Enkele weken geleden kwam mijn buurt even in het nieuws. Op een reclamebord waarop doorgaans een bank adverteert, hing op een morgen een affiche die met vier bijbelcitaten de homoseksuelen vervloekte. Dit New York zijnde, zat het spel meteen op de wagen. Niet alleen homo’s maar ook allerlei hetero’s, politici, pastoors, dominees en rabbi’s protesteerden tegen de onverdraagzame anonieme boodschap. Drie dagen later was de affiche overplakt. De verantwoordelijke had zich intussen bekendgemaakt. Hij was een plaatselijke Nigeriaanse dominee die uitlegde dat hij wou protesteren tegen de luchtige houding van New Yorkers tegenover homo’s. “Ik kom voortdurend Nigeriaanse immigranten tegen die geschokt zijn door de open homoseksualiteit die ze hier zien”, zei de man. “Waar wij vandaan komen, wordt dat gedrag niet getolereerd.”

Tja, meneer de dominee, u en uw schapen wonen nu in New York. Vandaag komt u op tegen homo’s, en morgen komt er iemand anders op tegen de Nigeriaanse immigranten. Zo gaat dat hier niet. Een even onverdraagzame kerel als u had vorig jaar het lef om een anti-immigrantenaffiche op te hangen. In Queens nog wel, waar meer dan 140 immigrantengroepen wonen. Ook die affiche bleef minder dan drie dagen hangen.

Maar laat me de zaken niet te rooskleurig voorstellen. Natuurlijk zijn er plaatsen in Amerika waar een affiche zoals die van de Nigeriaan desnoods jaren ongestoord zou blijven hangen. Zoals de dorpjes langs Route 13 bijvoorbeeld, de honderden kilometer lange rechte baan door Noord-Carolina en Virginia waarlangs we deze week na een korte vakantie terugreden naar New York. Route 13 is geen snelweg en dus interessant. De baan snijdt door velden en bossen, maar is ook vaak omzoomd met fastfoodtenten, winkels en garages die vaak heel ouderwets ogen, barbecue-, ham-, fruit- en groentekraampjes, bescheiden huizen en vervallen, derdewereldachtige houten krotjes waarrond zwarte kinderen ravotten.

Er staan weinig reclameborden. Zijn die er toch, dan zijn ze uiterst zedig. Sommige hebben een religieuze boodschap, zoals de zwarte affiche waar in grote witte letters opstaat We need to talk. God. Of een andere in dezelfde serie die vraagt Have you read my number 1 bestseller? (There will be a test) God. Route 13 kruist de Bible Belt, de strook van conservatieve, religieuze staten in het zuiden van de VS. Aan kerkjes is er langs Route 13 geen gebrek. Elk probeert gelovigen te lokken met een spitsvondige boodschap. The Oscar goes to God! Best performance by a leader, staat er op een te lezen vlak na de Oscaruitreiking in Hollywood. Sommige hebben zelfs iets sexy: Spring is God’s way of saying one more time en Nothing is too big for my God. Zoals ik al zei: op Route 13 zou de affiche van de homofobe Nigeriaanse dominee goedkeurende knikjes krijgen. En wie er in deze streek niet akkoord mee zou gaan, zou wellicht wijselijk zijn mond houden.

Maar al die vroomheid brengt ook problemen mee. Zo is het aantal echtscheidingen in de Bible Belt bijna dubbel zo hoog als het nationale gemiddelde, terwijl het in staten die een reputatie van lossere zeden hebben, zoals New York, ruim onder dat gemiddelde ligt. Dat komt voor een stuk omdat er in het zuiden meer armoede is, met alle problemen vandien. Maar godsdienst speelt ook een rol. Ongehuwd samenwonen wordt nog vaak scheef bekeken in de Bible Belt, zodat velen al heel vroeg trouwen maar ook vaak vroeg scheiden. Bovendien propageren de dominees een rolpatroon in het gezin dat tegen de tijdgeest ingaat en daardoor een bron wordt van echtelijke conflicten en scheidingen. Het congres van de Southern Baptist Church, de grootste kerk in de Bible Belt, onderstreepte in 1998 nog maar eens dat de echtgenote “zich gracieus moet onderwerpen” aan haar man. Maar hoe hard de dominees ook preken, vrouwen zijn daar steeds minder goed in. In verscheidene staten is ongehuwd samenwonen zelfs een misdaad, al worden die wetten nog zelden toegepast. Maar onlangs werden Kimberly Henry en Richard Pitcher, twee dertigers uit New Mexico, voor de rechtbank gedaagd wegens overtreding van de cohabitatiewet. Ze riskeren zes maanden celstraf. Ze zijn beiden gescheiden en wonen sinds februari samen. De juridische procedure werd in gang gezet door een aanklacht van Pitchers ex-vrouw, Vickie. Die vindt het schandalig dat haar vijfjarig dochtertje moet zien dat haar vader “in zonde leeft”. Vickie geeft toe dat ze zelf niet perfect is. Ze was zelf ongehuwd toen ze Pitchers kind kreeg, nadat ze al zes jaar met hem woonde. En intussen trouwde ze vier keer. Ja, ze leefde vroeger in zonde, maar nu is ze een born-again Christian geworden. En net als de Nigeriaanse dominee en zoveel anderen vindt ze dat dit haar het recht geeft om met de bijbel in de hand anderen te vertellen wat goed en slecht is met absoluut niets ertussenin.

Jacqueline Goossens vanuit New York