De familie Grassi heeft deze tuin ontworpen om het hele jaar door een magisch uitzicht te hebben over het Toscaanse landschap van Val de Chiana, niet ver van Montepulciano.

:: Info : +39 348 221 17 97, www.niccolograssi.com

Het bijzondere aan heuvellandschappen is dat ze altijd verrassingen in petto hebben. Dat is zeker het geval in Toscane, en de weg naar het huis van de familie Grassi is daar geen uitzondering op. We verlaten de drukke autoweg A1 in Chiusi, rijden dan over secundaire wegen die niets bijzonders hebben en naderen de woning zonder er erg in te hebben. Ze bevindt zich aan het einde van een lange laan met dennen die hier al een eeuwigheid schijnen te staan.

Niccolò Grassi : “Dertig jaar geleden, toen mijn moeder deze hoeve kocht, bestond het landschap alleen uit korenvelden en enkele olijfbomen. Het enige wat we toen gedaan hebben, is al die bomen rond het huis planten. Nu zijn ze volgroeid. Ze schermen de woning af, zorgen voor schaduw en creëren een soort van microklimaat.”

Vele jaren was dit domein voor Niccolò’s moeder een plek waar ze af en toe eens kwam uitblazen van een druk leven dat zich afspeelde tussen Rome en Milaan. Ze had zich trouwens tevreden kunnen stellen met de bestaande situatie. La Vignaccaia bevindt zich op een lange, uitgestoken landtong. Het uitzicht is weids en magisch. Beeld het u in : rondom een zacht golvend landschap, dat in nevel ontwaakt en weer inslaapt onder de gouden gloed van de avondzon. ’s Ochtends het eerste kopje koffie of bij valavond het eerste glaasje wijn op het terras, genietend van de stilte.

Maar Adriana heeft een zoon die tuin- en landschapsarchitect is, bovendien erg veel van planten houdt en vooral van Engelse rozen. “Ja, op één uitzondering na : Rosa chinensis ‘Mutabilis’. Deze roos verdraagt weliswaar goed een droge ondergrond, maar is hier een tegennatuurlijke keuze. Dit gebied was vroeger een groot meer. De bodem is dus een mengeling van leemgrond en, in ons geval, van arme en waterdoorlatende zandgrond. Wanneer we hier graven, vinden we trouwens af en toe nog schelpen. Wij waren en zijn nog altijd verplicht om hier tonnen organische mest aan te voeren.”

Vóór de zomer staan hier dus vooral rozen in bloei : ‘ Iceberg’ in de buxusperken, ‘ TheFairy’ of ‘ Pierre de Ronsard’ tussen de stammen van de olijfbomen, ‘ Albertine’ over een houten pergola.

Dit zijn echter niet de enige planten die hier bloeien. Niccolò plantte ook veel massieven aan met Phlomis, Centranthus (rode valeriaan) , Teucrium (gamander) , Senecio greyi of cineraria, naast lavendel en santo-lina (heiligenbloemen), allemaal soorten die in deze streek gedijen. En de bremstruiken voegen een extra natuurlijke toets toe.

Rozen op de kersttafel

Ondanks de weelderige plantengroei is deze tuin niet ouder dan tien jaar. Met uitzondering van de grote rechthoek omzoomd met buxus die zich tegenover de oude schuur bevindt (nu ingericht om vrienden te ontvangen) is het karakter heel informeel. Deze boerenwoning vraagt immers geen strak plan en millimeterwerk. Maar structuur is er wel. “Buxus, rozemarijn, lavendel, salie en struiken zorgen voor een stramien dat blijft wanneer alle lentebloemen zijn uitgebloeid.”

Niccolò kan alleen maar beamen dat de zomers in Toscane helemaal niet interessant zijn voor de tuin. “We zitten buiten ’s morgens en ’s avonds. Overdag vluchten we binnen voor de hitte. De tuin wordt opnieuw leefbaar in de herfst, wanneer de remontant-rozen bloeien. ‘Iceberg’ geeft op dat gebied de mooiste resultaten. Het is voor de familie Grassi een erezaak om de kersttafel te versieren met de laatste rozen uit de tuin.”

“De groenblijvende planten zijn uiteraard het hele jaar door interessant, ook in de winter. Omdat we in dit klimaat een groot stuk van het jaar buiten kunnen leven, moet je daar bij de aanleg rekening mee houden. Olijfbomen, dennen, cipressen – groene en grijze kleurschakeringen – horen daar dus zeker bij.”

Je moet de tijd nemen om helemaal rond het huis te wandelen, door de struiken te lopen en even te gaan zitten op de stoelen of banken die her en der werden neergezet. Dan merk je dat alles de hele dag door afgestemd is op het landschap. De westgevel bijvoorbeeld is subliem bij zonsondergang, vooral bekeken vanaf het langwerpige zwembad dat op zijn beurt de zwemmer een prachtig panorama biedt.

Niccolò Grassi is nu voltijds tuin- en landschapsarchitect, maar daarvoor werkte hij vijf jaar voor het Italiaanse Elle Decor en fotografeerde tuinen in heel Europa. Een geoefend oog weet wat mooi is.

Jean-Pierre Gabriel