:: Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

:: www.weekend.be

Op de site van Weekend Knack ontdekt u wat u op tafel kunt zetten, waar u uw vakantie kunt doorbrengen, wat u in uw kleerkast moet hebben, hoe u uw huis renoveert… En u kunt er ook uw mening kwijt.

U hebt de kaart van deze bladzijde gescheurd om mij te kunnen lezen. Blij dat u die inspanning hebt gedaan. Blij ook dat ik u een kerstcadeautje mag aanbieden. Met die kaart kunt u De Zoete Oorlog afhalen bij De Standaard Boekhandel voor een uitzonderlijke prijs. Dat is een initiatief van onze uitgever. Voor mij is deze actie ook een voorwendsel om u persoonlijk te bedanken voor het trouwe lezen van deze bladzijde. De figuurlijke schouderklopjes af en toe doen plezier. En soms raakt iets je meer dan je wilt. Een lezer bijvoorbeeld die mij zijn uitgebreide ontboezemingen stuurde over zijn onverwachte ontslag. Neen, niet iedereen is het altijd met me eens. Gelukkig maar, want wat zou het leven saai zijn als we niet langer discussieerden. Strakke rijen van uniform denkenden zijn voor mij veeleer een schrikbeeld.

Ach ja, lezer Karel uit Brugge, ik geef het toe. De jongste tijd zijn er weinig weken geweest waarin ik met een glimlach naar de wereld keek. Die wereld in het groot en in het klein maakt dan ook tegenwoordig zulke vreemde bokkensprongen dat ik vaak met verbijstering word geslagen. Maar het gaat niet zover dat ik denk : het komt nooit meer goed met ons.

Bij veel bange mensen van mijn generatie is de roep om meer regels die hen, hun gezin, hun huis en tuin, hun have en goed beschermen tegen alle mogelijke of ingebeelde rampen heel groot. Alles, letterlijk alles moet goed geregeld zijn, anders durven we niet meer te leven. In Nederland is er nu zelfs een blad over uitvaarten, Strax. Zelfs wanneer we definitief de ogen sluiten, durven we de zaken nauwelijks meer uit handen te geven aan wie na ons komt. We willen ons kortstondige verblijf op deze wereld eigenhandig regisseren, tot na de laatste snik.

Veel mensen zwalpen op een zee van angst en onzekerheid. Ze klampen zich vast aan de mast van hun eigen scheepje en gunnen elkaar het licht in de ogen niet meer, wantrouwen iedereen rondom hen als nooit tevoren. Ze zijn ook niet snel tevreden. Sleutelen zich te pletter aan hun imago en aan hun lijf. Geloven dat al hun problemen opgelost zullen zijn als ze zich compleet laten verbouwen of in een droomvilla van twintig miljoen zullen wonen, of tot Idool of Miss België zijn gekroond. Eisen van hun kinderen dat ze perfect zijn en in alles uitblinken. Ze zoeken advies en begeleiding bij zelfbenoemde goeroes. Ze proberen hun leven te bevriezen met allerlei trucs. Maar zien over het hoofd dat het een eenzaam bestaan is in de glimmende ivoren toren waarin ze zich hebben verschanst. Vergeten ook dat je de tijd niet kunt tegenhouden, dat je de wereld buiten niet kunt doen stoppen. Ze vergeten dat niets hetzelfde blijft, dat alles permanent verandert. Panta Rhei. En het gaat sneller en sneller.

Je kunt de spiegels en de tijd niet bevriezen. De voortschrijdende tijd en het voortdurend veranderende leven zijn slechts te genieten als je ze met een zekere afstandelijke mildheid kunt registreren. Wie wat minder opgewonden en kwaad rondloopt, heeft veel meer oog voor de schoonheid van en de ontroering in de kleine dingen van het leven. Kan makkelijker over de onvolmaaktheden en zelfs nijdige trekjes van anderen heenstappen. Maar je kunt pas mild zijn voor anderen als je dat voor jezelf bent. Bevries de spiegels niet, bekijk ze met een zachte blik.

Zoals socioloog Frank Furedi een paar weken geleden in Knack zei : “Het wantrouwen moet zich niet richten op gewone mensen, maar op diegenen die ons willen betuttelen als de grote regisseurs van ons leven.” Geef je leven niet uit handen, leun niet in de eerste plaats op wetten en reguleringen. Verwacht niet alle heil van geboden en verboden. Kijk niet op naar goeroes, maar let op wie dicht bij je leeft. Zeg maar eens hardop tegen iemand dat je hem of haar nodig hebt. Voorwaar niet gemakkelijk, ik weet waarover ik spreek. Maar het lucht op, geloof me.

TESSA VERMEIREN