Mannen met een bruine, elastieken huid. Ze dragen een rugzak en een dure zonnebril. Voor de rest zijn zij naakt, van het haar op hun kruin tot het haar op hun tenen. Zendelingen lijken het, boodschappers van een nieuw en waarachtig geloof. Zo zouden buitenaardse wezens eruitzien, mochten zij een poging doen ons van hun godsdienst te overtuigen.

Plaats van handeling is een nudistenparadijs ergens aan de Atlantische Oceaan. Talrijke naaldbomen staan er, die naar de hemel reiken, waar zoals wij weten toch niets te halen valt. De houten huisjes zijn geverfd in vrolijke kleuren ; geen ervan draagt de naam ‘onze droom’. Met een opvallend soort achteloosheid fietsen vette mannen voor mij uit. Bij de minste helling verheffen zij zich op hun kuiten en geven mij zicht op hun behaarde kont. Op dergelijke ogenblikken, als de late zon de dennennaalden op de grond al een herfst-achtige schittering geeft, besef ik weer waarom ik zo’n liefhebber ben van het verschijnsel kleding.

Niet de blootheid op zich is lachwekkend, maar de blootheid in combinatie met accessoires die behoren tot het aangeklede leven. Zie de pijprokende nudist, met zijn baard en een pingpongpalet in zijn hand. Aanschouw de nudist met valhelm en liefdeshendels, parmantig op zijn fiets gezeten. Welkom in cellulitisland, waar spataders een geldig betaalmiddel zijn en waar pokdalig vlees welig tiert.

Over de geslachtsdelen der mannelijke nudisten overigens niets dan lof. Hoorde ik in het aangeklede leven al wel vaker vrouwen klagen over micropenissen, dan zie ik in Blootjesland opvallend veel stukken tuinslang die op meer dan respectabele lengtes afgeknipt zijn. Zou het kloppen dat vooral mannen met een bovengemiddeld apparaat van naaktloperij houden, terwijl de kneusjes liever in de broek blijven ? Die vraag zal tijdens mijn verblijf hier geen antwoord krijgen. Wel stel ik vast dat alles, ja werkelijk alles, mettertijd onder de zwaartekracht gaat lijden, tot tepelhoven en teelballen toe. Uitgeput hangen die laatste in hun omhulsel, als seizoenarbeiders die te lang in de blakende zon op het veld hebben gewroet.

Als het regent, wat het in deze week van het jaar in weerwil van de statistieken onwaarschijnlijk veel doet, wordt Blootjesland een naargeestige plek. Het vlees verschuilt zich dan in vale huisjes. Af en toe zie je een bleke schim wegglippen tussen de bomen of op een terras. Auto’s houden mistroostig de wacht. Vooral de auto van de buren, een aftandse 4×4 van het merk Chrysler, krijgt iets grimmigs en verbetens, zoals hij met gemene koplampen naar mij loert. Het is het soort voertuig waar moordlustige maniakken mee rondrijden in Amerikaanse thrillers. ” Semper Fi – do or die“, staat op een gele sticker op de kofferbak te lezen, naast een symbool dat doet denken aan een gevleugelde schor- pioen. Het lijkt mij het teken van een geheimzinnig genootschap, veteranen uit de Golfoorlog of de fameuze Order of Skull and Bones.

Dat dreigende past slecht bij het meisje dat zich geregeld achter het raam van de badkamer vertoont. Ze poetst haar tanden of haalt een borstel door haar haren, zoals mooie jonge vrouwen zo trots kunnen doen. Door het matte glas zie ik haar bruine huid, de frêle welving van haar borsten. Ik vraag mij af of zij weet dat ik haar kan gadeslaan bij het verrichten van die intieme activiteiten. Soms hoor ik de basstem van een man, dwars door de houten wanden. Hij spreekt het soort Frans waarbij het lijkt alsof men een gloeiende aardappel in de mond heeft. Dit soort Frans kan mij erg tegensteken, zeker als het gebruikt wordt om op halfhysterische wijze sportcommentaren te leveren.

Ik stel me voor dat hij een bruut is, die haar verplicht elke week biefstuk voor hem te bakken. Op gezette tijden komen in elk geval etensgeuren uit hun huisje gedreven. Wat daarbinnen gebeurt, gaat mij verder niet aan. Ik beperk mij tot het sfinxachtige kijken, en vraag mij af of ik daarmee het Handvest van de Naturist overtreed, dat in elk huisje opgehangen is en volgens hetwelk “voyeurisme en exhibitionisme absoluut niet worden getolereerd”. Het verrichten van voornoemde activiteiten kan zelfs tot permanente verdrijving uit Blootjesland leiden.

(wordt vervolgd)Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders