Met zachte hand bracht architecte Marie José van Hee deze art-decowoning opnieuw tot leven. Het gesloten pand

werd opengewerkt rond een binnenterras.

Voor een geslaagde verbouwing moet een architect voeling hebben met de oude bouwstijl. Nogal wat huizen worden zonder mededogen opgekalefaterd, blind voor de originele stijl en decoratie. Marie José van Hee bewijst dat je ook met zachte hand op een hedendaagse wijze kunt ingrijpen. Deze half vrijstaande woning in Klein Brabant, gebouwd in 1936, voldeed gedeeltelijk niet meer aan de behoeften van deze tijd. Achteraan had de kleine keuken geen directe verbinding met de woonruimte, de centrale zitkamer was donker en een band tussen het interieur en de tuin was er nauwelijks. De bewoners droomden van een huis met een open karakter, verbouwd op een manier die het goed bewaarde art-deco-interieur zou verrijken, in plaats van het te bekampen.

Marie José van Hee liet de achterbouw slopen om te vervangen door een nieuwe woonkeuken met een terras dat net achter de middenkamer ligt. Daardoor wordt het interieur veel intenser verlicht en nauw betrokken bij het exterieur en de woonkeuken. Het terras, opgevat als een binnentuin, is op zonnige dagen een volwaardige ‘woonkamer’, waar het aangenaam is om vrienden te ontvangen. Vooral de band tussen de eethoek en dit terras is bijzonder. Onder een luifel ontwierp van Hee een meterslang accordeonraam dat helemaal kan worden opengeschoven. “Onder die luifel krijg je het gevoel buiten te zijn, maar toch beschermd. Maar je kunt ook echt ‘buiten-buiten’, op het terras. Zonder veel meubelen te verhuizen, hooguit de eettafel, laat je de natuur in je leven binnen. Het terras vormt een geheel met die eethoek en is toch iets wat ook op zich staat, los van de tuin erachter”, aldus de ontwerpster. Op het terras is de privacy volkomen beschermd, in de tuin iets minder.

Die tuin ligt lager dan de woning, maar is wel zichtbaar van de eethoek tot in de woonkamer. Dat was vroeger niet zo, het interieur keerde zich met de rug naar de tuin. In deze oplossing speelt de hoge accordeondeur een hoofdrol. Het was geen sinecure om die zware deur aan de luifel op te hangen, die moest daarvoor extra versterkt worden. De luifel steunt op metalen palen die aan de keukenzijde een soort gaanderij vormen : architectonisch levert dat een sterk accent. De eethoek kreeg visueel een van de meest strategische plaatsen in de woning, met uitzicht over de tuin, de keuken en het terras.

Als basismeubel kozen de bewoners voor de table blanche van Ann Demeulemeester met eromheen oude Thonet-stoelen en typische lampen uit de jaren twintig. Die inrichting doet denken aan de originele interieurs van Le Corbusier, van wie we trouwens meubelen aantreffen in de woonkamer. Voor de designmeubelen van het huis werd er een beroep gedaan op de Mechelse interieurzaak Linea.

Ook de artisanale afwerking van dit geheel, zowel wat architectuur als decor betreft, versterkt de harmonieuze sfeer. Oud en nieuw lopen naadloos in elkaar over. Daarom verkoos Marie José van Hee geen metalen, maar houten ramen die manueel zijn afgewerkt.

Ook de keuken en de badkamer zijn helemaal maatwerk. De keukenkasten werden bijvoorbeeld met de borstel geschilderd. Het kleurenpalet van het nieuwe gedeelte sluit goed aan op het oude interieur, dat een restauratiebeurt kreeg. Daarvoor werd een beroep gedaan op restaurateur-decorateur Angèle Boddaert, die de originele art-decobeschilderingen heeft blootgelegd en waar nodig gereconstrueerd. Ze liet ook de living herschilderen in warme aardekleuren. Die passen bij het originele palet en versterken de intimiteit. Ook de oude zithoek werd opgeknapt. Die intieme plek heeft net als de eethoek van de woonkeuken een strategische plaats.

Vanuit deze alkoof kijk je van de woonkamer tot in de keuken. De kunstwerkjes aan de muur geven deze hoek extra karakter. Een dwarse kijk door de woonkamer levert een boeiend interieurpanorama op, gestoffeerd met antiek design en etnische voorwerpen in een art-decosalon. Helemaal in het midden staat de Arco-lamp van de gebroeders Castiglioni, een origineel exemplaar uit de jaren zeventig, en het antieke dagbed van grootvader : een mooie symbiose. n

Tekst Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde

“Onder die luifel krijg je het gevoel buiten te zijn, maar toch beschermd.”