ze vandaag nog beschermd zien als site naturel et pittoresque. Van de Villa Algérienne bleven helaas slechts een paar oude ansichtkaarten over. In de jaren zestig werd ze afgebroken om plaats te ruimen voor een wooncomplex. Alleen de kapel wist stand te houden en staat als getuige van de pionierstijd enigzins anachronistisch te pronken aan de rand van het fraaie oesterdorpje l’Herbe.

DISCRETE LUXE

Het succes van Lège-Cap Ferret, zoals het schiereiland op zijn geheel heet, bleef niet uit. Vooral de Cap zelf, het uiterste puntje waar het rustige water van het bassin overvloeit in de woeste stroming van de oceaan, miste zijn aantrekkingskracht niet. Aan de rand van het strand genieten oude, fraai gerestaureerde strandhuizen van een adembenemend zicht op de Dune du Pyla en Arguin, een langgerekte zandbank die bij hoogtij onder de golven verdwijnt. Koester echter geen illusies, vastgoedkoopjes zijn hier niet meer te vinden. Wie zich in les 44 hectares, dé plek te midden van de pijnbomen met zanderige onverharde wegen en eigen regels, een optrekje ter grootte van een tuinhok kan veroorloven, behoort tot het selecte kransje euromiljonairs.

Toch waart hier nog de zucht naar artistieke vrijheid en avontuur van de pioniers die er met ontblote benen als bohemiens genoten van het wilde paradijs. Natuur en eenvoud staan voorop. Glamour en glitter worden er geweerd. Discretie is er het codewoord, eenvoud de luxe. Al vertellen de peperdure villa’s een andere taal. Sinds het prille begin heeft het schiereiland zijn aantrekking gehad als vluchtheuvel voor gefortuneerden en sterren die even niet gestoord willen worden. Jean Cocteau, Jean Marais, Roger Vadim, Jean-Paul Belmondo, en meer recente namen als Marion Cotillard en Yannick Noah worden er vaak gezien of tekenden er een eigendomsakte. De Franse sterdesigner Philippe Starck bezit al jaren een fraaie houten villa op de eerste linie in Les Jacquets. Deze zomer echter verhuist de meester naar ‘La villa des Pêcheurs’, een historische strandvilla in de schaduw van de modernistische kerktoren van Le Cap Ferret en ooit eigendom van schrijver en dramaturg Jean Anouilh. Ook Audrey Tautou behoort sinds kort tot de club, met een optrekje vlak bij ‘Chez Hortense’, het charismatische restaurant op de Cap. Beoefenaars van de zevende kunst – op strandslippers en met een scheefgezakt zonnehoedje – scharen zich daar graag onder de grasgroene luifel achter een pot mosselen, gestoomd volgens het niet te evenaren huisrecept.

DUNE DE PYLA

Comme on se cache à Ferrret, on se montre à Pyla ! Om in de kijker te lopen moet men naar de overkant, meer bepaald naar het hotel La Co(o)rniche, de hotspot van het moment, waar Leboutins en Havaianas zich gezamenlijk aan tafels installeren of wegzakken in de koele kussens van wit canvas. Signatuur : Philippe Starck. Het hotel en vooral het terras lijken op een filmset. Een visuele wervelwind en een panoplie van glanzend metaal, kristal en hout, opgefleurd met kleurrijke vintagetoetsen, brengen de bezoeker meteen in de juiste sfeer. In de herkenbare Starck-schriftuur worden meterslange tafels, houten banken, stoelen en loungebedden vlotjes met elkaar vermengd tot een dynamisch en consistent allegaartje. Is de inrichting al bijzonder goed geslaagd, de setting is gewoonweg verbluffend : aan de voet van de Dune du Pyla, met 107 meter hoogte en 2 kilometer lengte de hoogste en grootste duin van Europa.

Het was in 2008 dat Sophie en William Techoueyres het oude maar nog altijd succesvolle hotel, opgetrokken in Baskische stijl, besloten over te nemen. Niet het gebouw, maar de geprivilegieerde locatie met het zicht op Pyla, de oceaan en de Banc d’Arguin gaven de doorslag. Aanvankelijk was Philippe Starck niet betrokken bij de verbouwing van het oude hotel. De wonderboy van het design werd hun op een etentje voorgesteld. Vooral uit nieuwsgierigheid naar de Dune du Pyla, die hij nog nooit van nabij had gezien, kwam Starck een kijkje nemen. Hij was meteen verliefd op de magische locatie en bood de eigenaars aan om met hem in zee te gaan. Niet alleen stemden Sophie en William toe, hij kreeg ook carte blanche om behalve het oude hotel, de kamers en het restaurant ook het terras tot in de kleinste details aan te kleden en een nieuw bijgebouw als salonruimte uit te werken.

De designer liet zich inspireren door de sfeer van de oude villa’s en de oestercabanes en verwerkte de typische stijlelementen van het bassin in de architectuur en de inrichting. Als kers op de taart openden begin dit jaar tien luxueus ingerichte cabanes met hotelkamers gebouwd tegen de duinhelling, uiteraard alle tien met een betoverend uitzicht op Pyla en de oceaan.

Als ’s avonds de zon zijn laatste gloed op het terras en Pyla gooit en de schemer wordt opgevrolijkt door kleurrijke lampenslingers, verzamelt het trendy en hippe gezelschap zich achter een verkoelende cocktail of een schotel zeevruchten. Geen discrete hideaway, maar een plek om te zien en gezien te worden en uitbundig te genieten van de omgeving en van het bonte gezelschap dat op de ritmische beats door de avond heupwiegt. Niet zelden loopt dat uit tot een swingend feestje, dat in de vroege uurtjes zachtjes uitdijt op deuntjes van The Two, het groepje van Ara Starck en David Jarre, jawel, dochter van en zoon van…

TEKST & FOTO’S KAT DE BAERDEMAEKER

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content