Na 21 jaar trok de Brusselse ontwerper Christophe Coppens in 2012 de stekker uit zijn modebedrijf. In Los Angeles zocht hij een nieuwe identiteit als kunstenaar. Tot welke inzichten kwam hij de afgelopen drie jaar ?
IK MOEST WEG. Weggaan uit België was niet evident. Familie en vrienden achterlaten was zeer zwaar. Maar het moest. Te veel plekken in België confronteerden me met mijn leven als ontwerper. Om dat hoofdstuk sneller af te sluiten, moest ik afstand nemen. Ik ben 45, ik kon geen vijf jaar lopen nadenken hoe het verder moest. Ik overwoog naar Rotterdram, Tokio of Madrid te verhuizen, maar twee maanden na het stopzetten van mijn bedrijf kreeg mijn partner Javier het nieuws dat hij in de VS zijn masteropleiding kon volgen met een Fulbrightbeurs. Even dachten we naar New York te trekken, waar een van mijn zussen woont. Maar na een bezoek aan de filmscholen van Los Angeles was de keuze snel gemaakt. De stad was van in het begin een grote hulp in het versnellen van mijn zoektocht. Het licht hier doet wat met een mens.
ESTHETIEK WERD EEN VALKUIL. Het eerste jaar moest ik vooral tot rust komen en mijn wonden likken. Ik heb veel nagedacht en gelezen, om mezelf te voeden en tot nieuwe inzichten te komen. Met al die informatie een nieuwe identiteit vinden, dat was de grootste uitdaging. Wat had ik vandaag te vertellen als kunstenaar ? Ik heb veel lagen moet wegschrapen om tot de kern te komen. Een van de valkuilen was die van de esthetiek, het alles mooier willen maken. Die drang zat diep. Maar stap voor stap ga ik vooruit. Voor de tentoonstelling Works On Paper maakte ik een serie op papier, zonder franjes. Rauw en puur. Ik zie mezelf niet als schilder, maar werk momenteel wel met verf en inkt. Ik breng laag boven laag aan, schuur weg, voeg toe. Daarna brandt de zon de kleuren weg en spoelt water alles weer schoon. Papier, verf, water en zon zijn mijn vier instrumenten. Ik geloof dat deze vijftien werken een zeer sterke, urgente energie bevatten, die pas loskomt als je ernaar kijkt. Wat mij inspireert ? Momenteel het werk van Forrest Bess en de traditie van Tantric Paintings.
EEN UITZICHT BRENGT INZICHT. De Los Angeles River is 77 kilometer lang, ze start in de bergen en mondt uit in Long Beach. Overal in de stad kom je onverwacht een stukje rivier tegen. Voor het grootste deel ligt het water in beton, andere stukken zijn zeer groen omdat ze recent werden gerenoveerd. Er gaat iets romantisch uit van een betonnen rivier, het heeft iets filmisch. De rivier is ook een populair decor in veel films. Het is een plek die tot mijn verbeelding spreekt. Los Angeles heeft de reputatie druk en oppervlakkig te zijn. Dat klopt voor sommige buurten, maar dat is niet mijn LA. Ik hou van wijken als Echo Park, Los Feliz, Downtown, Glendale, Pasadena. Het is fijn om de krant te lezen in een park of op een berg met uitzicht. Javier en ik wonen in Silver Lake, in het groen. Het is een mirakel dat ik in die creatieve buurt, met alles op wandelafstand, een thuis vond met garage, mijn studio. De glamour van Hollywood is er even veraf als toen ik nog in Brussel woonde.
FACE YOUR DEMONS. Toen ik in Los Angeles arriveerde, kwam ik uit een zeer hoog werkritme. Dat tempo past niet meer bij het werk dat ik nu maak. Maar nadenken leek mij in het begin een luxe die ik me niet kon veroorloven. Nu pas, na drie jaar, heb ik een evenwicht gevonden tussen dagelijks werk in mijn studio en losse opdrachten als maskers maken voor Roisin Murphy. Ik ben ook nauw betrokken bij het filmwerk van Javier. Mijn enige regelmaat is dat ik elke middag twee espresso’s drink, en elke avond ga zwemmen. Vanaf oktober zal dat veranderen. Dan vliegt het Sandberg Instituut me om de zes weken over naar Amsterdam om er de master Fashion Matters te leiden. Toen ik voor de job gevraagd werd, dacht ik dat het een grap was. Moest ik studenten gaan leren hoe het niet moet ? Maar na twee keer nadenken leek het de perfecte uitdaging. Tenslotte heb ik 21 jaar in de loopgraven van de mode gewerkt, maakte ik alle fouten in het boek, wist ik perfect wat er fout zat en heb ik onderweg toch wel wat geleerd.
THUIS IS EEN GEMOEDSTOESTAND. Mijn thuis is op dit moment gelijk welke plek waar ik met mijn partner ben. Een meer complete thuis zou een omgeving zijn waar ook mijn andere geliefden in de buurt zijn. Een snelle koffie met vrienden, of een onverwachte lunch met mijn moeder, dat mis ik enorm. Maar ik heb het isolement nodig om vooruit te gaan. Het dwingt mij om te werken. Ik vind het niet erg om hier vaak alleen te zijn. Soms ga ik dan in een Amerikaanse diner zitten, om te lezen of werken, daar voel ik me thuis. Los Angeles kan luid en trendy zijn, maar hier staat de tijd stil. Ik zit er graag. Zelden voor het eten, eerder voor de mensen, de diensters, de ijsthee die eindeloos aangevuld wordt. Ik mis de Europese mentaliteit wel. Los Angeles is niet voor altijd, maar voorlopig is het hier goed.
‘Works on paper’, vijftien nieuwe werken van Christophe Coppens, wordt tentoongesteld van 19 september tot 20 oktober in de galerij van Stephane Simoens in Knokke, www.stephanesimoens.com
Door Elke Lahousse & Foto’s Charlie De Keersmaecker
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
