Mieke Vogels is er dus weer in geslaagd om over een periode van een paar weken geregeld de krant en de televisie te halen. Het systeem is simpel: je neemt een min of meer actuele topic, je zwengelt de controverse aan, je spant een aantal mediageile BV’s en communicatiemensen voor je kar in publieke debatten en/of hearings. Tot slot laat je een ietwat pikante reclamecampagne los op het volk. Die campagne stond ook in dit blad: ‘Ik ben zoals ik ben, dat mag gezien worden.’

Aanvankelijk ging weer bijna heel Vlaanderen plat voor de bezorgdheid van mevrouw Vogels voor mensen met eetstoornissen. Want daar ging het toch over? Ook over het schoonheidsideaal dat mensen door de mode, de pers en de reclame wordt aangepraat. De bezorgdheid van mevrouw Vogels kent geen grenzen als het gaat om anderen de les te spellen. De drukinkt van de kranten en de magazines was nog niet droog of een hoop psychologen en deskundigen in eetstoornissen viel over mevrouw Vogels heen. Ik vind dat het lang geduurd heeft voor ze doorkregen dat het hier niet om hun patiënten ging, maar meer om het imago van mevrouw Vogels zelf.

Natuurlijk hebben de vrouwen en de mannen op die foto’s van mevrouw Vogels geen last met hun zelfbeeld. De vrouwen zijn in de eerste plaats jong maar ook mooi, niet te dik, niet te mager. De mannen mochten dan weer wat ouder en grijzer maar natuurlijk hebben ze ondanks hun leeftijd geen spoor van een buikje. Waarom is er trouwens zo’n onevenwicht tussen mannen en vrouwen, in aantal en in leeftijd? Oh ja, er moest ook nog een donkere vrouw bij natuurlijk. En waarom dan geen donkere man? Ik kan me een beetje voorstellen hoe de selectie en de fotosessie voor deze campagne zijn verlopen. Het mocht wel natuurlijk, maar niet té natuurlijk, want dat vinden art-directors eerder afstotelijk. De vrouwen mochten wel vrouwelijk zijn maar toch niet te rond of te mager en de mannen wel oud, maar toch niet verrimpeld of uitgezakt. Alle clichés worden door deze campagne meer dan ooit bevestigd. Mevrouw Vogels schimpt gemakkelijk op de zogenaamde ideale maten die op covers van bladen als P-magazine staan, maar wat hier ‘gezien mag worden’ is daar niet zo ver van af. De poses zijn wat minder verleidelijk, wat minder gekunsteld. Maar voor het overige…

Misschien had Mieke Vogels zelf in haar blootje moeten poseren. Dat had pas effect gehad. Deskundigen die patiënten met eetstoornissen begeleiden, maken zich zorgen over het omgekeerde effect dat deze campagne op hun patiënten alweer zal hebben. Eindelijk zeggen ook zij wat al van bij het begin gezegd had moeten worden: dat de media en de modewereld niet met alle zonden van Israël moeten worden beladen. Eetstoornissen wortelen veel dieper dan in de wens om op een fotomodel te lijken. Ze zijn vaak het symptoom van verstoorde ouder-kindrelaties. Ze zijn dikwijls signalen van veel dieper liggende trauma’s, te dik of te mager zijn is soms ook genetisch bepaald. En het is niet door veel geld te stoppen in een campagne met een hoog esthetisch gehalte en door mensen met bijna ideale maten te tonen dat je daar iets aan zult veranderen.

Het is natuurlijk ook cynisch dat, vlak na deze campagne, van de voorpagina van De Standaard stuitert dat een arme en laag opgeleide mens gemiddeld 53 jaar gezond leeft en een rijke hoger opgeleide 71 jaar. Het is voor een minister veel minder makkelijk om de hele pers te halen met een antwoord op dit soort calamiteiten in wat over het algemeen een beschaafd land wordt genoemd. Hier vallen ook geen goede punten te halen bij het publiek met een sympathieke campagne met mooie blote lijven. Aan de rauwe werkelijkheid valt geen zalf te smeren met reclamecampagnes. Daar zijn plannen en daden voor nodig. Benieuwd wat voor een arsenaal maatregelen mevrouw Vogels en haar federale collega en partijgenote Magda Aelvoet op tafel zullen leggen om hier iets aan te doen?

TESSA VERMEIREN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content